Enkele weken geleden kon u hier al de cd-recensie van ‘Moloch’ lezen, de laatste nieuwe van het Oostenrijkse gothic rock/metal combo Darkwell. En hier hebben we wel zeer lang op mogen wachten, voorganger ‘Metat[r]on’ staat al veertien jaren in de rekken.

Een zeer lange pauze, dat vraagt om een woordje uitleg. Bassist Roland Wurzner stond Dark Entries graag te woord.

Dag Roland! Laat het ons even hebben over jullie nieuwe album ‘Moloch’. De tijdspanne tussen dit album en voorganger ‘Metat[r]on’ (2004) mag je best lang noemen. Kan je ons vertellen waarom Darkwell er zo’n lange tijd heeft laten overgaan?
Dat valt wat moeilijk uit te leggen. Het heeft deels wel te maken met de komst van een nieuwe man achter de drums, Michael Bachler, waardoor alles wat vertraagd is. Onze andere drummer, Moritz Neuner, wou niet langer deel uitmaken van Darkwell. Hij wou zich eerder focussen op zijn ander muzikaal project Dornenreich. Om het simpel te zeggen: in 2007 is de band verwaterd omwille van verschillende (privé)redenen, niet omwille van ruzie of echte muzikale onenigheden.
Enkele jaren daarna, in 2013 vonden we elkaar terug en bespraken we de toekomst. We wisten dat er nog niet eerder uitgebracht materiaal op de harde schijf stond. De vonk sloeg terug in de pan en we vonden nieuwe energie om er terug tegen aan te gaan.

Kunnen we bij ‘Moloch’ spreken van een enigszins nieuwe muzikale richting? Ik vind het zelf wat directer klinken dan eerder werk en er werd prettig geëxperimenteerd met polyfone zangpartijen.
Daar heb je gelijk in, ‘Moloch’ is meer direct dan Metat[r]on’, maar toch ook meer speels dan ‘Suspiria’. Misschien wel een wijze beslissing na al die jaren (grapt)? ‘Moloch’ werd zoals we het wouden, geen compromissen. En dat geldt ook voor wat betreft het vocale aspect met meer gelaagdheid.

Kan de luisteraar een centraal thema of rode draad doorheen de nieuwe van Darkwell ontwaren?
Ik probeer niet teveel sociale kritiek in onze teksten te steken, dat zou immers niet goed passen bij onze muziekstijl. Zoiets lijkt me eerder iets voor trash metalbands, om maar iets te noemen. Maar als je teksten schrijft schuilen er toch steeds enkele ideeën achter en dan raak je toch aan een sociale realiteit. We vertellen ze niet letterlijk, we verstoppen ze in metaforen. Om er een toch een begrip op te plakken, kan je stellen dat “kwezelarij of schijnheiligheid” het centrale thema op ‘Moloch’ is.

De tekst van titeltrack ‘Moloch’ leest als volgt: ‘Moloch the juggernaut, pure machinery’. Wat is dan toch die Moloch? Versleten stripverhalen leren me dat Moloch ook een soort god is uit een Bijbels verleden?
Moloch was inderdaad een god uit lang vergeten tijden. Ons gaat het meer om het hedendaags gebruik van het woord. Het omschrijft het gebrek of gemis aan persoonlijkheid in megasteden en megabedrijven. De mens als offer voor het beest Moloch, de commercie, het onpersoonlijke. Bij het schrijven van de teksten vond ik inspiratie bij de Duitse sciencefiction film Metropolis van Fritz Lang uit 1927. Diezelfde sfeer vind je tevens terug in onze videoclip ‘Yoshiwara’.

Dat verklaart veel, ook de bizarre foto’s van de bandleden in het leuke cd-boekje.
Inderdaad. Moest je vertrouwd zijn met de film, dan herken je enkele personages: Alexandra is Maria en de Maschinenmensch, Raphael speelt CA Rotwang, Mathias verzinnebeeldt Grot, Michael is Freder en ik ben Joh Fredersen. Voor ons was het maar al te zeker een leuke fotoshoot!

Een ander nummer titelt ‘The Fall of Isthar’, weer een antieke god, van vruchtbaarheid en liefde deze keer. Herkennen we hierin een of ander protestlied tegen het gevaar van fundamentalistische ideeën, religies?
Protestlied is misschien te sterk uitgedrukt. Het uit wel enige vorm van kritiek ten opzichte van religie en andere ideologieën. Isthar is hiervoor een goede metafoor, als opium voor het volk. Deze god maakte deel uit van het Griekse Pantheon om te eindigen als Astaroth binnen het christendom. Dit toont voor mij dat je nieuwe pantheons mag oprichten, je blijft toch het verleden recycleren of je krijgt de massa niet mee. Dus om een monotheïstisch godsdienst te verzinnen, blijf je vasthouden aan versleten engelen en demonen. Wat een gekwezel toch, niet? Ok, dan toch een beetje een kritisch kantje.

De afbeelding op de cover zit vol met details, ik heb me al suf gestaard. Zo’n buffelkop vormt het centrale gedeelte van het hoofd, de onderlip is een duchtig ingeduffeld baby’tje, een vreemd landschap op de achtergrond, …. Vertel!
We vroegen aan artieste Jasmin Elisabeth Wanner om voor een ons beeld te creëren van een wezen dat alles opzuigt. Onze input was beperkt tot: “We hebben een gezicht nodig van een Moloch. En ondanks dat het er wat demonisch mag uitzien, moet het bestaan uit alledaagse dingen die dit wezen zou kunnen verslinden.” Hiermee ging ze aan de slag en het resultaat ken je.

Misschien, allicht niet de meest commerciële cover van het jaar. Het past echter perfect binnen het jasje van Darkwell, daar gaat het om!

http://www.darkwell.eu