Zoals beloofd, de nieuwe worp van levende legende Goethes Erben, alias het genie Oswald Henke. De review van de trilogie box reeds gelezen. Neen? Dan raad ik u aan daar mee te beginnen want deze “Am Abgrund” klinkt anders en toch ook weer vergelijkbaar en typisch.

Aan de afgrond, waarvan? Het hoeft geen betoog dat Oswald Henke op deze release weerom uitpakt met literaire, soms cynische, hoogstandjes en zijn teksten niet in het keurslijf van hitwonders of andere idiote muziekriedels duwt. Neen dit zijn mysterieuze, soms dreigende en dan weer wanhopige tot woedende verhaaltjes over ‘mens’ zijn. De zwaktes, de idiotie, de pijn soms scherp met de van Goethes Erben gekende poëtische maar ook soms (maatschapij - en mens) kritische inslag.

Muzikaal ondersteund op een meer elektronische avant-garde manier dan bijvoorbeeld op de trilogie het geval was. Minder theatraal en cliché gotisch zeg maar daarom niet minder intens en rakend. De kaarsen zijn moderne leds geworden, het kant van weleer is vervangen door het zwarte maatpak van de dandy, de dood loert nog altijd om het hoekje maar wordt niet meer geromantiseerd, integendeel hij is eerder kil en een wezenlijk deel van het leven geworden. Aanvaard zeg maar, maar of dat het leven makkelijker maakt?

Muzikaal evolueerde Goethes Erben reeds in de tweede helft van de jaren 90 in een meer elektronische, ja zelfs licht experimentele richting waarbij de muziek veeleer een sfeerschepper is die nauw hoort aan te sluiten bij de tekst en het wat unheimliche gevoel die de groep rond Oswald Henke probeert over te brengen.

“Lazarus” kenden we reeds van de gelijknamige 12” en laat ons dwalen en verdwalen in een dronken Europa, waarvan het fort, het enge volksnationalistisch denken, op de korrel worden genomen. “Darwins Jünger”, dat nu als kennismaker naar voor wordt geschoven is ongetwijfeld het meest krachtige nummer van het album. Henke spuwt zijn gal over het sociaal Darwinisme en maakt moeiteloos de boog van het derde rijk naar nieuw rechts dat in Europa gestaag groeit en ons "Am Abgrund" brengt. Nooit expliciet maar intelligent en met scherpe pen. De muziek ramt het er ook lekker in.

Andere hoogtepunten zijn wat mij betreft “Rot”, het melancholische “Wucht” waarmee het album doeltreffend opent, de introspectie van “Es Ist Still” of het meer toegankelijke en dromerige “Zulang Geschwiegen”. Eerlijk, in elk nummer valt er wel iets mooi te rapen al vraagt deze “Am Abgrund” wel tijd. Tijd om op te gaan in het hoogstaande muziektheater dat hier wordt gepresenteerd, luisterbeurt na luisterbeurt blijft dit album groeien. Tijdloos.

Goethes Erben trekt alle registers open, Oswald Henke kan het nog altijd, moeiteloos zo lijkt wel. Welkom terug van nooit weg geweest. Aanrader en vooral ga dat live zien op de tweede dag, zondag 21 april, van het Black Easter Festival.

Goethes Erben

Kurt Ingels
26/10/2018