DE: Voor Syrenomelia was je muzikaal actief onder de naam Magdalena Solis dat ik ken via collega Peter De Koning die dit als subliem omschreef. Is Syrenomelia een verderzetting hiervan, of blijven beide projecten los van elkaar bestaan?

WL: Magdalena Solis is in 2013 voor altijd stopgezet. Ik had toen zin in iets anders en begon te experimenteren met piano en soundscapes. Maar ik bleef altijd wel heimwee hebben naar de gitaarklank van Magdalena Solis. Dus, de embryonale Syrenomelia had lang twee gezichten: ambient piano vs alternatieve rock. Maar tenslotte amuseer ik me altijd het meest met luide gitaarmuziek. Daar luister ik zelf het liefst naar, dus dat is voor mij uiteindelijk altijd de beste keuze. Dus is Syrenomelia toch wel een verderzetting van Magdalena Solis.

DE: A Rose Shattered is na Weight Of A Beautiful Mind je tweede single, zijn er reeds concrete plannen voor een eerste langspeler?

WL: De volgende stap is een 4-track EP. Ik vind het momenteel eigenlijk best interessant en opwindend om vooral singles en EPs uit te brengen. Mijn creatieve fases bedragen meestal rond de 4-5 songs waar ik echt potentieel in zie, en die consistent zijn. Momenteel doe ik autorelease en ik steek mijn eigen geld in productie, promotie etc… Een langspeler…om het professioneel te doen en er het maximum uit te halen, ik weet niet of ik dit financieel en logistiek aan zou kunnen. Daarvoor zou ik een label nodig hebben.

DE: Er valt een rode draad te bespeuren op je nieuwe single, het titelnummer is gebaseerd op de Engelse Mary Bell, het andere nummer ‘Like The World Outside’ gaat meer algemeen over de wreedheden waartoe kinderen in staat zijn. Louter uit sociologische interesse of kunnen we stellen dat hier een kindertrauma aan de basis ligt?

WL: Het titelnummer was enkel in het begin op Mary Bell geïnspireerd, en vrij summier: over een ouder wordende prostituee met perverse specialisaties, en die daarin voorbij gepasseerd wordt door haar dochter. Toen ik over die tekst met een vriendin sprak begon ze over haar moeder te vertellen, en over haar eigen psychologische problemen en zelfverminking, tengevolge van misbruik tijdens haar jeugd. Dan heb ik de tekst grotendeels herschreven, gebaseerd op wat zij me vertelde, en ook op de relatie met mijn eigen moeder.
De achtergrond van Like the World Outside is het rurale dorp waar ik het grootste deel van mijn jeugd woonde. Veel baldadige kinderen en geweld, loodjesgeweren, zelfgemaakte wapens, martelen van dieren, allerlei wantoestanden… Er was geen politie, enkel een veldwachter die zich de hele dag bedronk in het sportcafé. Dus jongeren deden gewoon hun goesting, met allerlei spijtige en tragische gevolgen.

DE: Afkomstig van het West-Vlaamse Menen vestigde je je in Brussel. Ervoer je deze omschakeling van het landelijke naar de anonimiteit van de grootstad als een cultuurshock?

WL: Nee totaal niet. De streek tussen Menen en Poperinge is nogal heavy en gewelddadig. Studeren en uitgaan in Gent en Brussel voelde veel “geciviliseerder” aan. En ook, ik was sinds mijn jeugd gefascineerd door androgynie, biseksualiteit, crossdressing, dingen die je in rurale en provinciale omgevingen beter voor jezelf houdt. Dus toen ik ging studeren was dit een enorme bevrijding, de stad voor mij een omgeving waar ik meer mezelf kon zijn en waar ik meer gelijkgestemde zielen ontmoette. Het gaf me het gevoel: nu kan mijn leven beginnen.

DE: Hoe lang woon je al in Brussel, en hoe bevalt het je daar? Het is een stad die vaak zeer negatief afgeschilderd wordt, en dan vooral door mensen die er zelf niet wonen. Hebben ze gelijk, of juist niet?

WL: Ik woon al twintig jaar in Brussel en het bevalt me er vrij goed. Het hangt natuurlijk af van in welke buurt je woont. Ik woon in Sint-Gillis, op de grens met Elsene, en daar is het cool en fijn wonen. Een halve kilometer naar beneden bij het Zuidstation is het echter een totaal andere wereld. Ik hou wel van Brussel maar profiteer niet echt van de stad. Ik ben het liefst thuis om (obsessief) aan mijn project te werken (lacht). Ik voel me het best in mijn eigen creatieve universum en vermijd contact met de buitenwereld.

DE: Muzikaal tap je uit verschillende vaatjes tegelijkertijd: indie, gothic en metal weet je samen te smelten tot een geheel eigen geluid. Je invloeden zullen bijgevolg ook zeer divers zijn, welke artiesten hebben zoal een stempel gedrukt op jou als muzikant?

WL: Ik ben altijd eclectisch en nieuwsgierig geweest, pop, rock, wereldmuziek, experimenteel etc… Ik kan in diverse stijlen iets interessants en kwalitatiefs terugvinden. De laatste twee jaar luisterde ik opnieuw veel naar muziek uit de jaren 80 en 90. Alice In Chains was de voornaamste invloed… qua gitaarklank, donkere sfeer en teksten, de unieke meerstemmige zang. The Smiths zijn ook altijd een belangrijke invloed, de geniale songwriting en teksten. Ik hou van de openhartigheid uit die periode, hoe tekstschrijvers hun ziel blootlegden. En hoe meeslepend dit voor de fans was. Voor mij iets dat de laatste 10-15 jaar teveel verloren is gegaan. En dit wilde ik absoluut in mijn project, teksten die mensen raken, die emotioneel iets teweeg brengen. Beetje bij beetje vond ik dit terug in recentere projecten zoals Darkher, Emma Ruth Rundle, Chelsea Wolfe… en dit gaf extra motivatie.


