Laat ons met de deur in huis vallen: waarom is de muziek van Joy Division vandaag nog steeds zo relevant?

Ik weet niet eerlijk gezegd niet of de muziek van Joy Division nog zò relevant ìs. Het buitengewoon knappe muziek. Maar het is ook muziek die nooit helemààl tot ontwikkeling is gekomen. Die ontwikkeling werd gefnuikt en in de kiem gesmoord door de dood van Ian. De appeal van de muziek is vooral het ‘what if’- verhaal, denk ik… ‘Wat zou er van geworden zijn, indien Ian niét de hand aan zichzelf had geslagen?’ ‘Hoe ver zouden ze het geschopt hebben, indien …’

Dichter bij huis heeft het oeuvre van dichter Jotie ’t Hooft ook vooral mythische status verworven door z’n te vroege dood. Maar hoé goed Jotie wel zou geworden zijn, dat weet niemand. In die zin zijn zowel het werk van Jotie als dat van Ian momentopnames. Snap-shots van nog niet helemaal ingeloste beloftes.

En dat is de appeal, wat jij ‘relevantie’ noemt: mensen luisteren naar die muziek en komen naar ons kijken om een vaag vermoeden te krijgen van wat het had kunnen zijn.

Wij hebben ook nooit geprobeerd om te klinken zoals Joy Division toen. Wij spelen géén keyboards, we spelen verschillende nummers in een andere toonaard dan Joy Division, we veranderen zelfs de structuur hier en daar. En we spelen meer nummers van Warsaw dan van Joy Division. Het is ons om de spirit te doen. Dat gevoel dat ik daarnet beschreef. “Punk’, ‘post-punk’, ‘rock & roll’, ‘de wereld ligt voor het grijpen’, dàt gevoel…

Een collega uit Dark Entries zei ooit dat Joy Division nooit zo’n mythe geworden was indien Ian Curtis zich het leven niet ontnomen had. Wat denken jullie daarvan?

Dat kan allemaal goed zijn, maar het is onmogelijk daarover sluitende uitspraken te doen, niet? What if…? Pfff… Sommige muziekjournalisten hebben blijkbaar de gave om in ene hypothetische toekomst te blikken en daar sluitende vaststellingen over te doen.

Who cares, eigenlijk? Joy Division was rauwe energie. En er is een legendarische popband uit voortgekomen, die z’n plaats in de muziekgeschiedenis méér dan verdient: New Order. Maar ja, mensen maken er misschien wat meer van dan het was, omdat Ian zo vroeg én door z’n eigen keuze is gestorven. Dat is wat ik daarnet zei: in de hoofden van sommige mensen is een verhaal waarin hoofdstukken ontbreken interessanter en mysterieuzer. Maar het is wel bullshit om de merites van die band terug te schroeven tot Ians zelfmoord. Joy Division verdient wel degelijk zijn plaats in de muziekgeschiedenis.

Jullie willen de groep echt zo goed mogelijk imiteren. Ik merkte dat jullie zanger zelfs de heel aparte dansstijl van wijlen Ian Curtis overnam.

Dat klopt niet. Van geen kanten, zelfs. Zoals ik daarnet al zei: we spelen de nummers anders, ik zing ze vaak anders, mijn stem is zwaarder, we spelen hàrder en zonder keyboards. Er zijn zelfs mensen die ons net daarom hàten, omdat we het origineel niet imiteren. Anderen vinden dàt dan net weer knap aan ons.

Ik heb dat dansje nog wel gesampled, als het ware. Maar nooit langer dan dertig seconden. En onafgezien van het feit dat we proberen de originele energie van Joy Division over te brengen, lijkt onze live-performance in niéts op die van Ian en de zijnen.

Zowel de Engelse als de Spaanse pers schreven dingen over ons als: ‘We’ve seen many Joy Division tributes but Curtis (B) are the real deal. Although their singer looks the part, Curtis doesn’t insult us by imitation. And in terms of raw energy, they come as close to the real thing as you can get’.

Dat zegt genoeg, toch?

Ik ken weinig groepen die zoveel tribute-bands hebben als Joy Division. Ik denk zo meteen aan Dead Souls en Ian Kevin, maar ik weet dat er meer zijn. Op sommige gothic festivals is het ook merkwaardig hoeveel groepen een cover van Joy Division spelen. Hoe verklaren jullie dat?

Joy Division is een mythe. We hadden het er daarnet al over. En het zal soms ook wel makkelijk scoren zijn, zeker? Dead Souls zijn wel echt een hele knappe band. Zij doen echt radicaal iets anders met Joy Division. Check them out, jongens en meisjes. Heel knap.

Wat denken jullie van Peter Hook, die thans zeer tegen de zin van zijn vroegere medemuzikanten de wereld rondtourt met het oeuvre van Joy Division?

Eigenlijk is dat ook een tribute band, hé. Maar wel de meest geloofwaardige. Als er iémand het recht heeft om dat te doen, dan is het Peter Hook, toch? Hij is een origineel bandlid, zijn bas was bepalend voor de sound van Joy Division, het is een fijne kerel en hij heeft een goed hart. Wie er een probleem mee heeft moet maar niet gaan kijken. Ik begrijp de kritiek op Peter Hook niet zo goed.

Maken jullie ook muziek in andere projecten?

Wel, 2017 wordt voorlopig het laatste jaar van Curtis. We zijn toe aan een lange break. Maar verschillende groepsleden zijn nu al met andere dingen bezig. Tom heeft z’n solo-project, onze nieuwe gitarist Bob Everaaert - waar we trouwens héél erg blij mee zijn - speelt ook in andere bands.

Ikzelf ben met een electro project bezig met Frits Standaert van New Dark Age en Durango, er is een duo project met onze bassist Philippe, en ik ga binnenkort meewerken aan een ander tribute-project, met alweer Frits, Steven Janssen en Steve Slingeneyer die vroeger bij Soulwax speelde.

En als we voor het electroproject – ‘Homeboy’, heet het, een drummer nodig hebben, dan staat onze maat Stéphane Debacker van Curtis klaar, natuurlijk.

Wat hopen jullie nog allemaal te verwezenlijken met Curtis?

Het is mooi geweest, eigenlijk. We gaan er nog een heel mooi jaar van maken: Berlijn, Hamburg, Lissabon, Porto, Nederland… Philippe en ik gaan met ‘Indians’ - een semi-akoestische versie van Curtis met wat electronica erbij - een paar voorprogramma’s doen in Spanje.

En daarna is het even tijd voor iets anders.

16 april 2017: Dark Entries Night met Curtis, Black Snow In Summer en Sygo Cries