The Tree Of Life And Death werd in 2008 reeds uitgegeven in eigen beheer op cdr, en was enkel te koop tijdens Coph Nia optredens.

Wetende dat de goede man niet zo een fan is van overzeese reisjes (zoals u hier al meermaals kon lezen), lijkt ons de kans klein dat u een van de 50 verkochte exemplaartjes in uw bezit heeft.

Drie jaar later werd deze verzameling experimentjes nog digitaal aangeboden.

Opperkapitein Olegh Kolyada (die we als muzikant onder andere kennen van Oda Relicta en First Human Ferro) toont zich met zijn label Old Captain maar weer eens als meester in het restaureren door dit hebbeding terug op de markt te zwieren.

De ondertitel bij The Tree Of Life And Death luidt ‘A Collection Of Dead Drones And Aborted Soundscapes’ en somt mooi op wat Coph Nia hier in het lang en in het breed aan ons schenkt. Dit lang en breed dient u letterlijk te nemen, want deze 3 cd’s zijn goed voor een totale speelduur van maar liefst 225 minuten, u leest het goed: bijna 4 uur dus!!!)

Aldenon Satorial oftewel Mikael Aldén zo u wil, nam deze nummers reeds een kleine twintig jaar geleden op om vervolgens jaren in de vergetelheid te geraken.

Over de afzonderlijke titelloze nummers kunnen we moeilijk iets zeggen, omdat elke van de 3 cd’s hier albums betreft die je in zijn geheel dient te beluisteren en ook als zodanig te beoordelen. We zien The Tree Of Life And Death dan ook eerder als drie rituelen, of, indien u gezegend bent met een engelengeduld, één uit de kluiten gewassen soundtrack bij uw occulte praktijken.

Het eerste schijfje moet het vooral hebben van ambient vol onderhuidse spanning, anders dan de gekende Coph Nia formule vol apocalyptische bombast van op zijn reguliere albums.

Wie zijn dreiging liever iets tastbaarder heeft, verwijzen we door naar het tweede schijfje. Doordat de drones hier meer tot uiting komen, krijgt het ritueel een nog donkerder tintje.

Het lijkt er aanvankelijk op dat het ritueel waarin we met twee voeten stevig verankerd zitten opbouwend te werk gaat. Maar de opener van het derde schijfje ‘Untitled XVIII’, samen met ‘Untitled IX’ het langste nummer met 18 minuten, neemt eerder gas terug en keert zo terug naar het broeierige sfeertje dat tijdens de eerste 8 nummers van de eerste cd hoogtij vierde. Toch blijkt dit derde schijfje uiteindelijk een mooie apotheose bij al het voorgaande, een grandioze finale die meer dan duidelijk maakt dat Coph Nia tot veel in staat is: recalcitrante drones, dierengehuil, een mysterieuze fluit en iets wat lijkt op gemanipuleerd koorgezang (een steeds terugkerende factor in het werk van Coph Nia) zorgen er voor dat dit derde schijfje het meest gevarieerde is van de drie.

Gemakkelijkheidshalve zouden we kunnen zeggen dat deze laatste cd ons het meest wist te bekoren, ware het niet dat dit vooral ook is door de opbouw die de overige twee albums hebben bewerkstelligd.

Denk je bij aanschaf van deze lijvige compilatie aan het oudere werk van Coph Nia, dan kan je wel eens van een kale kermis terugkeren. Geen ideale eerste kennismaking dus, daarvoor raden we eerder zijn eerste platen op het Cold Meat Industry label aan.

De stukken (over songs kunnen we moeilijk spreken in deze) op The Tree Of Life staan immers dichter bij een act als Halo Manash of Anemone Tube dan bij de songs op That Which Remains of Shape Shifter. Sta je echter open voor (instrumentale) ritual muziek die het vooral van de sfeer moet hebben, dan heb je aan The Tree Of Life And Death desalniettemin een stevige kluif om je tanden in te zetten.

Coph Nia

Dimi Brands
12/08/2018