Ik geef het toe: ik ben een ouwe zeurkous... Na de teloorgang van Fields of the Nephilim in hun eerste -legendarische- bezetting kon ik nog genieten van Carl McCoy's muzikale reïncarnatie Nefilim, maar voor het werk van Fields Mark II (ofwel Fields Light) had ik geen goed woord over. Fallen was ondermaats en slecht uitgewerkt (vond McCoy ook, want buiten zijn toestemming alsnog uitgebracht door Jungle Records) en Mourning Sun was een draak van een plaat, met z'n epische nummers die in een vloed van overbodige synths baadden. Toen deze Ceromonies dit jaar uit kwam had ondertekende dit aanvankelijk bewust genegeerd, maar het Fields-bloed van deze ouwe Psychonaut kruipt waar het niet kan gaan... Na enige bezoekjes aan You Tube bleek de live-DVD wel waardig materiaal te bevatten. Ook klonken de 'nieuwe' nummers beter dan dat ik me ze kon herinneren. Uiteindelijk zijn we dan toch maar overstag gegaan; en nog geen moment spijt van gehad...!

Uit de 2CD -samen goed voor zo'n +100 minuten- is op te maken dat het materiaal van Mourning Sun de test goed doorstaat. De groep krijgt me gemakkelijk mee in Shroud -Exordium- en Straight to the Light. Ook From the Fire van Fallen klinkt beter dan zijn studioversie. Goed goed; maar toch hadden we nog liever gehad dat de nieuwe Fields of the Nephilim (vanaf 2002) meer had geklonken als Nefilim (1996), zoals Penetration, Shine en Zoon -Wakeworld- ons laten horen. McCoy (steeds in goede vorm) verbaast met het zelden live gehoorde sluitstuk van Elizium (1990), het epische Wail of Sumer/and there will your Heart be also... Het is een voorbode van een vijftal Fields-klassiekers, waaronder Trees Come Down, Preacher Man en Psychonaut. Wat kan een oude Bonanza-bal zich nog meer wensen (behalve Sumerland dan misschien)? McCoy citeert met Requiem, Xiberia en Mourning Sun nog gul uit het recentste werk (van 2005 alweer) en weet me zowaar te overtuigen van de potentie daarvan. Daar gaat die ijdel gekoesterde scepsis... De slijmerd gooit er nog een Celebrate tegenaan, voor ik me weer bedenk...

Op de DVD krijgen we vooral materiaal uit de eerste liveCD te horen, goed voor zo'n 11 nummers. Hier geldt hetzelfde als voor de live 2CD: overtuigende klasse van een groep die er stààt. Het is ook fijn te zien dat McCoy zijn eeuwige cool nog niet verloren is, idem voor de wilde haren... Wel enigszins jammer van de helblauwe contactlenzen, vroeger was de woeste charme van deze cowboy/shamaan meer naturel. Enige opmerking ook naar de groep: het geluid van Fields of the Nephilim MK I was warmer en organischer door het bewuste gebruik van vintage materiaal. Dit droeg bij tot de uit de duizenden herkenbare en door duizenden gekoesterde hypnotische en harde (ngl. het nummer) sound. Met de huidige muzikanten en hun materiaal klinkt het soms meer gewoon hard. Ik neem ook aan dat vooral de bassist en de drummer gezweet moeten hebben op de techniek van respectievelijk Tony Pettitt en Nod Wright.

Hoe dan ook: ik heb er zeker geen spijt van dat Meester McCoy me weer bij de les geroepen heeft en raad alle Bonanza's en Psychonauts van vroeger en nu aan om dit pakketje in huis te halen... Voor het nog net iéts betere werk kunt u op zoek naar de retrospectieve compilatie-DVD met Revelations (de videoclips), Forever Remain (live '88) en Visionary Heads (live '91) op verzameld. Essentieel materiaal!! Op mijn beurt beloof ik plechtig om Mourning Sun en -zelfs- Fallen een tweede kans te geven... Deal...?

http://www.fieldsofthenephilim.com/

Jan Denolet
04/10/2012