Na 41 jaar spelen The Cravats eindelijk in België. Waarom duurde het zo lang? Was er een gebrek aan interesse van promotoren of was de interesse van de groep klein om buiten het Verenigd Koninkrijk te touren?

Concerten vastkrijgen in Europa was voor ons altijd moeilijk zonder bookingagentschap. Omdat we niet echt in een muzikaal genre passen, wisten agentschappen ook niet echt wat ze met ons moesten aanvangen. Eind jaren zeventig deden The Cravats sowieso nog weinig optredens, waar dan ook, maar sinds we herenigd zijn, proberen we meer in Europa te spelen. We speelden op het Unpleasant Meeting Festival in Parijs en het Incubate Festival in Nederland. Festivals passen ons perfect, want er is altijd een nieuwsgierig publiek aanwezig. Elke suggestie of aanbod is trouwens welkom.

We moesten niet enkel lang wachten op een optreden in België. We hebben ook 34 jaar gewacht op een nieuwe plaat. Waarom heeft de release van ‘Dustbin of Sound’ zo lang geduurd?

Men kan deze zaken niet op een drafje doen! De tijd moest rijp zijn. We hadden een paar sterke nummers. We wilden niet een slechte kopie zijn van wat we vroeger deden, zoals zoveel herenigde groepen tegenwoordig. Er is geen tijdsgrens op kwaliteit.

De nieuwe plaat wordt goed ontvangen door diegenen die haar hebben gehoord. Wat is volgens jullie het belangrijkste verschil tussen de nieuwe songs en de oude nummers van de groep?

Om te beginnen, zijn ze beter opgenomen. Veel van het oorspronkelijke materiaal is op verschrikkelijke opnameapparatuur opgenomen en heeft daaronder geleden. Afgezien daarvan, hebben we nog steeds dezelfde esthetiek, woede en inzicht in de absurde wereld die we bevolken als voordien. Niets is echt veranderd in deze wereld, eigenlijk zijn de dingen nog erger en nog absurder geworden. Er is dus een hoop om tegen te schoppen.

Het ziet er helaas niet uit dat deze plaat het tot nummer 1 zal schoppen in de wereldwijde hitlijsten. Hoe voelt het om een cultgroep te zijn die al jaren voor een relatief beperkt publiek speelt?

De belangrijkste reden om kunst te maken, zou erin moeten bestaan iets dat in je hart en je hoofd zit naar buiten te brengen. Succes wordt gemeten door de mate waarin het mensen beroert, door de emoties die worden losgemaakt. Diegenen die van The Cravats houden, doen dat met een onvoorstelbare passie. Deze boodschap verspreiden ten aanzien van een nieuw publiek is een genoegen en brengt veel voldoening. Zelf iets maken en dan iemand horen zeggen dat het fantastisch is, dat is één van de meer wonderbaarlijke dingen in het leven.

Op 9 november spelen jullie op Breaking Barriers. Wat kunnen de mensen verwachten? Zal de set vooral focussen op de nieuwe plaat of zal er ook ruimte zijn voor de oudere nummers?

Het zal vooral nieuw materiaal zijn en die vreemde ‘hit’ uit het verleden, want we zijn erg trots op de nieuwe LP ‘Dustbin of Sound’, die vandaag relevanter is dan het oude werk. We hebben altijd gedacht dat optredens een performance moesten zijn, dus verwacht scherpe kostuums, basgedreven dadaïsme, saxofoonwaanzin, buitenaardse geluiden en energie. Oh, en een man die televisie kijkt en een boek leest.

De andere groep die dezelfde avond speelt is Siglo XX. Hebben jullie al van hen gehoord? Hebben ze een aanhang in het Verenigd Koninkrijk?

We hebben al van hen gehoord en ik heb ze al meer dan eens gedraaid tijdens mijn wekelijkse radio-show. (http://theshend.podomatic.com/) Ze hebben effectief een fanbase in het Verenigd Koninkrijk bij aanhangers van cold wave en goth muziek. We kijken er erg naar uit om hen live te zien. Het wordt een grootse avond!

Geloven jullie dat er in het Verenigd Koninkrijk een publiek is voor Belgische alternatieve muziek? Welke groepen zouden volgens jullie succes kunnen hebben indien ze regelmatig in het Verenigd Koninkrijk zouden spelen?

Dat valt moeilijk te zeggen, maar het Verenigd Koninkrijk is sowieso een moeilijke optie, waar je ook vandaan komt. Veel kleine zalen sluiten. Promotoren zijn meer bezig met wat geld opbrengt dan met het organiseren van interessante optredens. En dan hebben we die vervloekte br*xit die alles nog meer in de soep zal draaien. Ik heb een paar geweldige Belgische punkgroepen gedraaid, waaronder Raxola, Chainsaw en Hubble Bubble… Ik wou dat we op het Europese continent leefden, want ik speel liever voor dat publiek dan hier aan de andere kant van het Kanaal in het Verenigd Koninkrijk.

Jullie zullen dit jaar weinig problemen hebben om in het land te geraken, maar dat zou binnen een jaar kunnen veranderen. Hoe denken jullie dat die brexit-farce de muziekscene zal treffen, in het bijzonder artiesten die willen touren?

De br*xit is een verschrikking van epische proporties voor het hele Verenigde Koninkrijk. Het is waarschijnlijk een van onze grootste en domste fouten, volgend op een referendum dat gestoeld was op leugens en bedrog. We kunnen ofwel een weg vinden om het allemaal tegen te houden, ofwel verhuizen. Dat zijn de enige twee opties.

The Cravats gaan nu al een hele tijd mee. Welk advies hebben doorwinterde veteranen als jullie voor jonge mensen die een groep willen starten?

Doe het gewoon! Er zijn tegenwoordig zo veel manieren om gehoord te worden. Sociale media en het internet zijn vormen een fantastische bron om muziek te verspreiden. Met bandcamp en YouTube kan iemand een publiek opbouwen van waar dan ook in de wereld. Denk niet aan geld verdienen, want dat zal je niet doen. Denk niet aan het headlinen van Glastonbury, want dat zal je niet doen. Maar als je zin hebt om te zingen, te dansen, een gitaar te verkrachten of in een emmer te schreeuwen, dan kan dat en iemand in deze wereld zal het geweldig vinden. Het kan een publiek van één persoon zijn, of van 500 mensen. Dat maakt niets uit, want je hebt iets unieks vervaardigd. Doe het gewoon met passie en geloof, en vooral: geniet ervan!

Breaking Barriers: 9 en 10 november, Het Depot, Leuven

The Cravats: website / facebook

Foto's: Mark Richards