|
|||
| Als er van één actuele groep al een resem aan literatuur, van pulp (denk maar aan die verschrikkelijke tienerkamer kalenders of puber posterboeken) tot meer serieuze lectuur, is verschenen dan is het The Cure wel. De fascinatie voor Robert Smith en de zijnen kent tijd noch grenzen. De meest recente biografie heet “After The Rain” en is van de hand van de Fransman en eminente Cure fan David Fagier. Om commerciële doeleinden werd het boek in het Engels vertaald, een vertaling die sporadisch toch een steekje tot woorden laat vallen, en door het Amerikaanse Cleopatra werd uitgegeven. Mooi ding hoor, hard back, prachtige foto’s, mooi lay out… maar veel nieuws over The Cure leren we niet en een biografie van deze groep op 140 bladzijden samenvatten is geen sinecure (temeer de eigenlijke biografie eigenlijk maar de eerste 50 blz. behelst). Na een inleiding worden historische alle albums en met wie en hoe ze tot stand kwamen overlopen. Vlot leesbaar (op die paar taalfoutjes na) en her en der krijgt men er doorheen het verhaal een leuke anekdote bij, de eigenlijke biografie zeg maar. Waarom de eeuwige vrienden Simon Gallup en Robert Smith met elkaar op de vuist gingen bijvoorbeeld en voor langere tijd niet meer met elkaar praatten? Of nog, waarom en hoe Porl Thompson uit The Cure werd gezet, waarom Robert Smith optrok met Siouxsie en haar Banshees en ga maar door. Geen wereldschokkend nieuws en wellicht zijn deze feiten in tientallen andere meer en minder fraaie publicaties uit de doeken gedaan, maar, deze “After The Rain” breit wel alles vlot en doorleefd aan elkaar. Dat hier maanden, jaren voorbereidend studiewerk is ingekropen spreekt voor zich, het boek leest in elk geval vlotter weg dan dat het aan tijd en energie heeft gekost om het samen te stellen en te schrijven en dat verdient respect. Het derde deeltje, de biografie was het tweede deel na de inleiding, geeft ons wat weetjes over de albums, de respectievelijke covers, concerten als steekkaartjes, kort en bondig. In het vierde deel heeft fan voor het leven David Fagier zijn mening over de verschillende (officiële) Cure albums, reviews als het ware, deel 5 verzamelt een aantal markante persartikelen en in het 6de deel komt Rombert Smith, middels een detailportret aan de beurt. Want zeg nu zelf zonder Robert Smith geen Cure en allicht geldt ook het omgekeerde. Deel 7 heet dan een conclusie te zijn, als zou je het in het geval van The Cure beter een kijk in de toekomst noemen, want The Cure is druk doende met de productie een nieuw album! Over The Cure dient nog geen conclusie getrokken, over deze “After The Rain” kan alleen gezegd dat het allicht niet de laatste biografie zal zijn die deze wonderband ietwat probeert te duiden en hun kracht probeert bloot te leggen. The Cure is ondertussen een rock - of popmonument zo je wil, zonder meer en wellicht één van de meest invloedrijke groepen van de afgelopen decennia. “After The Rain” is een fraai boek, met soms exclusieve en leuke foto’s dat elke Cure fan in huis hoort te halen. Neem er de tijd voor, en speel er een Cure cd’tje bij als achtergrondmuziek. Misschien hoog tijd dat u nog eens een boek gaat lezen? [KI] Kurt Ingels |
Volgende besprekingen
Josef K - Entomology
Make Good Your Escape - Never Look Back Here Again
Ladyfinger (ne) - Heavy Hands
Íon - Madre, Protégenos
Heathcliff & Catherine - Regina Della Notte
As Mercenárias - The Beginning Of The End Of The World
Dark Sanctuary - Exaudi Vocem Meam - Part II
JUNIOR BOYS - So this is goodbye
Various - CULTURE CLUB volume five
Now It's Overhead - Dark Light Daybreak
Andere besprekingen van THE CURE
The Cure - Bestival 2011 Live
The Cure - Disintegration Deluxe edition
The Cure - 4:13 Dream
Tijdens de tweede editie van Black Easter, in 2016, waren we met verstomming geslagen na het concert van Jo Quail. Enkel met haar cello (en een ingenieus looping-systeem) wist ze de zaal in te palmen en aardig wat nieuwe zieltjes te winnen. Organisator Ward De Prins had een goede band met de Londense, en zag er niet tegen op reisjes te maken ...
Ze zijn er de fel begeerde WGT tickets!! Dit jaar betaal je voor een ticket € 130... Ik weet het elk jaar een beetje meer maar je krijgt er wel enorm veel voor terug. Vijf dagen vertier en plezier, wat dus neerkomt op iets meer dan € 25 per dag en je reist nog eens gratis met het openbaar vervoer ook. Wilt u uw tent opslaan op de ...
Nooit van gehoord? Zonde. Ik vertoef tegenwoordig virtueel vaak in Amerika, makkelijk zat want geen visum nodig. Dat Trump daar mee verantwoordelijk is voor tientallen post punk bandjes die uit de onderbuik van een vertwijfelde en gespleten Amerikaanse samenleving de kop op steken, wel daar ben ik de man dankbaar voor. Laat dat dan ook het ...
Mephisto Walz is een legende, tenminste voor zij die in de jaren 80 een boon hadden voor de death rock en gothic rock en in het bijzonder de Christian Death familie op de voet volgden. In Europa is er nog nauwelijks iets te horen over en van deze groep rond ex-Christian Death lid Bari Bari, al had de groep in de tweede helft van de jaren 80 ...
Het is alweer van 2011 geleden toen ik bij Dark Entries meer dan aangenaam werd verrast door de titelloze ep van het Amerikaanse The Rope. Een ep die als een rariteit mag beschouwd in Europa. De review van dit bijzonder fijne schijfje leest u hier. Ik deelde zomaar even een 9 uit! Het vervolg “Water Rising” vond in eeste instantie ...
Er zijn kwatongen die beweren dat de muziekbusiness dood is, anderzijds blijven de nieuwe groepjes bij Dark Entries binnen druppelen en blijven vooral underground labels, die nog worden opgericht uit liefde voor muziek, uit de grond schieten. Is deze dood dan wel zo definitief? Of is er nog hoop na de bombarderie van klaagzangen en negativiteit. ...
Wie? Foei. Luierman! Rosetta Stone, weet u wel, was in de jaren 90 één van de meest vooraanstaande Britse gothic rock bands met een sound even gulzig als een eenzaam spookhuis dat zijn duivels ontbindt. Het resulteerde vanaf 1991 in meerdere hits, denk maar aan “Witch”, "Reason", “Adrenaline”, ...
We worden oud. New wave is intussen 40 jaar, Dark Entries heeft er al 25 op de teller staan en zelfs Wool-E viert reeds zijn tiende verjaardag. Wool-E, dat is in de eerste plaats de Wool-E Shop, die in 2009 als online patenwinkel opende en sindsdien ook als cd-stand op heel wat optredens en festivals aanwezig was. Later werd Wool-E Shop ook ...
Laibach is een parodie van zichzelf geworden! En ze schamen zich er niet eens voor. Meer zelfs, ze hebben er bewust voor gekozen. Nog nooit blonk de groep zo uit in humor en zelfrelativering. Nu hernemen ze al nummers van ‘The Sound Of Music’, en alhoewel ze dat op hun karakteristieke onheilspellende toon doen, is het manifest ...