Dez Mona kleurt voor hun vijfde album buiten de lijntjes. Hoewel: wat heet buiten de lijnen kleuren voor een groep die zich niet licht laat labellen? Blijft een feit dat na hun modern-barokke baladencyclus niemand verwacht had dat ze met een strakke, door gitaren gedragen, poppy sound zouden afkomen. Hoewel: zanger Gregory Frateur had al verklapt dat A Gentleman's Agreement vol zou staan met "Sexy, gebalde songs voor de dansvloer en de haard..." . De man had niet gebluft...

Deze nieuwe sound komt er vooral dankzij de inlijving van Sjoerd Bruil (o.a. Sukilove) en Tijs Delbeke (o.a. Sir Yes Sir). Beiden zijn geen onbekenden voor Dez Mona. Zo zong Sjoerd reeds een duet met Frateur, Flawless Daughter op het tweede Mona-album Moments of Rejection and Despondency. Tijs Delbeke kwam op het vorige album SAGA de cohorten verrijken met zijn multi-instrumentele talenten. De stempel die beiden drukken is diep. Men zou het jammer kunnen vinden dat de contrabass van Nicolas Rombouts en de accordion van Roel Van Camp minder op de voorgrond komen, maar deze twee veteranen laten zich niet zomaar naar een hoekje drummen. Momenten genoeg voor hen om te schitteren: zo speelt Van Camp een vurige rocktango op The Passing en op The Backdoor zorgt de contrabass van Rombouts als vanouds voor een stevig ritme. Ondanks zijn achtergrond in improjazz is Rombouts trouwens ook niet te beroerd om een elektrische bass om te gorden. Zanger Gregory Frateur verkende ook zijn eigen muzikale horizonten en treedt ook aan op orgel en piano. We zouden er de drummer, Steven Cassiers, bijna bij vergeten; en dit volledig ten onrechte. Wie kan luisteren hoort een veelzijdige drummer, wat hij trouwens ook met het avantgarde jazztrio Dans Dans mocht bewijzen. In rock (en jazz) staat of valt alles immers met de sterkte van de ritmesectie. Hier is deze naadloos op elkaar ingespeeld...

Over de inhoud van de teksten wil ik het eens met de heren apart hebben, maar op muzikaal vlak is hier wel wat moois te vinden. Van de 9 nummers hebben een slordige 4 het potentieel om een single te zijn, met Suspicion als vaandeldrager. Niet verwonderlijk dat van dit laatste een videoclip gemaakt werd (waar ik ook eens met de heren...). De rocktango The Passing had ik reeds vermeld en ook A Little Bit of a Dream heeft een hoge meedeinfactor. Het nummer ademt ook nog iets van de oude Dez Mona uit; we zien er Le Frateur op het podium al mee aan de slag gaan. Voor de meesten zal We Own The Seasons blijven hangen, dankzij de bijdragen van Tom Admiraal Freebee Van Laere en Stef Kamil Zita Swoon Carlens. Deze vriendendienst is tegelijk ook een ode aan vriendschap in het algemeen. Rond hetzelfde thema opgebouwd en ook nog eens beter is het titelnummer, dat met een neuslengte ook het langste nummer is. Dé crème van het album zijn echter de 2 nummers die van sound nog ergens nog het meest doen denken aan het nabije verleden. Het donkere en stevig voortstuiterende The Backdoor had zo van Hilfe Kommt kunnen komen en voor wie heimwee heeft naar SAGA van vorig jaar is er het juweeltje Funny Games, dan vooral door de bezielde zang van Frateur.

Deze nieuwe richting voor Dez Mona houdt misschien enige risico's in, maar dat zei men vorig jaar met SAGA ook al. In ieder geval: stilstaan is doodgaan... En de criticasters krijgen lik op stuk van Jan Haring, Kapitein Winokio en de voltallige Berenboot: "De beste stuurlui staan aan wal...!!".

http://www.dezmona.com/

Jan Denolet
30/11/2012