Op de binnenkant van het cd-hoesje zien we een houten hutje in het bos, het zou best wel eens het lokaal kunnen zijn alwaar Урочище Можерь de maar liefst 16 nummers die op hun debuut Скорбью Незримой​.​.​. Ведогонь prijken bij elkaar schreef.

Zo klinkt deze Russische oerfolk immers: klinkt het niet dan botst het maar. Denk hierbij vooral aan een lo-fi productie die ons vaag doet vermoeden dat de leden van Урочище Можерь er naast dit hobby clubje (?) er verder nog een rijkgevulde black metal carrière op nahouden. Zowel op Bandcamp als Discogs kan je bij de genre omschrijving van dit nummer inderdaad black metal terugvinden, wat ons vermoeden enkel lijkt aan te sterken.

Want stilistisch gezien moet je je hier niet verwachten aan het soort muziek dat door deze menselijke pandaberen geproduceerd wordt, maar dat het qua sfeer in dezelfde regionen vertoeft, daar kunnen we wel mee instemmen.

Nee, dit is dus eerder het soort “terug-naar-de-natuur” (neo)folk dat doet denken aan de zogenaamde alpenfolk van het Steinklang label, enkele decennia geleden. En dus in een Russische variant hiervan. Oostenrijk en Rusland mogen dan wel een slordige 6000 kilometer van elkaar verwijderd liggen, toch horen we veel gelijkenissen tussen beide folk-vormen.

De Russen van Урочище Можерь lijken op Скорбью Незримой​.​.​. Ведогонь vooral heel erg veel te willen: zo gaat het van rustige akoestische nummers tot atmosferische instrumentaaltjes, waar men wel uit is is dat een veelvuldig gebruik van een (niet zo toonvaste) fluit en het als een opgefokte springveer in het rond hotsende springveergeluid van een mondharp een essentieel onderdeel vormen binnen het kader van hun muziek.

Je zou soms kunnen denken dat men bij Урочище Можерь nog niet goed weet welke weg precies uit te gaan op deze (iets te volle) eerste plaat, al levert het wel tal van mooie momentjes op die op hun best klinken als een instrumentaaltje uit de beginperiode van Ataraxia (‘Кровь-Роса’), ‘Где Провоет Волк’ dat met typische Slavische zwaarbeladen melancholie doordrenkt is, de verschillende vrouwenstemmen die ‘Скорбью Незримой’ naar een hoger niveau tillen of het intiem klinkende ‘У Русальего Болота’. ‘Распаляя Журавлиный Сон’ neigt dan weer net iets te veel richting middelmatige dungeon synth (iets waar men binnen black metal middens ook niet bepaald vies van is) en slaagt er niet in om te overtuigen. Afwisselend plaatje dat gerust wat korter had gemogen, maar dat voldoende moois bevat om de uitschuivers zonder al te veel kleerscheuren te overleven.

Terug naar de natuur dus met deze bij tijden aangename klanken, en dat zonder dat een klimaatjongere dit middels een betoging trachtte af te dwingen.

Dimi Brands
07/09/2020