|
|||||||||||||
Dit moet zowat een van de meest verwachte albums van de afgelopen jaren zijn en wanneer je weet dat hun laatste studioalbum, Spiritchaser, alweer dateert van 1996 dan weet je dat er enige verwachtingen aan vast hangen. Kan Dead Can Dance die, bij de meesten hoge, verwachtingen wel inlossen...? Natuurlijk niet, want aan die verwachtingen hangen zeer subjectieve denkbeelden vast die de band weinig ruimte zouden laten om te evolueren. We mogen niet vergeten dat sinds hun laatste concertenreeks zowel Lisa Gerrard als Brendan Perry lange tijd met andere zaken dan DCD bezig waren. Het kan dan ook niet anders dan dat hun geluid anno 2012 ook een stevige evolutie heeft ondergaan. Een geluid dat evenwel nog steeds voldoende aanleunt bij dat van Spiritchaser uit 1996 en Into The Labyrinth uit 1993... Wanneer men de hoes bekijkt, een veld met verdroogde zonnebloemen tegen een avondlijke achtergrond, dan geeft deze het gevoel dat het best wel een donkere plaat zou kunnen worden. Gelukkig gaat dit niet zo ver als Lisa Gerrard's soloalbum The Silver Tree (niet echt haar warmste plaat)... Achter het beeld van de afgestorven zonnebloemen schuilt immers de gedachte van de glorieuze wedergeboorte (Anastasis in het Grieks) en de doden zullen terug kunnen dansen; met hun bloemenkruin naar de Zon geheven. Bij DCD is zoiets nooit toevallig en het thema komt ook direct aan bod tijdens het openingsnummer, Children of the Sun. Deze statige en majesteuze opener is een mooi door Brendan Perry's stem gedragen compositie die direct al de toon zet voor de rest van het album: veel vocalen door Perry (toch de meerderheid), een tekst waar serieus over nagedacht is en een eigentijdse compositie die geen karaktermoord pleegt op het oorspronkelijke DCD-geluid. Perry's heldere gitaar blijkt nog steeds de beste gezel voor Gerrards' stem en ook haar Yang Chin (een soort chinese dulcimer) bewijst nog steeds authentieke diensten. Hoe verzot we ook zijn op de stem van de dame, we kunnen er niet omheen dat de door Perry gedomineerde nummers het meeste bijblijven. Daar zitten ongetwijfeld de sterke teksten en composities voor iets tussen. Zo durven ze tijdens Amnesia te klinken als een Depeche Mode van eind jaren '80, terwijl Perry een treurzang afsteekt over het verlies van ons Collectieve Geheugen en de gevolgen daarvan voor onze toekomst. In een later stadium evoleert het nummer naar de meer filmische composities van Craig Armstrong, nog zo'n icoon... Ook Opium is een donker Perry-nummer, waarin hij ons zijn hang naar escapisme bekent, hoewel er naar goede DCD-traditie ook een sjamanistisch kantje aan vast hangt. Het best nummer is ook weer een Perry-compositie. All in Good Time kabbelt voort als een rustige maar donkere zee, rustig maar wel met onvermoedde diepten . Ulysses (DCD-album The Serpent's Egg) is niet echt veraf hier... Het enige wat ik echt tègen Anastasis kan inbrengen is dat het ook zo'n kakkige en belachelijk bombastische compositie als Return of the She-King bevat. Een afgrijselijke electronische persiflage op Schotse bandmusic. In ieder geval is het niet voldoende om de rest van het plezier te vergallen en ik ben er zeker van dat diegenen die een ticket konden bemachtigen voor het uitverkochte DCD-concert te Brussel, op 29 september, een fijne avond gaan beleven... Jan Denolet |
PIASVolgende besprekingen
Vicious Pink - Vicious Pink (Expanded Edition)
Dark Karma Soul - Theory Of Karma
L'âme immortelle - Fragmente
Gatherer - So Be It
X Ray Pop - The Dream Machine
Cocks Arquette - Cocks Arquette
The Night Terrors - Monster / Lasers For Eyes
Semistereo - Semistereo
Stress - Conspiracy Theory (lp)
The Surreal Funfair - Navigation Lost
Andere besprekingen van DEAD CAN DANCE
Dead Can Dance - In Concert
Het is een organisatie als FKP Scorpio gegeven om ieder jaar weer te slagen in de omvorming van vliegveld naar heus dorp. Een dorp waar de tijdelijke bewoners zich weten te manifesteren en verzamelen in een eigen gecreëerde wereld. Een dorp waar ieder individu zijn eigen burgemeester is op persoonlijke creatieve wijze. Jawel, een dorp ...
