Natuurlijk waren er ooit tijden dat wetenschapsfictie met enig sarcasme en leedvermaak werd weggelachen. Net omdat het maar verzinsels waren en denkbeelden van wat ooit zou kunnen gebeuren. Zovele jaren later bleek het doorgaans nog niet eens zo vergezocht te zijn. William F. Nolan schreef zijn Logan’s Run dan wel in de tijdsgeest van de 23^ste eeuw, toen niet beseffende dat de robots an sich een paar eeuwen eerder al meer kwaad dan goed zouden berokkenen. Of waar in Brave New World het soma-paradijs wordt voorgesteld als een wereld vol technologie en daar de kanttekening bij maakte dat vooral dit technologische het gevaar gaat worden voor elk individu. En zeker George Orwell, die in 1946 al gewag maakte van een totalitair regime dat de individualiteit der mensheid ten onder doet gaan.

De dystopie komt dichterbij en dat heeft Enzo Kreft maar al te goed begrepen. Want ook Control kent zijn concept. Het blikveld gericht op een toekomst zonder eigen inbreng. Het is geen sciencefiction meer. Voor je het zelf beseft wordt het realiteit.

Die gedachtegang dus als leidraad voor Control, dat sinds de wederopstanding van Enzo Kreft albums als Turning Point en Wasteland opvolgt. Conceptueel waarbij de robot, de chip en allerhande elektronische bekabeling allesomvattend wordt weergegeven door de jawel, elektronische klanken die Enzo Kreft als sinds mensenheugenis weet te etaleren.

Eenmaal de chip ingeplant zorgt Scanned voor alvast een straffe opbouw om zo volwaardig te evolueren naar eenzelfde evolutie die ook Enzo Kreft zelf muzikaal weet te illustreren. Zo goed als instrumentaal is Cyborg Platoon, waar woorden overbodig zijn en je daadwerkelijk de robotmannen hoort marcheren. Net als Virtual Happiness dat met zijn soundscape de somberheid van gemaakt geluk weet over te brengen. Eenzelfde spanningsveld ook in Book Burnings, ondersteund door fragmenten uit Fahrenheit 451 en The Burning Of The Books 10 May 1933.

Accurate dansbaarheid weet zich te huisvesten in Biometrics en zeker in In My Head. Vooral die laatste heeft zijn titel niet gestolen, wegens nog lang nazinderend onder de hersenen. Vooralsnog zonder ingeplante chip. Mindshift zou een Kraftwerk 3.0 kunnen zijn, of zo je wil het betere Kreftwerk. Connected heeft geen elektroden nodig om voor eeuwig vastgekleefd te blijven terwijl de zwarte ondergrond van The Milgram Experiment op geheel eigen wijze de interpretatie is van het gelijknamige experiment van psycholoog Stanley Milgram en waarbij deze via diverse analyses de reactie van de gehoorzaamheid aan het gezag onderzocht.

De manipulatie van dat gezag ondermijnend weet Kreft voortreffelijk te illustreren in I’m Not A Robot en Disobedient. George Orwell indachtig maakt Imagine A Boot als afsluiter een spannend eindpunt van het geheel.

Zonder namen te noemen, er zijn al meerdere albums verschenen waarbij inhoud belangrijk is maar waar het muzikale dan weer niet weet te overtuigen. Of omgekeerd, waar inhoud nietszeggend is. Met Control weet Enzo Kreft beiden wel superieur samen te vatten. Een betere soundtrack van een dystopische leefwereld is ondenkbaar. Door die meneer zonder haardos, lange zwarte jas en zonnebril wil ik me graag laten leiden. En daar is zelfs geen chip-implantaat voor nodig.

Enzo Kreft speelt op 19 oktober tijdens de Into The Dark Night in de Jagersborg van Maasmechelen.

Enzo Kreft Blogspot

Facebook

Danny Quetin
03/07/2019