In den beginne was er Tales of Doom, je eerste project als ik me niet vergis. Wat heeft je op een mooie dag in 1994 doen beslissen om dit project stop te zetten en IC 434 te starten?

Klopt. Ik gebruikte nieuwe apparatuur waarvan naar mijn idee de klank dermate verschilde van wat ik voor Tales Of Doom had gebruikt, zodat een nieuwe naam me logisch leek.

Eigen aan IC 434 is dat je slechts één instrument gebruikt: de Korg M1. Hier ben je ook altijd aan trouw gebleven. Waarom heb je jezelf zo’n beperking opgelegd en wat wou je ermee bereiken?

Aanvankelijk had dat enkel een financiële reden. Ik was nog student. Op den duur vond ik het een fijne uitdaging om met één enkel instrument te blijven werken. Een minimalistische set-up heeft ook voordelen: je leert het instrument door en door kennen en je verdrinkt niet in mogelijkheden waardoor je anders te lang bezig blijft met zoeken naar beter passende klanken. De laatste tien jaar doe ik de mixing echter in Cubase dus het eindresultaat komt wel niet meer recht out-of-the-box.

In de eerste jaren van IC 434 heb je twee cassette-demo’s uitgebracht: ‘Paralyzed Beyond’ en ‘Drowning By Darkness’, die ik eerlijk gezegd nooit gehoord heb. Wat herinner je je uit die tijd?

Ik herinner me alles van toen alsof het nog maar een jaar of drie-vier geleden is. Fijne herinneringen aan die tijd. Toen was muziek maken nog pure fun en een atmosfeer proberen creëren. Dat is later wel veranderd door hoe het leven gelopen is, waardoor het minder vrij begon te voelen.

Je cd-debuut ‘Weathering Skies’ uit 1996 werd ontvangen als een ijzersterke plaat. Hoe kijk je terug op dit debuut?

Toch met wat gemengde gevoelens. Langs één kant was er een zekere trots dat een platenlabel IC 434 had getekend. Langs de andere kant was er ook een teleurgesteld gevoel. De meeste ruwe basisversies stonden nog op de demo’s waar je daarnet over sprak. Voor de cd-versies werden nieuwe opnames gemaakt en werd de mixing door een professional gedaan. Maar de tijd om er feedback op te geven was beperkt. Resultaat was dat niet alles klonk zoals ik het in gedachten had qua sound. Ik kreeg ook van mensen de opmerking dat ze de demo’s eigenlijk beter vonden klinken. Verder was de CD-cover veel te donker uitgevallen, al was die ook door een professional-in-spe ontworpen.

Op ‘Dogondance’ uit 1998 evolueerde het geluid. Je ging meer trance-elementen verwerken in je dark electro-nummers. Wat was de bedoeling?

Ik had los van IC 434 wat experimenten gedaan, al was de Korg M1 eigenlijk ongeschikt daarvoor. In mijn omgeving werden de resultaten wel gesmaakt, en daarom heb ik ze hier en daar in IC 434 –songs verwerkt. Al heb ik toen nooit enige verwijzing naar ‘trance’ horen vallen.

Je derde cd ‘The Banished’ uit 2002 bouwde verder op die combinatie. Het mag opgemerkt worden dat de eerste drie cd’s allemaal verschenen op Body Records, het broertje van Daft dat beheerd wordt door Dirk Ivens. Hoe ben je bij Body Records terechtgekomen en hoe verliep de samenwerking?

Begin ’96 had Dirk IC 434 live gezien in de Wommel bij Antwerpen. De dag nadien belde hij me op en zei onmiddellijk “we moeten eens samenzitten om een cd uit te brengen”. Ik had nog nooit met hem gepraat dus dat was een bijzonder aangename verrassing.

In 2003 kondig je een eerste keer aan te willen stoppen en geef je een afscheidsoptreden. Waarom wou je stoppen?

Ik begon echt uitgekeken te raken op de Korg M1-sound en wou met iets totaal nieuw starten in samenwerking met Nicolas ‘Sal-Ocin’ van Empusae. Uiteindelijk is daar weinig van terecht gekomen. Er gebeurden zoveel vervelende toevalligheden dat het onze goesting volledig wegnam.

Uiteindelijk heb je toch besloten om door te gaan en zo verscheen in 2008 het uitstekende ‘Bacteriate’. Wat heeft je gemotiveerd om verder te doen?

Ik was eindelijk overgestapt naar Cubase als sequencer en gebruikte niet langer die van de Korg M1, die extreem beperkt was. Die had bv. zelfs geen undo/redo-functie van de laatste stap waardoor het creatieve proces te tijdrovend werd. Met Cubase ging op dat vlak een wereld open en werd het terug ‘plezant’.

