03/01/2021 18:15

Het Eindejaarslijstje van Henk Vereecken (Moonchild)

2020 was geen jaar als een ander. Voor mij persoonlijk was het het zwartste jaar uit mijn leven en dit niet enkel door de corona miserie die zowel het beste als het slechtste uit sommige medemensen naar boven haalde. Gelukkig viel er toch weer veel moois te rapen in de alternatieve muziekwereld. Muziekjes om me toch een beetje op te beuren of ter loutering en catharsis van de depressie. Hier de 10 favoriete albums van Moonchild. Een selectie hieruit zal gepresenteerd worden tijdens The Horny Hour op dinsdag 5 januari 2021 om 19 uur op Radio Centraal, 106,7 fm, Antwerpen (of via livestream voor de rest van de wereld)

10. Smokemaster: Smokemaster (Tonzonen)

Eponiem debuutalbum van deze psychedelische stonerrock band uit Keulen, Duitsland.

9. 3 South & Banana: 3 South & Banana (Some Other Planet)

De geest van Syd Barrett waart rond in deze jengelende indie psychpop met een fikse dosis surrealisme en trippy keyboardklanken van een in Berlijn residerende Fransman.

8. Rosetta Stone: Cryptology (Cleopatra)

Britse gothic rock en post punk band, groot in de jaren 90 en na een lange stilte sinds 2019 eindelijk terug.

7. Fooks Nihil: Fooks Nihil (Unique)

Reconstructie van de typische West-Coast psychedelica sound (The Doors, Jefferson Airplane, The Byrds, Love…) van de golden sixties door een band, niet afkomstig uit Californië, maar uit Hessen, Duitsland.

6. Krzywdy : Czary (Zoharum)

Pools eenmansproject in het straatje van acts als Wardruna, Heilung, Nytt Land etcetera. Duistere ritual en drone dus geïnspireerd door Noordse folk en het heidense sjamanendom.

5. Dive‎: Where Do We Go From Here? (Out Of Line)

Electro – industrial uit het Waasland. Het project van Dirk Ivens, een man die geen introductie meer behoeft. The ‘Beverwave’ legend continues.

4. Sonsombre: One Thousand Graves (Post Gothic)

Amerikaanse old school gothic rock in Sisters Of Mercy – Fields Of The Nephilim stijl compleet met zwarte hoeden en zonnebrillen.

3. Permanent Clear Light: Cosmic Comics (Sulatron)

Het tweede album van deze band uit Finland werd een prachtig psychedelisch plaatje met referenties naar de sixties maar evengoed naar paisley underground en de eighties psychedelica revival. Zonnig zweverige songs vol jengelende fuzz gitaartjes worden afgewisseld met meer melancholische nummers.

2. Sopor Aeternus & The Ensemle Of Shadows: Island Of The Death (Apocalyptic Vision)

Het neoklassiek van het project van Anna-Varney Cantodea gaat sinds het vorige album weer meer richting de oude death rock, dark wave en dark folk gothic sound van het debuut van begin jaren 90.

1. The Sparks: A Steady Drip, Drip, Drip (BMG)

Over de nummer 1 van 2020 moest ik geen seconde nadenken. Het is ongelooflijk hoe deze band rond de Amerikaanse broers Ron en Russell Mael na 50 jaar nog niets van zijn kracht en originaliteit heeft ingeboet. Met songs over iPhones zijn deze pensioengerechtigden nog helemaal mee en ze klinken nog even neurotisch als weleer. De sound verschoof van glamrock (herinner je “This Town Ain't Big Enough For Both Of Us” uit 1974) naar meer new wave en synthpop maar The Sparks maken nog steeds artrock van de bovenste plank!

EXTRA: Best Of compilatie van het jaar: Red Zebra: Songs And Stripes (1980-2000) (Wool-E Discs)