ZONDAG 12 AUGUSTUS 2018 – MAINSTAGE
Waar vorig jaar M’era Luna nog te maken had met regenbuien en een drassige weide en een parking herschapen tot modderpoel kondigde dag 2 van 2018 zich aan als een warme zomerse dag. En dat werd het ook.
Er werd zelfs al redelijk vroeg postgevat aan het hoofdpodium om Schattenmann deze ...
Het ene is nog maar net afgelopen of er wordt en werd al naarstig gewerkt aan een volgende editie. M’era Luna heeft ondertussen reeds de eerste namen bekend gemaakt voor hun 2019-editie. Zo de traditie het wil zal er ook volgend jaar een totaalpakket worden afgeleverd met de Gothic Fashion Show, een heuse Gothic Fashion Town, de Medieval-markt, ...
Aan de vooravond van W-fest - vijf dagen feest met artiesten als Peter Murphy, Kim Wilde, Project Pitchfork, Chameleons Vox, DAF, Die Krupps, Vive La Fete, Suicide Commando, She Past Away, Paul Young, A Flock Of Seagulls, Parade Ground, Covenant, Clan Of Xymox, Lords Of Acid en Front Line Assembly - worden ook al een hele resem namen gelost ...
Al wie wel eens na de optredens van onze Dark Entries Nights in de Gentse Kinky Star blijft plakken, heeft hem al ongetwijfeld al eens achter de draaitafels zien staan.
Maar ook op andere feestjes is DJ Drexl, of wanneer we hem gewoon tussen de feestende massa terugvinden en hem mogen aanspreken met Marco, graag van de partij.
Zelf ...
Aan de vooravond van hun optreden op W-fest brengt A Slice Of Life zijn debuut uit: Restless. Het is een puike postpunkplaat geworden. Dark Entries was benieuwd naar de ontstaansgeschiedenis van de groep en de plaat, en ging zijn oor te luister leggen bij de stichtende leden Dirk Vreys (zang) en Guy Wilssens (gitaar).
A Slice Of Life is ...
Op vrijdag 14 september nodigen we u graag uit op de 24ste editie van de Dark Entries Nights. Op deze gratis concerten stellen we u lokaal talent voor uit de zwarte scene. We hebben het geluk twee groepen te ontvangen die volop aan het losbreken zijn.
A Slice Of Life heeft zonet zijn debuut uit, 'Restless', en na de uitstekende ...
In 2017 wilden de Portugese gothic metal-grootheden Moonspell hun trouwe achterban eens verwennen. Voor 4000 fans werd in hun stad Lissabon een concert gehouden waarop drie van hun meest succesvolle platen integraal gepeeld werden: het debuut 'Wolfheart' uit 1995 en diens opvolger 'Irreligious' uit 1996, alsook de meer recente ...
Het was ons al opgevallen dat Lord Of The Lost bijzonder populair was. Hun debuut dateert slechts van 2010, maar door hun ontzettend hard geluid en compromisloze houding hebben ze meteen een stempel op de Duitse gothscene gedrukt. Hun nieuwe cd 'Thornstar' - hun zesde al - bestormde de Duiste hitparades en staat nu op 6. De plaat is ...