Reeds van oudsher heeft de mensheid zijn bevreesdheid over wat er gaat gebeuren wanneer de wereld zijn einde kent. De vroegere angst voor kometen heeft plaats gemaakt voor die van het terrorisme, de klimaatopwarming en de dreiging van nucleaire aanvallen. De beklemming als paranoia van een apocalyptische leefwereld. Waar het doemdenken pas een einde kent als ook de wereld stopt.

Enzo Kreft (né Erik Vandamme) is het net zoals velen, en vooral ons, grondig beu. Al vrezen we dat geen van ons allen als wereldverbeteraar kunnen fungeren. Kreft stelt het onheil wel tentoon in zijn volledig zelf beheerde album Turning Point. Dat deed hij al eerder middels het in 1984 uitgebrachte Cicatrice en het debuutalbum Me Is. 2 cassettes die de stempel van obscuur meekregen. En ondertussen uitgegroeid tot onvindbare collector items. Walhalla Records verzamelde wel al Erotic Fantaseez en Beauty Queen op hun Underground Belgium Wave Volume 2 en via de sublieme verzamelaar Dark Matter.

Anno 2016 is er nog niet veel veranderd. De wereld op zich blijft afstevenen op een armageddon. Met Enzo Kreft en Turning Point als spreekbuis die stemt tot nadenken.

De nachtmerrie van het leven, waar de tijd als tikkende bom zijn seconden aftelt is het kenmerk voor de instrumentale opener Another Dark Night. Het licht in de duisternis is al enige tijd gedoofd.

Het wordt alleen maar beter aldus de wolven in schapenvacht, de desillusie die de wereldleiding ons diets probeert te maken. Al vergeten ze er wel bij te vermelden dat het hen vooral te doen is voor eigen zelfbevrediging. You Better Sleep With One Eye Open, de waarschuwing die Kreft ons meegeeft ingekunsteld in heerlijke minimal-wave.

De straling van de kernramp zal enkel overleefd worden door de onverwoestbare kakkerlak. De sneer die klinkt in vele laagjes van analogica, met een synthmelodie die zich blijft vastnestelen als de parasiet in onze hersenpan. I Am The Cockroach, ongedierte heeft nooit zo mooi geklonken.

Zonder veel woorden is Desperately Seeking For Some Other Place To Live de shuttle richting Betere Leefwereld. Synthpop meets minimal meets Disco, met elektrische gitaar als toemaatje, maar voorzien van dansbaarheid richting de opstapplaats waar we ooit hopen te mogen aanschuiven om alle malaise achter ons te kunnen laten. De wanhoop echter als een utopie.

Zelfs zonder woorden weet Enzo Kreft te overtuigen en doet dat door instrumentale geluidstapijten die toch heel wat te vertellen hebben. Zoals in Posthuman Dream als ondergrondse kilte waar, alsnog in een droomwereld, het individu wordt klaargestoomd tot onsterfelijke creaturen zonder enige limiet. Of Numb dat een vervolg zou kunnen zijn op Another Dark Night, waar de insomnia leidt tot algehele verdoving om het leed der wereld niet meer te hoeven aanzien. Of Head Held High dat met opgeheven hoofd zijn basis terugvindt in een Being Boiled maar gaandeweg een heerlijke harmonieus geluid weergeeft.

Het trefpunt op deze Turning Point is zondermeer Hypnotized, het leven als virtuele wereld, in een matrix gegoten om hersendood te volgen wat anderen ons opdragen. Het is de afkeer er van, doorbreek die hypnose en laat je niet leiden of lijden. Pakkend refrein ook. Doet wat aan Fad Gadget denken.

We’re Breaking Out kent zijn applaus van de opstandigen. Zij die niet akkoord gaan met het scheefgroeien van de maatschappij. Turning Point als keerpunt, het breken uit een natie die het grondig beu is. We applaudisseren graag mee.

Waar paadjes niet platgetreden zijn, en het geheel klinkt als een samensmelting tussen een Some Polyphony van Petter en wat aandoenlijke Kraftwerkzaamheden vat The Road Never Taken samen, een binnenweg langs een onaangeroerde levensweg vol wijsheid en ontbeert van alle fataliteiten.

De soundtrack van het liefdevolle leven, hoe het zou moeten zijn en op een geluid van betoverende synths, maar met de onderliggende gedachte dat het straks al afgelopen kan zijn is Before I Go. Toen vogeltjes nog floten uit blijdschap en niet als opgejaagd wild.

Afsluiter The Walk zet zijn voetafdruk op een bloedmooie melodieusheid waar we spontaan beginnen denken aan dezelfde harmonie van een L’éte Indien. Al kan dat ook aan ons liggen.

Met Turning Point heeft Enzo Kreft in geheel eigen beheer een album gemaakt dat in het verlengde ligt van zijn eerdere werk. De tijdsgeest heeft er dan wel een hedendaagse toets aan gegeven. Het doemdenken is er nog steeds. De wereld is dan ook nog steeds in staat van ontbinding. Laat dit album een keerpunt zijn. Laat Enzo Kreft eindelijk zijn ondergrond verlaten. De mensheid zou er wel bij varen. Godzijdank.

Blogspot

Bandcamp

Facebook

Danny Quetin
25/12/2016