Ik heb het bij elk Lebanon Hanover album, deze “Let Them Be Alien” is het vijfde ondertussen, één nummer dat je van bij de eerste luisterbeurt direct naar de keel grijpt en niet meer los laat, een wurggreep, en dat is ook op deze nieuweling “Let Them Be Alien” niet anders.

Het is meteen “Alien”, opener van het album, dat met een hopeloos gedemodeerde donkere en kille baslijn zijn verhaal inzet. ‘I Like to wander some graveyards alone, and think of all that I’ve become’… Wow, minimale coldwave, begin jaren 80, vol existentiële doem gedragen door de donkere en onderkoelde stemmen van Larissa Iceglass en William Maybelline. Raak.

En dan, dan is het even bang afwachten wat het vervolg brengt en velen zullen allicht afhaken bij de monotone zang van vooral Larissa en de minimale, sobere arrangementen van deze alweer gitzwarte productie. Echte gevoelens, daar gaat het om, recht toe recht aan zonder verheerlijking maar beschreven met een zeker dichterlijk talent, sobere artisticiteit.

Vertelde ik u al dat “Alien” een duet is trouwens, een ode aan de einzelgänger die ondanks alle moeite van wereld er maar niet in slaagt ‘te integreren’? Naar goede gewoonte zijn de teksten weerom afwisselend Duits en Engels, Lebanon Hanover is dan ook een Brits Duits duo, dus dat hoeft niet te verwonderen.

“Gravity Sucks” doet het als vervolg op “Alien” met wat meer zwier (sic), aardig, net als de rest van het album dat in een nummer als “The Silent Choir” zelfs melodie, of een aanzet tot, laat horen. Het is dan weer even wennen, maar na een drietal luisterbeurten is het niet meer enkel “Alien” dat weet te overtuigen. Moeiteloos.

“Kiss Me Till My Lips Fall Off” is bitterkoud, dol van levenspijn, ‘My Favorite Black Cat” lijkt de relatiebruik tussen William en Larissa scherpt te stellen tegen het verval van de jeugd… ‘we just not fysical anymore…’ alsof er wel nog altijd diepe vriendschap is… Dat is dan misschien wel liefde? De tekst van “Lavender Fields”, lekker elektronisch uitgevoerd, laat zich horen en lezen als een gedicht, een eenzaam gevecht tegen de de rest van de wereld.

En ga zo maar door, laat vooral zelf je brein werken bij deze nieuwe Lebanon Hanover. Die weerom alles heeft wat de voorgaande albums ook al hadden. Sobere schoonheid en solitaire tristesse op eenzame, sobere hoogte zonder ook maar één spat van arrogantie maar gespeend van een gezond elitarisme.

Luister naar “True Romantics” en lees ondertussen de tekst. Groots…. ‘True romantics don’t kiss for fun, even for a moment of monotone, true romantics are monochrome, bosy echoes metallic groans… ‘ En nu dansen op de meest dansbare bijdrage “Du Scrollst”… en , en , en… evenzeer verkrijgbaar op gelimiteerd vinyl!

Lebanon Hanover (facebook)

Kurt Ingels
25/04/2018