MN: Gore bestaat ondertussen al meer dan dertig jaar, maar we kunnen jullie moeilijk de productiefste band aller tijden noemen. Zijn jullie echt perfectionisten in de studio of is het gewoon een kwestie van tijdsgebrek?

G: Gore bestaat geen 30 jaar in de zin van actief zijn maar is dat slechts 10 jaar geweest, van 1986 tot en met 1997, in welke periode we met 8 album-releases en ruim 650 concerten wereldwijd mijn inziens behoorlijk productief waren. We zijn nu weer terug bijeengekomen voor dit album. Wij zijn niet perfectionistisch, het moet gewoon goed zijn, soms lukt dat, soms niet.

MN: De vorige vraag is natuurlijk deels geïnspireerd door jullie recentste release 'Revanche', een herwerking van de helft van de vroegere dubbel-LP 'Lifelong deadline'. Blijkbaar waren jullie niet tevreden met de originele release, maar slechts 50 percent van de songs heeft een herkansing gekregen. Hoe is die keuze tot stand gekomen?

G: Het was gewoon 'n kwestie van passen en meten, wat werkt het beste?

MN: De nieuwe release is eens te meer volledig instrumentaal. Dat is natuurlijk een bewuste keuze, maar hebben jullie ooit uitzonderingen overwogen? Het is tenslotte jullie eigen regel, dus jullie kunnen er naar hartelust van afwijken.

G: We wijken er ook van af maar dan meestal niet onder de noemer Gore al hebben we dat wel gedaan; in 1995 hebben we een album gemaakt met de Nederlandse zanger Henk Westbroek (jullie wellicht bekend van zijn hit 'België') en in 2003 hebben we een album gemaakt met jullie eigen Arno Hintjens dat om politiek vage redenen nog altijd ergens op de plank ligt.

MN: Instrumentale songs hebben natuurlijk geen teksten. Maar hoe komen de titels dan tot stand? Waar verwijzen die dan eigenlijk naar?

G: Muziek is bij uitstek beeldend en titels derhalve meestal zeer voor de handliggend al is dat goed mogelijk een strikt persoonlijke preoccupatie.

MN: Ondanks jullie eigen achtergrond in de 80s hardcore scene, klinkt Gore niet als een standaard punkband. Hebben jullie nog voeling met de hedendaagse punkscene of is er ondertussen een zekere afstand gegroeid?

G: Voeling met een bepaalde scene is er nooit geweest en dat spreekt ook uit het succes dat we gekend hebben want de meeste lui willen toch heel erg graag ergens bijhoren en dan liever niet bij een gezelschap dat nergens bij zegt te horen,…

MN: Is er in jullie ogen eigenlijk nog sprake van een echte punkscene? De verleiding is altijd groot om te beweren dat alles vroeger beter was, maar zien jullie grote verschillen met de wijze waarop alternatieve muziek vroeger werd gemaakt en beleefd?

G: Vroeger was niets beter want de mens is niet in staat echt te veranderen. Als er al verschil is dan is dat de mate van toegankelijkheid als mede het aanbod dat enorm gegroeid is waarbij natuurlijk ook de verbondenheid via het internet enorm bepalend is geweest.

MN: Tegenwoordig heeft iedereen wel een computer met een internetverbinding, maar dat was in jullie beginjaren natuurlijk anders. In welke mate heeft het internet de alternatieve scene beïnvloed? Wat zijn volgens jullie de belangrijkste voor- en nadelen?

G: Zie voorgaand antwoord. Of er ook nadelen aan kleven mag iedereen voor zichzelf uitmaken, dat is een persoonlijke ervaring. Voor mij is er niks mis met internet maar ik ben blij nog te weten hoe het was zonder want die tijden komen waarschijnlijk wel weer terug.

MN: Op 9 november 2019 spelen jullie op Breaking Barriers in Het Depot. Veel aanwezigen zullen jullie waarschijnlijk nog nooit aan het werk hebben gezien. Wat mogen zij verwachten? Zal de nadruk vooral op 'Revanche' liggen of komt de rest van jullie oeuvre ook nog aan bod?

G: Zelf ervaren we het optreden als verkwikkend, mits degelijk geëxecuteerd, maar dan moet je wel denken aan verkwikkend in zin van het lopen van een goeie marathon. We spelen 'Revanche' integraal.

MN: Is er volgens jullie eigenlijk een groot verschil tussen concerten voor een publiek dat jullie al kent of voor nieuwe mensen die niet goed weten wat er op hen afkomt?

G: Zeker. Beide is fijn.

MN: Het is misschien een vervelende vraag, maar ik waag me er toch maar aan. Mogen we ons ooit nog aan reünie van Pandemonium verwachten? Voor het grote geld kunnen jullie er best niet aan beginnen, maar kriebelt het misschien toch soms om die oude songs nog eens te spelen?

G: Danny was de gitarist van Pandemonium en de eerste drummer van Gore maar die is er al sinds 1988 niet meer bij. Of ze ooit bij elkaar komen durf ik niet te zeggen. Van Gore heb ik ook altijd beweerd dat een reünie uitgesloten zou zijn.

MN: Hebben jullie, als mensen met de nodige ervaring, tot slot nog enige tips voor jonge muzikanten die eraan denken zelf een alternatieve band op te richten?

G: Lekker spelen. Veel spelen. Op elke hoek, en je moet er lol aan hebben.

Gore / Breaking Barriers

(c) foto's Dave Vanhoot / facebook Gore