Ik heb Mono Inc. in een nieuwsbericht van Dark Entries ooit als kampvuurgothic omschreven. Daarmee bedoelde ik dat ze eenvoudige liedjes schreven waarvan je de refreintjes gemakkelijk kunt onthouden en waarvan de muzikale structuur uiterst simpel is, zodat iedereen die een paar basisakkoorden op gitaar kan spelen deze gemakkelijk onder de knie krijgt. Goed voor megasucces in Duitsland, maar volstaat dit wel om ook in het buitenland door te breken, vraag ik me af?

Ik was toch wel wat verbaasd toen ik in een dubbelinterview tussen Martin Engler van Mono Inc. en Tilo Wolff van Lacrimosa van een tijd geleden Wolff vol lof hoorde spreken over de muziek van Engler. U moet weten dat ik Tilo Wolff als een groot genie beschouw terwijl ik van Engler vind dat hij niet eens tot aan zijn hielen rijkt.

Maar nu ik deze cd in handen heb begin ik het toch te begrijpen. Ik hoef nochtans geen woord terug te trekken van wat ik eerder gezegd heb. Het blijven doodeenvoudige liedjes. Maar ze zijn catchy en de melodieën blijven effectief in je hoofd hangen.

Het begint al met ‘Heile, heile Segen’. De wijze waarop heel de groep ineens stilvalt en drumster Katha Mia op haar eentje een kinderlijk refrein inzet, dat daarna met zwaar gitaarbombast door de hele groep overgenomen wordt is zeer doeltreffend.

Ook de single ‘My Deal With God’ is een schot in de roos. De tekst is erg fijn: ‘Some say it’s cause I’m dressed in black, some say they call on my intelligence, well I’m sorry for you ignorant, but I’ve been to hell and back’. Misschien geen grote poëzie, maar het gevoel zit er wel in, en ja, ik zat al snel instemmend mee te knikken.

Op ‘Kein Weg zu weit' schuwt Mono Inc. het niet om alle middelen in te zetten, van gitaarbombast, kinderkoren tot melancholische piano. ‘Euthanasia’ is duidelijk bedoeld om het lievelingslied van Jean-Jacques De Gucht te worden, als hij er maar achter komt: ‘Sweet Euthanasia, you can rest now my dear child’...

En zo blijft het een hele cd hitgevoelige nummers regenen, zowel in het Duits als in het Engels. Van industrialachtige nummers als ‘Seligkeit’ en ‘Ich teile dich nicht’ tot ballades als ‘Alles was bleibt’, ‘A Better Way To Die’ en titelnummer ‘Nimmermehr’, Mono Inc. weet het steeds met uiterst aanstekelijke melodieën te doen. En dat is toch een zeer sterke troef.

De versie die ik in mijn handen geduwd kreeg is de ‘Tour Edition’. Ik voelde me eerst wat bekocht omdat ik vreesde dat het een minderwaardige versie was van het origineel, maar het tegendeel is waar. Op deze cd krijg je nog vijf bonustracks die de groep live opgenomen heeft met gasten als Saltatio Mortis, Unzucht of nog The Beauty Of Gemina. En die geven je nog een bloemlezing uit het vroeger werk van de groep, zoals ‘Viva Hades’, ‘Avalon’ en ‘In My Darkest Hours’.

Kortom: kampvuurgothic is dit zeker, maar kampvuurgothic is in mijn achting gestegen sinds ik een volledige cd van Mono Inc. in mijn bezit heb. Haal die gitaar maar boven, steek het vuur aan en laat ons tot diep in de nacht zingen.

Mono Inc.

Xavier Kruth
13/05/2014