Voor new waver en Belpop fan

03/01/2021 15:46

Het eindejaarlijstje van Danny Quetin

2 x twintig. Alleen al door het jaartal zou het een opvallend jaar worden. 1919 kennen we enkel van de band met die naam, over 2121 gaan we naar ik veronderstel nooit wat kunnen zeggen. Opvallend bleek een understatement te zijn, 2020 was een raar jaar, een rotjaar, een bevreemdend jaar. Een jaar waarin je huiskamer plots een bureau werd, de hulpverlening zelf om hulp smeekte, een kot niet enkel voor studenten was, er niet mocht geschud worden met de algemene mensheid wegens verpakt in bubbels en het mondverband al dan niet met een inlegkruisje de garantie was voor het ruiken en proeven van eigen adem. Nog voor de Wuhan-vleermuis de wereld deed stoppen beefde de cultuursector al op eigen uiteengerafelde grondvesten wegens de afneming van subsidies. Een hardnekkig virus trok de strop nu helemaal dicht. Lege podia en dito concertzalen en/of festivals. En toch, toch was het ergens een goed jaar. De ophokplicht zorgde voor extra creativiteit onder muzikanten, beseffende dat slechts een minderheid het zou opvangen, laat staan kopen. En dat siert hen. Tweeduizend twintig mocht zich gelukkig en wel profileren als een jaar vol muzikale productie. Een overzicht van wat me het afgelopen jaar kon doen verbazen. In alfabetische volgorde, zonder er een nummering aan toe te voegen. Om zo hitlijstjes te vermijden. Alle 15 goed.

ART OF EMPATHY – End Of I

DE BRASSERS – Alternative News

THE BREATH OF LIFE – Sparks Around Us

DIVE – Where Do We Go From Here

HOUSES OF HEAVEN – Silent Places

KREGEL # 1 tem 4

THE MARS MODEL – Sister Glory/Frozen In Time

THE REUTERS – Incubation

SELOFAN – Partners In Hell

STRUGGLER – Wilma Determined Protector

VELVET KILLS – Bodhi Labyrinth

WE ARE OOH PEOPLE – WAOP

WHISPERS IN THE SHADOW – Yesterday Is Forever

WINTERSTILLE – Puin Van Dromen

YOUR LIFE ON HOLD – Echoes From The Bardo

Verder was het genieten van wat De Delvers deden als resultaat van een Siglo XX-tribute, met Pesch als dansbaar geheel van delen uit Der Klinke en Red Zebra, de reeds geopenbaarde tracks voor het nieuwe album van Enzo Kreft en van Dood Spoor, doordacht leesvoer van Roel Van Espen.

Leuke kennismaking ook met KLeINKiTsch, en gezellige losstaande tracks van Doganov met Peter Slabbynck, O Veux en Roza Parks. En wat ik zou kunnen vergeten zijn.

2020 kende zijn einde, weggevaagd zonder daarbij de omhooggevallen arrogantie van een reuzegom te hoeven gebruiken. Opdat 2021 veel minder van hetzelfde mag zijn en veel meer van wat anders. Van wat beter. (dq)

02/01/2021 11:40

Solve et Coagula: eerste langspeelfilm Orryelle is een feit.

Een heel jaar is hij er full time mee in de weer geweest, met de gepaste fierheid stelt muzikant/magiër/kunstenaar Orryelle dan ook zijn allereerste langspeelfilm Solve et Coagula aan ons voor.

Het is een “esoterotische”, surrealistische en psychedelische prent geworden met een vreemde mix van hedendaagse subcultuur en oude archetypen waarin de reïntegratie van geest en materie, geest en lichaam die relevant is in onze losgekoppelde tijden de centrale boodschap is.

De oude Thrachische bard Opheus klaagt om zijn verloren liefde Eurydice. Teruggekeerd uit de onderwereld in zijn pogingen om haar terug te halen kan hij nu niet meer sterven ook al ontbreekt het hem aan aanwezigheid. Zo wordt hij een gemakkelijke prooi voor de maenaden die hem ledemaat voor ledemaat verscheuren.

Tweeduizend jaar later is een onsterfelijk hoofd, niet meer verbonden aan een lichaam, zich bewust van de kracht van de fysieke vorm waarin het voor altijd is omhuld. Op het Tempeliersaltaar, wijs maar vleselijk, is de enige manier waarop het nu van het idee van een lichaam kan genieten door plaatsvervangende ervaringen van anderen die van het hunne genieten. Dus terwijl de verhoogde zintuigen in het hoofd blijven, verlangt hij/zij ernaar om een nieuw fysiek voertuig te creëren.

In totaal werkte Orryelle maar liefst 3 jaar aan deze film die een hypnotiserende mix van live actie en stop-animatie, soms gelaagd met zijn olieverfschilderijen toont.

Het zit vol met mythische en occulte symboliek en bevat ook een gevarieerde muzikale soundtrack, variërend van neoklassieke barden, opera tot experimentele rituele ambient.

We waren dan ook serieus onder de indruk van deze kunstzinnige prent!

In beperkte oplage is er ook een geïllustreerd boek met dvd (inclusief de obligatoire extras) van deze film, inclusief een downloadcode voor de streamingversie. Voorbeelden hiervan en pre-order informatie vind je terug via deze link. (db)

Orryelle

Solve et Coagula (feature film) from Orryelle on Vimeo.