|
|||||||||||||
Compartment C verwijst naar een werk van de Amerikaanse realistische schilder Hopper. De man is bekend om zijn sprekende weergave van de eenzaamheid in het stadsleven. 7C herinterpreteert deze gedachte en zet ze in een 21ste eeuwse setting. Het skelet op de hoes bent u. Jawel: u, de lezer van dit magazine. Elke dag struint u als een lijk door de stad naar uw werk. Om een uur of elf beseft u dat u nog niet al te veel nuttigs hebt uitgespookt. De stad spuugt intussen zijn kakafonie van klank en licht uit en vormt zo een bedwelmende achtergrond bij een leven dat steeds verder staat van de werkelijkheid, een leven waarin we compleet vervreemden van de Aarde. Na Hopper is het tij niet gekeerd, integendeel. De muziek die ik bij dit soort taferelen verwachtte is totaal anders dan wat we voorgeschoteld krijgen, namelijk jazzy noiserock met een enorm infuus aan elektronische elementen. Dit plaatje klinkt enorm onrustig, gitzwart en lawaaierig. Als meditatiemuziek is het absoluut ongeschikt en om op te dansen is het te onvoorspelbaar. Personeel van dienst heeft ronkende namen als Giuseppe Iubatti, Davide Di Virgilio en Tony “Death” Berardinucci. Ze spelen respectievelijk dubbele bas, percussie/elektronica en gitaar. Elk van hen speelt volgens het boekje ook “noise”. Dat laatste statement is niet uit de lucht gegrepen. Toch kunnen we genieten van de scenes die 7C voor ons schildert, of zeg maar neerkwakt. 7C slaagt erin om, ondanks de herrie, enkele knappe riffs neer te poten en bovendien een behoorlijk narratief werk op poten te zetten. De techniciteit van de muziek ligt hoog en daardoor blijft het toch genieten. Heftig is het alleszins, maar het kan nog veel erger. Bovendien hervindt het album op de juiste momenten de broodnodige rust. Een nummer als “The End of the Day” laat zelfs een heuse adempauze toe (al moet u er wel de muffe lucht bijnemen.) Erg knap vinden we het nummer ‘Yonkers’. Heel even zit ons hoofd in de jaren 90 bij een band als Primus maar al snel ontaardt het in een megalomane jampartij. Nog beter vinden we het onverwacht sterk elektronische Depression. Dat lijkt wel een geüpdatete versie van Cop shoot cop, geremixt door Kraftwerk en versierd met lachende huilsamples die zowel camp als oprecht deprimerend klinken. Ferm plaatje. Een aanrader? Dat weten we niet. Zelf konden we best genieten van dit album, maar het is niet geschikt voor dagelijks gebruik.
Peter De Koning |
DeAmbula RecordsVolgende besprekingen
Trust - Hellfest 2017
Galactic Underground - < G.U >
Terminal Cheesecake - Cheese Brain Fondue (Live In Marseille)
Stephan Meidell - Metrics
Kollaps - Sibling Lovers
Greg Fox - The Gradual Progression
Ziúr - U feel anything?
Major Parkinson - Blackbox
We Stood Like Kings - 1982
Ueno Park - Manuel Adnot Solo - Feu Clair / Dix-Mille Yeux
Zit u ook vol spanning te wachten op De dag des oordeels? We weten hoe het voelt, en we hebben goed nieuws. Na een pauze van verscheidene weken is uw favoriete post-punk en wave-radioprogramma terug. De afspraak is nog steeds: 22u maandagavond aftemmen op Radio VRD. 106,5 FM voor de leukste Limburgers en www.radiovrd.be voor wie livestream ...
Er heerste bij mij aanvankelijk wat twijfel of ik al dan niet een verslag van dit concert zou schrijven. Aangezien :Of The Wand And The Moon: al meermaals de revue passeerde op onze concertpagina, hoorde ik al menig stem verzuchten dat ik er weer was met mijn blinde adoratie voor de sympathieke Deen Kim Larsen.
Wat me uiteindelijk over ...
Terwijl momenteel de grote zwarte volksverhuizing richting Leipzig vertrokken is, moeten de thuisblijvers dit weekend gelukkig niet op hun honger blijven zitten.
Zo stippen wij morgen het optreden van :Of The Wand And The Moon: in Brussel aan. Als een van de hoofdrolspelers in de dark folk scene heeft de sympathieke Deen Kim Larsen ons ...
Eenieder die vroeger wel eens een feestje meepikte in Waregem (Steeple) of Doornik (Le Coquin) zal kunnen bevestigen dat deze gretig bezocht werden door creaturen uit het noorden van Frankrijk (Le Nord-Pas de Calais, een landdeel waarover de rest van Frankrijk nogal lacherig over doet, kijk maar eens naar de cultfilm Bienvenue Chez Les Ch’tis).
Maar ...
Dan toch voor mij afreis naar het goth mekka. De organisatie zwiepte immers nog een aantal namen online van groepen die nog werden opgevist om live present te tekenen. Daaronder ook de Belgische shoegaze formatie Newmoon en de electro wavers van The Arch. Hier de laatste namen wat ons in totaal op 224 artiesten brengt; 3TEETH (USA) , AKALOTZ ...
12 nummers op 12 maanden. Dat is de indrukwekkende uitdaging die The Arch is aangegaan. En vandaag kunnen we de derde maand op rij een nieuw nummer voorstellen met alweer een prachtige clip: 'Cock's Populi'. 'Deadlines doen je creatief zijn, en neemt het twijfelen en leuteren weg. Er is maar één weg, en die is ...
Whispers In The Shadow heeft zich een naam gemaakt als leverancier van gothic rock geïnspireerd door occulte thema's. Na een pauze van vier jaar - de groep heeft weliswaar niet stilgezeten en zanger Ashley Dayour maakte een aantal platen met The Devil & The Universe en Near Earth Orbit - zijn ze terug in een merkwaardige gedaanteverwisseling. ...
Op 1 april 1998 - exact twintig jaar geleden - verhing Rozz Williams zich. Voor zover hij toen nog geen icoon was, is hij het dan definitief geworden. Christian Death was zijn geesteskind, ook al heeft hij de groep in 1985 verlaten. Valor Kand ging verder met de groep en blijft tot op de dag van vandaag touren, en ja, hij gedenkt met de huidige ...
In 1978, toen punk eindelijk Belgisch Limburg had bereikt besluiten vijf vrienden; Antonio Palermo, Dirk Chauvaux, Erik Dries, Guido Bos en Klaas Hoogerwaard op een blauwe maandag een groepje op te richten. In 1984 stopte Guido er mee en waren ze nog met vier. Dat hun bandje van toen, Siglo XX, anno 2018 nog minstens een keer live op de planken ...