DE: Psychologische onrust en subversieve seksualiteit vormen de rode draad in de muziek van Syrenomelia lezen we in de persbio. Ok, tijd om uit de biecht te klappen en ons je diepste zielenroerselen hieromtrent uit de doeken te doen!

WL: De meeste van mijn teksten zijn gebaseerd op een vrij lange periode toen ik een nogal losbandig biseksueel leven leidde en allerlei experimenten zocht, met een voorliefde voor ongewone en sadomasochistische ervaringen. Dit gepaard met druggebruik. Door naïveteit en armoede leidde dit meer en meer tot schaamtevolle en traumatische ervaringen. Ik kamp nog regelmatig met pijnlijke herinneringen en ik voel de behoefte om in teksten de schaamte van me af te schrijven, om er iets moois en waardevols van te maken, zodat ik voel dat het toch de moeite was, zelfs de meest penibele ervaringen. Maar er zit ook een goed deel ironie en sarcasme in mijn teksten, want ik hou er niet van als het te dramatisch of klef wordt.

DE: Syrenomelia verwijst naar de zeldzame aandoening waarbij de benen van een kind met elkaar vergroeid zitten, zoals bij een zeemeermin met andere woorden. Waarom koos je net voor deze naam?

WL: Ik vond dit op een Poolse blog met foto’s die mij meteen fascineerden. Voor mij iets zeldzaams en vreemds, en dus goed passend bij mijn teksten en visuele interesses. Op die pagina was het “syrenomelia” gespeld, met “y”. Ik dacht dat dit de Poolse spelling was, vond dit mooi en besloot het zo te houden. Maar recent ontdekte ik dat het in het Pools ook gewoon “sirenomelia” is, dus uiteindelijk is de naam ontleend aan een spellingsfout van dat blog. Ik spreek de “y” trouwens uit zoals de “i” in het Engelse “in”.


DE: Je doet alles zelf bij Syrenomelia, is het de bedoeling om dit ook live te brengen, of beschouw je het louter als een studio project?

WL: Ik heb met Magdalena Solis live gespeeld en enkel de eerste keer was het een volledig fijne ervaring. Na 2-3 keer was het al minder leuk, en begon ik te voelen dat het mijn creatieve routines overhoop gooide. Om Syrenomelia live te brengen zou er een vrij ruime bezetting nodig zijn, en het zou dan toch niet met vol enthousiasme zijn. Ik doe soms dingen live via Instagram, gewoon spontaan, en vind dat plezanter.

DE: Hoe komt een Syrenomelia nummer precies tot stand?

WL: Dat duurt vrij lang, vele maanden. Ik neem graag de tijd om bij te schaven en diverse arrangementen uit te proberen. Het is vrij normaal dat ik van een nummer op een bepaald moment een stuk of 10 versies heb. En dan ineens ben ik al het zoeken beu ben en geef mezelf 7-10 dagen om een definitieve versie op te nemen. Ik doe dan graag alsof ik beperkte studio tijd heb, alsof ik per dag moet betalen. Dat helpt, want in een home studio omgeving kun je blijven en blijven werken, en zo soms de boel versprutsen.

DE: Niet alleen in het muzikale, maar ook in het visuele heb je enorm veel oog voor de details. Getuige hiervan is de zeer knappe videoclip die je samen met enkele bevriende artiesten maakte voor het titelnummer van je nieuwe single. Met wie werkte je hiervoor samen?

WL: In het begin had ik iets in gedachten zoals Suede’s Animal Nitrate video, en hiervoor leek de donkere erotische fotografie van Lilith Room Noir perfect. Daarna zijn er de andere twee bevriende fotografes bijgekomen. Ik werk graag met Instagram contacten, vind daar snel mensen met wie ik op dezelfde golflengte zit. Via chat werken heeft zijn voor- en nadelen. Maar ik laat graag mensen de vrijheid, gewoon wat babbelen en ideeën uitwisselen, en hen laten improviseren. En vervolgens daaruit knippen en monteren. Mijn vriendin helpt me wel enorm bij de edits en vormgeving, ze doet dit als job dus laat ik graag veel aan haar over.

DE: Mijn eerste kennismaking met Syrenomelia gebeurde dankzij de remix cd van het Ashtoreth album Pilgrim. Een eenmalig iets of zijn er plannen om in de toekomst nog samen te werken?

WL: Eerder eenmalig, omdat ik niet echt het collab-type ben. Ik werk graag samen met anderen voor videos, maar voor muziek voel ik me enkel 100% in mijn element als ik in mijn eentje aan mijn eigen composities werk.

DE: En omdat het de tijd van het jaar is: wat was voor jou de muzikale ontdekking van 2019?

WL: Ik leef altijd een beetje in een grot (lacht). Maar toch ontdek ik nu en dan ’s iets. Dit jaar waren dit vooral: She Made Me Do It, Paradise Lost, Me And My Two Horses en Blurred Twin.

DE: En voor ons was dat dus ook Syrenomelia, bedankt voor het gesprek, Wim!

Syrenomelia