|
|||||||||||||
Dit moet zowat een van de meest verwachte albums van de afgelopen jaren zijn en wanneer je weet dat hun laatste studioalbum, Spiritchaser, alweer dateert van 1996 dan weet je dat er enige verwachtingen aan vast hangen. Kan Dead Can Dance die, bij de meesten hoge, verwachtingen wel inlossen...? Natuurlijk niet, want aan die verwachtingen hangen zeer subjectieve denkbeelden vast die de band weinig ruimte zouden laten om te evolueren. We mogen niet vergeten dat sinds hun laatste concertenreeks zowel Lisa Gerrard als Brendan Perry lange tijd met andere zaken dan DCD bezig waren. Het kan dan ook niet anders dan dat hun geluid anno 2012 ook een stevige evolutie heeft ondergaan. Een geluid dat evenwel nog steeds voldoende aanleunt bij dat van Spiritchaser uit 1996 en Into The Labyrinth uit 1993... Wanneer men de hoes bekijkt, een veld met verdroogde zonnebloemen tegen een avondlijke achtergrond, dan geeft deze het gevoel dat het best wel een donkere plaat zou kunnen worden. Gelukkig gaat dit niet zo ver als Lisa Gerrard's soloalbum The Silver Tree (niet echt haar warmste plaat)... Achter het beeld van de afgestorven zonnebloemen schuilt immers de gedachte van de glorieuze wedergeboorte (Anastasis in het Grieks) en de doden zullen terug kunnen dansen; met hun bloemenkruin naar de Zon geheven. Bij DCD is zoiets nooit toevallig en het thema komt ook direct aan bod tijdens het openingsnummer, Children of the Sun. Deze statige en majesteuze opener is een mooi door Brendan Perry's stem gedragen compositie die direct al de toon zet voor de rest van het album: veel vocalen door Perry (toch de meerderheid), een tekst waar serieus over nagedacht is en een eigentijdse compositie die geen karaktermoord pleegt op het oorspronkelijke DCD-geluid. Perry's heldere gitaar blijkt nog steeds de beste gezel voor Gerrards' stem en ook haar Yang Chin (een soort chinese dulcimer) bewijst nog steeds authentieke diensten. Hoe verzot we ook zijn op de stem van de dame, we kunnen er niet omheen dat de door Perry gedomineerde nummers het meeste bijblijven. Daar zitten ongetwijfeld de sterke teksten en composities voor iets tussen. Zo durven ze tijdens Amnesia te klinken als een Depeche Mode van eind jaren '80, terwijl Perry een treurzang afsteekt over het verlies van ons Collectieve Geheugen en de gevolgen daarvan voor onze toekomst. In een later stadium evoleert het nummer naar de meer filmische composities van Craig Armstrong, nog zo'n icoon... Ook Opium is een donker Perry-nummer, waarin hij ons zijn hang naar escapisme bekent, hoewel er naar goede DCD-traditie ook een sjamanistisch kantje aan vast hangt. Het best nummer is ook weer een Perry-compositie. All in Good Time kabbelt voort als een rustige maar donkere zee, rustig maar wel met onvermoedde diepten . Ulysses (DCD-album The Serpent's Egg) is niet echt veraf hier... Het enige wat ik echt tègen Anastasis kan inbrengen is dat het ook zo'n kakkige en belachelijk bombastische compositie als Return of the She-King bevat. Een afgrijselijke electronische persiflage op Schotse bandmusic. In ieder geval is het niet voldoende om de rest van het plezier te vergallen en ik ben er zeker van dat diegenen die een ticket konden bemachtigen voor het uitverkochte DCD-concert te Brussel, op 29 september, een fijne avond gaan beleven... Jan Denolet |
PIASVolgende besprekingen
Vicious Pink - Vicious Pink (Expanded Edition)
Dark Karma Soul - Theory Of Karma
L'âme immortelle - Fragmente
Gatherer - So Be It
X Ray Pop - The Dream Machine
Cocks Arquette - Cocks Arquette
The Night Terrors - Monster / Lasers For Eyes
Semistereo - Semistereo
Stress - Conspiracy Theory (lp)
The Surreal Funfair - Navigation Lost
Andere besprekingen van DEAD CAN DANCE
Dead Can Dance - In Concert
Het is na de extreem rechtse ruk niet al kommer en kwel in Brazilië. De ondergrond leeft, nog steeds. En daar wordt verdomd leuke muziek gemaakt. Het Braziliaanse Paranoia Music presenteert ons, “Some Underground Sounds From Brazil” en zeggen zelf... 'The best way to resist in a world that becomes increasingly oppressive ...
