Het is eigenlijk verwonderlijk hoe lang The Arch al actief zijn. Ze werden gevormd in 1986, en vieren dit jaar dus hun 30-jarig bestaan. Daar mag iets tegenover staan, en deze nieuwe ‘Fates’ is als verjaardagspresentje bijzonder geslaagd.

Het doorzettingsvermogen van de groep - 30 jaar is een heel respectabele leeftijd - en nummers als ‘Babsi ist Tod’ - zoals vaak is het bekendste nummer van een groep afkomstig van hun allereerste uitgave - en ‘Ribdancer’ - de groep kende heel wat succes rond de decenniumwissel van 80 naar 90 - hebben hen op de kaart gezet. Niet alleen in België, want The Arch speelt over heel Europa en blijkt onder meer erg populair in Spanje en in Duitsland.

Hoewel het geluid van de groep op 30 jaar vanzelfsprekend geëvolueerd is, zit er een duidelijke rode draad in hun muziek: de combinatie van dansbare beats en melodieuze gitaren. Ze zijn niet de enige groep die deze combinatie gebruiken, maar hebben toch een heel herkenbare stijl.

Wat wel opvalt, is dat The Arch de afgelopen jaren geprobeerd heeft om hun mogelijkheden te verbreden. Dat was zeker zo op voorganger ‘Engine in Void’ en in mindere mate ook op de meer dansbare ‘Beating The Balance’-ep. ‘Fates’ is daarvan gewoon de overtreffende trap.

Opener ‘Gasoline Lady’ is vrij poppy en mag wat ons betreft op de draailijst bij Studio Brussel, al heb ik realistische verwachtingen rond de perspectieven hieromtrent. ‘Robot Sapiens’ moet de dansspieren rechtstreeks aanspreken. Het titelnummer combineert industriële ritmes met melodische gitaren, terwijl ‘Spear of Destiny’ wellicht de gothrockers zal aanspreken. Het spreekt voor zich dat de teksten weer vol literaire en historische verwijzingen zitten. Ronny Moorings zingt mee op ‘Monsters & I’, en dan spreekt het voor zich dat Clan of Xymox achter de hoek komt kijken.

Op de tweede helft van de plaat wordt meer geëxperimenteerd. Het ritme vertraagt bij ‘Immerzu’, een ballade in ¾ die in het Duits gezongen wordt. ‘One By One’ klinkt met zijn bluesy rock amper als The Arch, maar dat wordt daarna weer rechtgezet door ‘Brainduck’. ‘Empty Garden’ klinkt als een atmosferisch dansnummer, terwijl ‘Deaf & Blind’ het nog wat psychedelischer doet. ‘Frozen Jungle’ doet wat een slotnummer moet doen. Het is een traag en claustrofobisch nummer met diverse stemmen en een buitengewone opbouw, maar het is adembenemend mooi.

Ik meen te mogen stellen dat ‘Fates’ de meest gevarieerde The Arch-plaat is uit de geschiedenis. Dat gaat niet ten koste van de kwaliteit, wees gerust. Integendeel, het is eigenlijk ook hun beste plaat.

The Arch: facebook / website

Xavier Kruth
27/05/2016