‘Anhedonia’ uit 2011 was je laatste plaat. Is er nog een kans dat je ooit iets uitbrengt als IC 434 of is het een afgesloten hoofdstuk?

In vergelijking met 25 jaar terug is mijn spontane creativiteit naar mijn gevoel enorm geslonken, waardoor het toch weer lang duurt voor er iets uitkomt waar ik tevreden over ben. Het kost vaak meer moeite dan het voldoening schenkt, wat weegt op de motivatie. Maar ik spreek niet meer in termen van ‘officieel stoppen’ want de toekomst kan je niet voorspellen, dat blijkt zo vaak.

‘Anhedonia’ verwijst naar een begrip uit de psychiatrie, namelijk voor het niet meer kunnen ervaren van vreugde. Psychische problemen zijn een terugkerend thema in je teksten. Er loopt momenteel een campagne om psychische problemen meer bespreekbaar te maken. Wat vind je daarvan?

Ik sta er volledig achter en vind het meer dan noodzakelijk. Het valt me op hoeveel mensen een interne strijd voeren. Ik denk dat onze maatschappij er niet goed aan toe is en dat het enkel erger wordt, onder andere ten gevolge van de enorme focus op carrière en materiële welvaart in plaats van welzijn, gekoppeld aan de chronische stress die dat met zich meebrengt. Alsof het leven een wedstrijd is met je medemens. De groeiende ‘ikkigheid’, mee gevoed door sociale media, het toenemend wederzijds onbegrip. Emoties blijven vaak met schaamte beladen, en de meeste mensen weten nog steeds niet hoe er mee om te gaan of het bestaan van emoties gewoon nog maar te aanvaarden, zowel bij zichzelf of bij anderen. Ik vind het verbazend in een hoog ontwikkelde maatschappij te leven en tegelijk vast te stellen wat een puinhoop het vaak is op mentaal vlak.

Je hebt gedurende het bestaan van IC 434 met heel wat persoonlijkheden kunnen samenwerken. Naast de reeds vermelde Dirk Ivens van Dive en The Klinik zijn dat onder meer Nicolas Van Meirhaeghe van Empusae, Johan Van Roy van Suicide Commando of Yves Schelpe van Psy’Aviah. Wat blijft je bij van deze samenwerkingen?

Met Dirk was het een zuiver zakelijk en praktisch contact, we hebben elkaar niet echt persoonlijk leren kennen. Johan was in de tweede helft van de jaren 90 een muzikale vriend geworden door de samenwerking, maar dat is helaas verwaterd. Met Nicolas en Yves ging het contact veel dieper en verder dan alleen muziek. Dat is vriendschap die ook zonder de muziek waardevol blijft. We delen veel gemeenschappelijke interesses, maatschappijvisies en onze kijk op het leven. Ook de samenwerking met Guy Van Mieghem, vroegere frontman van Vomito Negro, is het vermelden waard. Zijn podiumervaring was een inspiratiebron.

Op 16 november speel je exclusief op een Dark Entries Night, het enige optreden dat je doet in dit 25-jarig jubileumjaar van IC 434. Wat heeft je doen besluiten om dit te doen?

Het enthousiasme bij jullie vraag om op te treden voor Dark Entries! Dat, gekoppeld aan het 25-jarig bestaan en het intieme sfeertje van Kinky Star maakt er wel iets speciaals van voor mij. Misschien is het een begin van terug meer, we zullen zien.

Ben je nog bezig met muziek? Ik herinner me dat je een paar jaar geleden nog bezig was met Pangea, een project dat eerder atmosferische trance maakte.

De activiteit rond Pangea is ondertussen alweer bijna tien jaar en langer geleden, zo snel vliegt de tijd. Ik ben wel nog dagelijks actief bezig met muziek op één of andere manier. In 2015 heb ik onder de naam Skyshifter enkele instrumentale tracks op soundcloud gezet. Het zijn trage, sferige nummers, eerder richting cinematic industrial, om er een naam op te plakken. Verder doe ik nog af en toe een mastering voor bevriende bands, maar de meeste vrije tijd steek ik in de organisatie van de 80s Flashback fuiven in Antwerpen, waar ik ook draai. Daar ligt de focus zeker niet enkel op scene-gerelateerde muziek. Bij Mixed Visions is dat anders. De laatste jaren ben ik daar ook bij betrokken, en dat is weldegelijk een dark electro/industrial concept.

IC 434 (facebook)

16/11/2019: Dark Entries Night 31: IC 434 (exclusief concert)

Foto's: Xavier Marquis