|
|||||||||||||
The Arch is terug… tromgeroffel… en dat is groot nieuws want hun laatste studioalbum “In Sofa" dateert alweer van 1997. De eerlijkheid gebied ons te zeggen dat het album flopte, zowel bij ons maar ook in Duitsland waar het bij Novatekk/Solar Plexus (ondertussen ook alweer lang verdwenen) verscheen. The Arch was echter nooit helemaal weg. Live bleef de groep actief (ondere andere op ons eigen Bimfest) en in het repetitiehok werd opnieuw gezocht naar een coherent geluid. Anno 2011 is het dan eindelijk zo ver. “Engine In Void” presenteert ons de groep met een nieuwe sound, terend op de erfenis die het onweerstaanbaar punky “Revenge Revival”, het weemoedige “Babsi Ist Tot”, de wave parels “No Noise” en “Ribdancer” willens nillens met zich meebrengen. We openen relatief rustig met “Individuals”, een nummer dat al meteen duidelijk maakt dat The Arch opnieuw heeft gezocht naar een evenwicht tussen een elektronische ruggengraat en ‘wavende’ gitaren, een nummer dat op het net ook al een tijdje de ronde deed. Donker en sfeervol. “Donor” trekt een meer geritmeerde kaart, maar het wordt pas goed dansbaar met “Seminary”, een nummer dat mij muzikaal ietwat aan The Crüxshadows doet denken. “Skinny Meadows” is wat mij betreft een hoogtepunt dat bewijst dat een goede song ook anno 2011 nier perse dansbaar, of wat dan ook moet zijn. “Skinny Meadows” ontvouwt zich als een verstikkende gedachte die door het meer rockende “Kafkaia” op tijd te niet wordt gedaan. The Arch covert op deze nieuweling Berntholer’s (ook al niet de meest bekende noch vrolijke band) “My Suitor” en doet dat wonderwel goed en gedreven. Op het mijmerende en dromerige sluitstuk “In Silence" horen we zowaar een poging tot wave slow / meezinger. Doe mij dan maar eerder “Miss Take” of “Waterfall”. Meest voornaam is echter dat The Arch bewijst met deze “Engine In Void” het na al die jaren nog altijd te kunnen en neemt meteen revanche voor het vele jaren geleden geflopte “In Sofa”. Hopelijk krijgt dit album dan ook wat meer respons in de pers en vooral in de scene. Al zal voor dit laatste het ontbreken van een potentiële hit allicht roet in het eten gooien. Ik kan stellen dat met dit nieuwe album The Arch de link legt naar z’n verleden maar hierbij nooit de toekomst uit het oog verliest en er in slaagt op een eigentijdse manier elektronica met gitaren te verzoenen, de nieuwe new wave zeg maar. Kurt Ingels |
Volgende besprekingen
Compulsive Shopping Disorder - FEAR
Verzamelaar - Old School Electrology
Various - The Greatest Switch 2011
Hemendex - Reset 2
Collapse Under The Empire - Shoulders & Giants
Zeitkratzer - Karlheinz Stockhausen [ old school ]
Emmanuelle Gibello - Labyrinthe
Guillaume Laidain - Instants Mobiles
Various Artists - Oak Folk
Zeitkratzer - Electronics 3CD-box - Carsten Nicolai / Terre Thaemlitz / Keji Haino -
Andere besprekingen van THE ARCH
The Arch - Fates
The Arch - The Arch Of Noise
In hetzelfde genre: NEW WAVE
Dadajugend Polyform - Louis De Marsalle
Silver Lady - Inclus Concentré De Génie Avec Morceaux Dedans
Plankton - Banana Spleen ep
Parade Ground - The Golden Years
Verzamelaar - Klangrausch dvd / cd compilatie
Sad Lovers And Giants - Headland (2011)
Spiral 69 - No Paint On The Wall
The Insanely Happy EP - Verzamelaar
Black Light Ascension - Ashes
The Weathermen - Ultimate Poison
Gitaarheld Dick Dale (echte naam Richard Anthony Mansour) stierf op 16 maart op 81-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Hij werd geboren op 4 mei 1937 in Quincy (Massachusetts) en was van Libanese afkomst. Zijn oom, die in buikdansclubs speelde, leerde hem als kind darbouka spelen, de trechtervormige trommel, en oud, de Arabische luit. ...
Tijdens de tweede editie van Black Easter, in 2016, waren we met verstomming geslagen na het concert van Jo Quail. Enkel met haar cello (en een ingenieus looping-systeem) wist ze de zaal in te palmen en aardig wat nieuwe zieltjes te winnen. Organisator Ward De Prins had een goede band met de Londense, en zag er niet tegen op reisjes te maken ...
Ze zijn er de fel begeerde WGT tickets!! Dit jaar betaal je voor een ticket € 130... Ik weet het elk jaar een beetje meer maar je krijgt er wel enorm veel voor terug. Vijf dagen vertier en plezier, wat dus neerkomt op iets meer dan € 25 per dag en je reist nog eens gratis met het openbaar vervoer ook. Wilt u uw tent opslaan op de ...
Nooit van gehoord? Zonde. Ik vertoef tegenwoordig virtueel vaak in Amerika, makkelijk zat want geen visum nodig. Dat Trump daar mee verantwoordelijk is voor tientallen post punk bandjes die uit de onderbuik van een vertwijfelde en gespleten Amerikaanse samenleving de kop op steken, wel daar ben ik de man dankbaar voor. Laat dat dan ook het ...
Mephisto Walz is een legende, tenminste voor zij die in de jaren 80 een boon hadden voor de death rock en gothic rock en in het bijzonder de Christian Death familie op de voet volgden. In Europa is er nog nauwelijks iets te horen over en van deze groep rond ex-Christian Death lid Bari Bari, al had de groep in de tweede helft van de jaren 80 ...
Het is alweer van 2011 geleden toen ik bij Dark Entries meer dan aangenaam werd verrast door de titelloze ep van het Amerikaanse The Rope. Een ep die als een rariteit mag beschouwd in Europa. De review van dit bijzonder fijne schijfje leest u hier. Ik deelde zomaar even een 9 uit! Het vervolg “Water Rising” vond in eeste instantie ...
Er zijn kwatongen die beweren dat de muziekbusiness dood is, anderzijds blijven de nieuwe groepjes bij Dark Entries binnen druppelen en blijven vooral underground labels, die nog worden opgericht uit liefde voor muziek, uit de grond schieten. Is deze dood dan wel zo definitief? Of is er nog hoop na de bombarderie van klaagzangen en negativiteit. ...
We worden oud. New wave is intussen 40 jaar, Dark Entries heeft er al 25 op de teller staan en zelfs Wool-E viert reeds zijn tiende verjaardag. Wool-E, dat is in de eerste plaats de Wool-E Shop, die in 2009 als online patenwinkel opende en sindsdien ook als cd-stand op heel wat optredens en festivals aanwezig was. Later werd Wool-E Shop ook ...
Laibach is een parodie van zichzelf geworden! En ze schamen zich er niet eens voor. Meer zelfs, ze hebben er bewust voor gekozen. Nog nooit blonk de groep zo uit in humor en zelfrelativering. Nu hernemen ze al nummers van ‘The Sound Of Music’, en alhoewel ze dat op hun karakteristieke onheilspellende toon doen, is het manifest ...