Bij het horen van de mij tot op heden totaal onbekende indie psychpop act 3 South & Banana moet ik onmiddellijk denken aan Syd Barrett en ook wel aan de broertjes Ray en Dave Davies (The Kinks). Qua hedendaagse acts komt Jacco Gardner wel wat in de buurt, al is dit qua sound een stuk meer lo-fi in vergelijking met de druk georkestreerde baroque pop van Jacco. Voor de new wavers vermelden we Edward Ka-Spel (Legendary Pink Dots) en Paul Roland als aansluitingspunt. Eighties neopsychedelica bands als The Soft Boys zijn ook niet ver weg en typisch Franse psychpop als Michel Polnareff liet ook wel zijn sporen na.

3 South & Banana is de muzikale naam van de in Berlijn wonende Fransman Aurélien Bernard, zanger, songwriter, muzikant en producer. 3 South & Banana’s debuut-EP “Rooftop Trees” kwam uit op 1 maart 2019 en hier is nu het eponieme debuutalbum “3 South & Banana” (11 tracks, 40 minuten speelduur). Aurélien speelde eerder in de art-pop-psychedelische groep Vadoinmessico die later evolueerde in Cairobi en treedt momenteel parttime op als Blue Man in de Blue Man Group. De live optredens van 3 South & Banana zijn heuse psychedelische multimediashows.

De naam 3 South & Banana en het artwork van het hoesje suggereert een gezonde dosis humor en inderdaad vind je dat ook regelmatig in de muziek terug. Het refrein van de tweede track “BlaBlaBla” bestaat daadwerkelijk enkel uit ‘bla-bla-bla-bla-bla-bla-bla-bla’. De muziek op dit debuutalbum bestaat net als bij Syd Barrett uit naïef-surrealistische verhaaltjes (zie ook alweer het hoesje) verpakt in super catchy lofi psychpop en dat begint al bij de fantastische opener “3 S&B”, een nummer vergezeld van een prachtige video die middels dansende en musicerende Native Americans de unieke connectie tussen mensen en de planeet in de verf wil zetten. Ja, ook een ecologische boodschap zit er in de muziek, zie ook de video van “Rooftop Trees”, de song met misschien wel het hoogste Syd Barrett gehalte.

Jengelende gitaartjes en zweverige soms kosmische thereminachtige freaky keyboardklanken steken regelmatig nadrukkelijk en vol overgave de kop op zoals in mijn favoriete track “Rush Hour” en dat alles in combinatie met de fragiele vocals van Aurélien Bernard. Met “Intermission” staat er trouwens ook een instrumentale track op het album.

De meeste songs zijn in het Engels met een charmant Frans accentje maar er staan ook twee Franstalige songs op, “Avec Le Coeur” en “Bâtons Mêlés” en dan denken we natuurlijk weer spontaan aan Michel Polnareff.

Dit album is een aanrader voor wie houdt van Barrettiaanse supersympathieke jengelende indie psychpop met een fikse dosis surrealisme en overmatig aanwezige trippy keyboardklanken. Dit is alvast helemaal mijn ding.

Website

Facebook

Henk Vereecken
27/04/2020