|
|||||||||||||
Compartment C verwijst naar een werk van de Amerikaanse realistische schilder Hopper. De man is bekend om zijn sprekende weergave van de eenzaamheid in het stadsleven. 7C herinterpreteert deze gedachte en zet ze in een 21ste eeuwse setting. Het skelet op de hoes bent u. Jawel: u, de lezer van dit magazine. Elke dag struint u als een lijk door de stad naar uw werk. Om een uur of elf beseft u dat u nog niet al te veel nuttigs hebt uitgespookt. De stad spuugt intussen zijn kakafonie van klank en licht uit en vormt zo een bedwelmende achtergrond bij een leven dat steeds verder staat van de werkelijkheid, een leven waarin we compleet vervreemden van de Aarde. Na Hopper is het tij niet gekeerd, integendeel. De muziek die ik bij dit soort taferelen verwachtte is totaal anders dan wat we voorgeschoteld krijgen, namelijk jazzy noiserock met een enorm infuus aan elektronische elementen. Dit plaatje klinkt enorm onrustig, gitzwart en lawaaierig. Als meditatiemuziek is het absoluut ongeschikt en om op te dansen is het te onvoorspelbaar. Personeel van dienst heeft ronkende namen als Giuseppe Iubatti, Davide Di Virgilio en Tony “Death” Berardinucci. Ze spelen respectievelijk dubbele bas, percussie/elektronica en gitaar. Elk van hen speelt volgens het boekje ook “noise”. Dat laatste statement is niet uit de lucht gegrepen. Toch kunnen we genieten van de scenes die 7C voor ons schildert, of zeg maar neerkwakt. 7C slaagt erin om, ondanks de herrie, enkele knappe riffs neer te poten en bovendien een behoorlijk narratief werk op poten te zetten. De techniciteit van de muziek ligt hoog en daardoor blijft het toch genieten. Heftig is het alleszins, maar het kan nog veel erger. Bovendien hervindt het album op de juiste momenten de broodnodige rust. Een nummer als “The End of the Day” laat zelfs een heuse adempauze toe (al moet u er wel de muffe lucht bijnemen.) Erg knap vinden we het nummer ‘Yonkers’. Heel even zit ons hoofd in de jaren 90 bij een band als Primus maar al snel ontaardt het in een megalomane jampartij. Nog beter vinden we het onverwacht sterk elektronische Depression. Dat lijkt wel een geüpdatete versie van Cop shoot cop, geremixt door Kraftwerk en versierd met lachende huilsamples die zowel camp als oprecht deprimerend klinken. Ferm plaatje. Een aanrader? Dat weten we niet. Zelf konden we best genieten van dit album, maar het is niet geschikt voor dagelijks gebruik.
Peter De Koning |
DeAmbula RecordsVolgende besprekingen
Trust - Hellfest 2017
Galactic Underground - < G.U >
Terminal Cheesecake - Cheese Brain Fondue (Live In Marseille)
Stephan Meidell - Metrics
Kollaps - Sibling Lovers
Greg Fox - The Gradual Progression
Ziúr - U feel anything?
Major Parkinson - Blackbox
We Stood Like Kings - 1982
Ueno Park - Manuel Adnot Solo - Feu Clair / Dix-Mille Yeux
Het is die periode van het jaar dat je hier en daar wordt uitgenodigd voor een nieuwjaarsreceptie. Doorgaans staan we daar niet zo voor te springen. Gelukkig zijn er uitzonderingen, want eentje waar we echt naar uit kijken is de New Years Edition van Downhill. Alwaar je de benaming receptie mag vervangen door een feest waarin je jezelf ...
Mijn vrouw en ik hebben klaarblijkelijk iets met rituelen. Getuige ons huwelijk dat bestond uit een openlucht ritueel, met live optreden van Kinderen Van Moeder Aarde. Dezelfde band die optrad exact 4 jaar geleden op onze eigenste Dark Entries Night alwaar de vonk tussen ons ontstaan is. Ook voor de viering van ons vierjarig samenzijn konden ...
The Arch volhardt in de boosheid. 12 singles op rij ging de groep uitgeven, die dan na afloop een nieuwe plaat moeten vormen. Het concept dwingt de groep om steeds weer te scoren, want met deze werkmethode kunnen de heren zich geen zwak nummer veroorloven. Uiterst ambitieus dus, misschien zelfs te ambitieus. Het oorspronkelijke doel om maandelijks ...
Sabatel is een bezig bijtje in de Franse deathrockgemeenschap. Vorige week kon u haar nog aan het werk zien in het voorprogramma van het sublieme Fangs On Fur in Brussel, met haar minimalistische batcaveband Cheshire Cat (The Bouncing). Enkel bas, tribale drums en gestoorde zang. Met haar partner Frederico Lovino – en dat is dan weer ...
De anarchistische industialgroep Militia brengt een cd uit over de geschiedenis van Ambiorix, de Gallische leider die het opnam tegen Julius Caesar toen hij Gallië veroverde. De ideale gelegenheid om heel te geschiedenis nog eens te overlopen. Militia stuurde ons achtergrond bij hun nieuwe werk en bij de verschillende nummers op de cd.
Voorgeschiedenis
Toen ...
Energiebesparende maatregelen in Retie. Of toch niet. Feit is wel dat de organisatie van Dark Balloon helemaal klaar is voor de Darkest Night 2019. Het licht zal dan wel uit gaan, het stroomverbruik zal stijgen. Omdat het ondertussen een jaarlijks wederkerend gegeven is dat Dark Balloon er in slaagt om een affiche samen te stellen met ...
De nieuwe muzikale internet sensatie heet The Hu, ze komen uit Mongolië en ze spelen heavy metal met traditionele folk instrumenten en keelzang. 'Hu' is een Mongools woord dat evenveel betekent als mens. The Hu zijn dus eigenlijk zo een beetje de Mongoolse versie van De Mens.
The Hu creëerden hun eigen unieke genre dat ...
Mantus brengt bijna al twintig jaren lang op regelmatige basis een album uit. In 2017 verscheen het gesmaakte ‘Staub & Asche’ met een zusteralbum. Nog geen jaar later, laat kopman Martin Schindler weer van zich horen. Alhoewel Schindler steeds wel een kwaliteitsvol album aflevert, is het vaak toch net altijd iets een beetje ...
In 2014 doorbrak Goethes Erben het jarenlange stilzwijgen waarin de theatrale avant-garde groep zich sinds 2006 omhuld had, toen de groep voor onbepaalde tijd op pauze ging. Er volgden optredens en een muziektheater, maar met ‘Am Abgrund’ is er ook de eerste studioplaat in 12 jaar. ‘Te lang gezwegen’, zegt de plaat. ...
