Het Zweedse Covenant gaat doorgaans prat op zijn dansbaarheid, synthpop met de nodige beats die wel eens durven aanleunen tegen een EBM-variant.

Reeds meer dan 20 jaar (hun eerste plaat verscheen in 1994 – Dreams Of A Cryotank) kent hun dark dance zijn weg richting wereldwijde bekendheid. En nu 3 jaar na het verschijnen van Leaving Babylon brengen ze hun inmiddels negende album uit The Blinding Dark.

Zwartgallig mag je dit album zeker wel noemen. Verwacht weinig tot geen dansbare feiten, maar de angst voor het leven an sich. Het is een weergave van het doemdenken van de ziel. De dystopie van de meedogenloosheid. Omringd door de donkere schaduwen des levens.

Muzikaal is het even wennen, toegegeven. Maar The Blinding Dark verdient zeker een kans om beluisterd te worden, of zeker te ontdekken.

The Blinding Dark moet zowat het meest variabele album van Covenant zijn. Met de intro Fulwell die wat van zijn donkerheid tentoonspreidt. En 2 Interludes, waarvan de eerste de angst met zich meedraagt en de tweede als leidraad kan fungeren onderweg naar het hiernamaals. Of Summon The Spirit, dat verdwaalt in experiment dat de weg opent voor industriële avant-garde.

Maar uiteraard is er ook de emotionele synthpop, zoals in I Give My Soul en I Close My Eyes. Om zo met gesloten ogen de angstvallige wereld in algehele duisternis te ondergaan. Het meest dansbare maar evenzeer met donkere ondertoon is Cold Reading. Waar de beats de innerlijke demonen trachten te verdrijven.

Enkele maanden geleden reeds was er de voorbode door middel van Sound Mirrors. De muzikale radar gebouwd in de periode tussen 1916 en ergens de 1930’s om signalen op te vangen van mogelijke luchtaanvallen, al dan niet uit bovennatuurlijke middens. En zo klinkt het ook wel wat, de morse van ongekende waarnemingen. De melodie van de gebroken ziel. Crashing down on shattered ground.

Morning Star is ijskoud, melancholisch en doorspekt van een donker tapijt dat nog net het licht van de verblindende duisternis opvangt.

Bijzonder sfeervol en vooral ingetogen is Dies Irae, het melodieuze als raadgever voor de angst en de huiver voor het laatste oordeel. De sequentia van de dag van toorn.

Het meest opvallende aan The Blinding Dark is de Lee Hazlewood-cover A Rider On A White Horse. Iets wat we niet meteen vereenzelvigen met Covenant. Maar hierbij nogmaals de afwisseling kenmerkt die The Blinding Dark wel degelijk is.

The Blinding Dark zal misschien niet meteen een ‘hit’-album worden voor Covenant, maar wel eentje dat stemt tot nadenken en waarbij vooral de individuele duisterheid van ieder kan ontdekt worden. Welcome to the void !

Lees binnenkort op Dark Entries ook het interview dat we hadden met Joakim Montelius.

Website

Facebook

Danny Quetin
17/11/2016