Er was even twijfel, maar nu is het zeker: The Arch is terug op dreef! Ter herinnering: begin 2018 nam de groep uit Breendonk zich voor om maandelijks een nummer met video uit te brengen, die dan tegen het eind van het jaar een nieuwe plaat met 12 nummers moesten vormen. Het bleek wat hooggegrepen. De intervallen tussen de nummers werd langer, ...
Pete Shelley, zanger-gitarist van de legendarische punkband Buzzcocks stierf op donderdag 6 december 2018 op 63-jarige leeftijd in Estland (waar hij woonde) aan wat vermoedelijk een hartaanval was.
Pete Shelley werd geboren in 1955 en zijn echte naam was eigenlijk Peter McNeish. Hij richtte The Buzzcocks op in 1975 samen met schoolmakker ...
La Muerte is terug. Al een tijdje eigenlijk, want de groep die furore maakte tussen 1983 en 1994, is sinds 2015 aan een tweede jeugd begonnen. U hebt ze misschien live aan het werk gezien, en zo dat niet het geval is: het was indrukwekkend. La Muerte staat duidelijk nog steeds garant voor een aggressieve mix van metal, punk, garagerock en ...
Zoals u allicht titelgewijs kunt vermoeden betreft het hier elektronische muziek, minimal tot avant-garde, experimenteel tot industrieel en zelfs dansbaar allemaal gemaakt in de periode tusen 1975 en 1984 in Noord Amerika. Mooi is dat, ongetwijfeld zult u een aantal namen van deze 4cd’s tellende box, goed voor een totaal van 60 nummers, ...
Het was even spannend. Peter Murphy had de concerten voorafgaand aan Gent af moeten zeggen wegens ziekte en het werd pas de dag zelf duidelijk dat, tot groot jolijt van onder andere mezelf, het optreden in Gent wel zou kunnen doorgaan.
En effectief na het voorprogramma Desert Mountain Tribe, indie geweld met post punk en psychedelische ...
The Arch drukt reeds sinds 1986 zijn stempel op de Belgische wave-scene. Na hun vorige plaat 'Fates' waren de verwachtingen voor een opvolger hooggespannen. Het deed de groep grijpen naar een buitengewoon experiment. Volgende vrijdag ontvangen we The Arch op onze 26ste Dark Entries Night in de Kinky Star, en dat is het ideale moment ...
De laatste editie van Dwaalspoor, het mocht speciaal zijn. Al zullen alle artiesten die doorheen de jaren al hun opwachting mochten maken bij onze Noorderburen (een greep uit het indrukwekkende aanbod: Foresta Di Ferro, Luftwaffe, Der Blauwe Reiter, Jännerwein, Die Weisse Rose,...) beamen dat ze meer dan in de watten gelegd werden.
De ...
De Brexit laat de gemoederen weer oplaaien. Eén van de mensen die er niet over uitgeraasd raakt, is de Brit Matt Howden van Sieben. Dat heeft zelfs een prachtplaat opgeleverd met ‘Crumbs’, een verzameling nummers over de stand van zaken in de wereld. Een woedende plaat, aangelengd met een flinke portie humor. We deden een ...