MN: De Brassers bestaan ondertussen 40 jaar, maar jullie blijven maar doorgaan. Hebben jullie dan zo veel respect voor de verhoging van de wettelijke pensioenleeftijd of kunnen jullie eenvoudigweg niet leven zonder muziek?

DB: Niet kunnen leven zonder muziek is wat overdreven maar we lijden in elk geval wel aan het NKS-syndroom. Niet Kunnen Stoppen. Sommige mensen hebben dat met tabak, alcohol of andere drugs, en sommigen zelfs met werk. Wij (ook) met muziek. Dit gezegd zijnde, het wordt hoog tijd dat er een zelfhulpgroep komt voor oude punkers die niet kunnen stoppen. Met allerlei tips over hoe nog een tijdje door te kunnen gaan…

MN: Het is ondertussen wel al een tijdje geleden dat er nog nieuw werk is verschenen. Maken jullie nog nieuwe songs of ligt de focus toch vooral op het oudere materiaal?

DB: We maken nieuwe songs maar blijven ook oudere nummers spelen. Sommige nummers blijken ook nooit af te zijn en komen weer tevoorschijn in een andere herwerkte gedaante. We hebben heel recent een drietal nieuwe nummers klaar die in de set zitten. Echt goed, vinden we zelf. Maar ze uitbrengen is een ander verhaal. Dat vraagt een ander soort inzet dan lekker jammen en repeteren. De vraag is ook: wie zit erop te wachten?

MN: In november spelen jullie op Breaking Barriers, de jaarlijkse viering van punk in de brede zin van het woord in het Leuvense muziekcentrum Het Depot. Beschouwen jullie De Brassers nog als een punkband of hebben jullie ondertussen een zo grote evolutie meegemaakt dat die omschrijving niet meer klopt?

DB: Natuurlijk hebben we op 40 jaar wel het een en ander bijgeleerd in ons samenspel, maar vraag ons niet om een akkoordenschema te lezen, dat is nog steeds Latijn voor ons. Dus we zijn nog evenveel punk als 40 jaar geleden. Of even weinig. Wij zijn altijd een luie punkband geweest en speelden dus een pak trager dan de meeste punkbands. En bovendien gebruikten we meestal slechts twee in plaats van drie akkoorden. Vandaar dat we eigenlijk al tijdens de punkperiode een postpunk band waren, een avant la lettre cold of new wave band.

MN: Vinden jullie zelf dat De Brassers past bij de rest van de affiche? Staan daar bands tussen waarmee jullie graag het podium zullen delen?

DB: Welke affiche? We kijken er alvast naar uit om met Joe Strummer op het podium te staan.

MN: Wat die affiche betreft, lijkt er wel een speciale band met Limburg te zijn. In 2017 speelde Struggler op Breaking Barriers en vorig jaar was het de beurt aan het kortstondig gereanimeerde Siglo XX. Blijft er eigenlijk nog iets over van die Limburgse scene van de vroege jaren tachtig of is die sfeer ondertussen totaal verdwenen?

DB: De sfeer van de jaren tachtig is natuurlijk voorbij. Alles ist vorbei. Al komt alles soms terug. Maar wat was die scene? Er waren een aantal plaatsen die we soms samen frequenteerden, zoals De Kwiet in Hamont, de Effenaar in Eindhoven of De Stadswaag in Antwerpen. En we kwamen elkander tegen op kleine festivalletjes waar we de affiches deelden. Maar we deelden zeker niet elkanders vrouwen, ten hoogste af en toe een gitaar.

MN: We leven zeker niet in de vrolijkste tijden en elke dag confronteren de kranten ons met allerlei huidige en toekomstige rampen. Houdt dit de teksten van De Brassers relevant? Is er eigenlijk wel iets wezenlijk veranderd sinds 1979?

DB: Die Titanic wil maar niet zinken hé, en het orkest blijft maar spelen. Dus tot mijn verbazing houden die teksten goed stand. Alleen zijn de actoren een beetje veranderd. Vroeger dacht ik dat de Staat de Big Brother uit het nummer ‘Kontrole’ zou worden. Blijkt nu dat de Staat maar een heel klein en bijna machteloos broertje is vergeleken met de Big Data machinerieën. Daar waar de overheid soms tot vervelens toe niet genoeg van ons weet (en we weer ergens iets moeten invullen of opvragen) weten de Big Data Brothers op basis van internetgebruik blijkbaar alles van ons, tot mijn medische problemen toe. En verkopen ze die kennis gretig aan de hoogste bieder, wat nogal gevaarlijk kan zijn. Daarenboven is deze Big Brother (of is het een Sister?) bijna onaanwijsbaar en ongrijpbaar, het is een ingewikkelde en met elke vezel verweven machinerie. En we zitten allemaal mee in het bad.Ook la condition humaine is spijtig genoeg dezelfde.

MN: De Brassers hebben in de loop der jaren ongetwijfeld heel wat positieve en negatieve ervaringen opgedaan in het muziekwereldje. Hebben jullie nog wat nuttig advies voor jonge mensen die pas een band hebben opgericht?

DB: Ja, ons advies is: luister vooral niet naar het advies van oude zakken zoals ons. Voor je het weet, beginnen ze weer over hoeveel beter het vroeger was…

De Brassers (facebook)

(c) foto's De Brassers door Luc Luyten