Muziek en liefhebbers van onafhankelijke film zitten goed met deze luxeheruitgave van de origineel in 1983 verschenen soundtrack bij de film “Johny YesNo”. De film, van de hand van alternatieve filmmaker Peter Care (de man zou later bekendheid genieten als regisseur van tal van videoclips) verscheen op vhs één jaar eerder. Gezien de originelen haast onvindbaar waren geworden besloot Mute eind vorig jaar tot een luxe heruitgave. Een heuse “Johny YesNo redux” box. Inhoud; de originele “Johny YesNo” filmversie en de originele extra’s alsook een eigentijdse remake door diezelfde Peter Care, "Johny YesNo redux" met tal van extra’s.

Al meteen goed voor 2 dvd’s, maar ook de originele soundtrack werd herwerkt. Richard H Kirk, origineel Cabaret Voltaire lid, werd bereid gevonden om de originele nummers, onder andere in functie van de nieuwe filmversie, volledig te remixen en zelfs een aantal exclusieve nummers uit z’n apparatuur te toveren. Bij de film moeten niet alleen de beelden maar ook de klanken spreken. Dit was het uitgangspunt bij het maken van “Johny YesNo” diens originele versie mede door de vhs korrel ook naar beeld ietwat gedateerd aandoet. Een typerend begin jaren ’80 cult product dat mooi werd hertaald in z’n redux versie naar de actualiteit, ons heden waarin beelden nog sneller moeten flitsen en alles een stuk snediger moet.

De film laat zich bekijken als een trip maar dan in flashback. Naar een verhaallijn blijft het zoeken, de personages zijn getormenteerde zielen op zoek naar zichzelf, naar liefde. Drugs zijn een vlucht naar meer ellende, naar geweld en sex. De acteurs bloeden, zijn gewond. Verloren en hopeloos. En dan is er natuurlijk nog de muziek die de spanning en de adrenaline van de acteurs, maar evenzeer van de niets vermoedende kijker de hoogte injaagt. Muziek die aantrekt en afstoot, net zoals het filmverhaal.

Donker, hallucinerende beats en bleeps, als een opzwepende hartslag doorheen de film. Plots met een jazzy en semi vrolijke toets en dan weer donker en dreigend. De industriële technoïde klanken voeren je net als Johny in een doelloze taxirit doorheen de nacht. Razen(d) de grootstadtunnels door om af en toe opgelicht door een straaltje zon boven water te komen. Bevreemdend aantrekkelijk, een doelloze rit naar liefde of ware het gewoon goedkope hoeren die je over de schaamte en de liefdeswonde heen kunnen tillen?

Tippelend langs de koude neon glitter. En de muziek die maar doorraast. Jezelf confronterend met beelden van eigen en industrieel verval. Alsof een je aantrekkelijke striptease danseres bij het uittrekken van haar kleren een vetgemest varken blijkt te zijn. Drugs om te ontsnappen en nog meer te hallucineren op klanken die je als post-industrieel behangpapier in de slaapkamer omgeven. Cabarat Voltaire en Peter Care hebben een verbond met het diepste van onszelf gesmeed. Pijnlijk confronterend maar steeds scherp (zoals de scherven van een speigel) en altijd badend in angst maar verder dromend.

Vindt de gewonde Johny z’n getormenteerde Tina? U ziet en hoort het hier in twee versies, waarvan ik toch de redux versie wil aanbevelen, al herken je er wel veel van het origineel in, het is allemaal net iets scherper en vooral de beelden zijn accurater, minder dof. Deze release is cult zonder meer. En ook al krijg je er na het zien en beluisteren niet meteen kop noch staart aan toch blijft er van deze “Johny YesNo”, die immense vloedgolf aan bizarre beelden, heel wat hangen. Al word je er niet meteen vrolijk van; verplicht voer voor fans van de eerste industriële golf en uiteraard ook van pioniers Cabaret Voltaire.

Een fragment:

Cabaret Voltaire

Kurt Ingels
26/01/2012