Robert Hofman leerde we kennen als de accordeonist van de Rotterdamse neofolkband Osewoudt. Qua hipheid zal hij voor velen met dit instrument waarschijnlijk geen hoge ogen gooien maar de fans van het genre weten dat de aerofoon hierin wel degelijk een meerwaarde te bieden heeft. Denk bijvoorbeeld maar aan het fantastische Forseti en ook Hofmans ex-Osewoudt collega Willem Witte was niet vies van een sfeervol streepje trekzak in zijn Strydwolf-project. Luister maar eens naar het tot op heden enige album van Osewoudt (Gelag Van Zwartgeklede Kraaien uit 2011) om vast te stellen dat veel van de nummers dankzij Hofmans onmodieuze instrument naar een hoger niveau getild worden.

Dat Hofman muzikaal echter meer in zijn mars heeft bewees ons zijn solo project Kraft, waarvan in 2017 het prima album Harvest Of Despair verscheen. Het bleef bij dit album maar de experimenteerdrang was bij Hofman voldoende aangewakkerd om hierin verder te gaan.

Onder de nieuwe naam ODD dit keer, wat staat voor Offensive Defiant Disorder.

Hofman reduceerde zijn naam voor dit project tot zijn initialen en op de manier is 18.8 verantwoordelijk voor de geluiden, keyboards, percussie en sampling.

Hij krijgt hierbij hulp van ene FFF (meer specifiekere specialisaties zoals reese, sub en morse) en Der Goatzakh, een heerschap dat instaat voor de zang en het gehuil dat slechts sporadisch aan bod komt op dit debuutalbum.

Hofman werd geboren in het jaar 1974 en het is ook in dat jaar dat dit album start, meer bepaald met een toespraak van Yasser Arafat. Enkele jaren na de bezetting in 1967 van de Westelijke Jordaanoever betrad Arafat ook diplomatieke wegen. Tot de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties (waar ook de sample vandaan komt) sprak hij over het Palestijnse vraagstuk waarbij hij onder andere liet vallen: “Ik sta hier vandaag voor u met een olijftak en een pistool van de vrijheidsstrijder. Laat de olijftak niet uit mijn handen vallen...”

Het thema van het album is het Midden-Oosten en diverse andere verhalen en onderwerpen die daarmee verband houden. Het is een geluidsdocumentatie die het protest niet schuwt en waarbij 40 jaar beelden van televisie en het internet onder de loep genomen worden.

Hofman heeft hierin een regio van de wereld gezien waar veel gebeurd is maar tegelijk niet veel veranderd. Offensive Defiant Disorder gaat over oorlogen en conflicten maar ook over schoonheid, muziek en kunst.

Een thematiek die Hofman niet vreemd is, want ook bij Kraft hoorden we gelijkenissen met Muslimgauze, een naam die -het zal niet verbazen- zeker bij ODD absoluut kan tellen als vergelijking.

De naam voor het project werd gevonden dankzij het titelnummer van de plaat dat gaat ver kinderen uit Gaza die deze aandoening ontwikkelen. Een gedragsstoornis die je zou kunnen verklaren als anarchie of punkmentaliteit.

De gebruikte geluiden en instrumenten zijn voornamelijk Arabisch maar de muziek die ermee gemaakt wordt is dat dan weer niet. Het is een mix van verschillende stijlen geworden, maar net als Hofmans Kraft laat het niet echt een specifiek genre op zich plakken. Percussie, elektro-akoestische muziek, musique concrète, drum ‘n’ bass tot zelfs een beetje jazz en metal. Als Hofman dan toch een genreomschrijving van ODD moet bepalen zou hij naar eigen zeggen “experimentele death ‘n’ dub’ op het etiket schrijven of gemakshalve onder de brede noemer “uneasy listening” plaatsen.

Feit is dat doordat Hofman met een nieuwsgierige bril naar het aangesneden onderwerp blijft kijken er tal van boeiende combinaties gesmeed worden. Wanneer je voor de gelimiteerde cd versie van dit album kiest zijn de eerste twee nummers allebei nog eens onderverdeeld in verschillende titels (op de digitale versie krijg je de nummers afzonderlijk). Het eerste nummer verbindt ‘Hierophant’, ‘Adversary’, ‘Murdabad’ en ‘Accomplice’ met elkaar, het tweede ‘Dome Of The Rock’, ‘Papercut’ en ‘Son Of Perdition’. Doordat er zodanig veel gebeurt in deze gebundelde tracks neem je best even de tijd om ze volledig te kunnen doorgronden. Maar net zoals bij Kraft het geval was verstaat Hofman de kunst om deze veelheid aan geluiden precies tot het juiste punt te doseren waardoor in de aanvankelijke chaos dan toch een gestroomlijnd geheel ontstaat.

Ultra opzwepende percussie (‘Assange’) die nog verder doorgetrokken wordt tijdens ‘Offensive Defiant Disorder’ weten de sfeer perfect over te brengen. Het laatste nummer neemt met de stem van Der Goatzakh een ietwat vreemde wending. Het is een beetje wennen want aanvankelijk lijkt diens zware stem ietwat te vloeken met het genre (voor zover we van een eenduidig genre kunnen spreken natuurlijk), maar eens dit het geval is horen we ook vage gelijkenissen met het solowerk van Suicide’s Alan Vega.

Negentig procent van alle geluiden werd live opgenomen en zijn meestal first-takes, omdat deze vaak de beste bleken te zijn en het gevoel en de intentie het meest vastleggen.

Het is een behoorlijk energieke roadtrip geworden die bovendien uit heel veel geluidslagen bestaat, wat het mixen en masteren er niet makkelijk op maakte. Hofman besloot deze klus dan ook zelf te klaren omdat hij alles wilde horen wat hij erin gestopt had. Pittig detail is dat hij dit voor de eerste keer allemaal zelf deed. Een geslaagde operatie, zo concluderen we na het beluisteren van dit prima album. Als extra raad geeft hij ook nog graag mee dat dit album er eentje geworden is dat je best een streepje luider luistert dan je normaal gezien zou doen. Waarschuw alvast de buren, want de kans dat u vanuit uw woonkamer meermaals de trip richting Midden-Oosten zal maken beschouwen wij als vrij reëel.

ODD

Dimi Brands
28/11/2021