Dag Yves. Je hebt net ‘Seven Sorrows, Seven Stars’ uitgegeven, dat net als zijn voorganger ‘The Xenogamous Endeavour’ heel positieve kritieken krijgt. Ben je tevreden?

Zeer tevreden, zeker omdat na “The Xenogamous Endeavour” last had van een writer’s block. Ik heb dus veel moeten sleutelen en zoeken naar wat ik wou doen, waarover ik wou schrijven. Ik ben dus blij dat de songs, alsook de keuze om met guest vocalisten te werken, in de smaak valt.

‘Seven Sorrows, Seven Stars’, het klinkt bijna bijbels… Kan je iets meer zeggen over de titel?

Dit is tweeledig, enerzijds omdat dit het zevende studio album is, anderzijds omdat het leven een beetje hetzelfde is, 50/50 good and bad. Sowieso wou ’k ook een referentie naar de inspiratie voor dit album, de film “Interstellar” (en dan vooral de track “Alcubierre Drive”). Dit alles zit bevat in de titel van het album.

Nu we toch bezig zijn, de betekenis achter ‘The Xenogamous Endeavour’ intrigeert me nog meer…

The Xenogamous Endeavour was ’t eerste volledige album met een nieuwe wending voor PSY’AVIAH, alle songs met focus op gastzangers in plaats van één vaste zanger. De titel is dus een referentie naar die “poging” of ”uitdaging” (endeavour). “Xenogamous” zelf betekent kruisbestuiving, de samenwerking met allerhande vocalistsen alsook het kruisen van verschillende elementen uit tal van genres – iets dat de meeste mensen nu reeds wel associëren met Psy’Aviah.

Vroeger was Emélie Nicolaï de vaste zangeres. De onvermijdelijke vraag: wat is er gebeurd waardoor je afscheid hebt genomen van Emélie Nicolaï?

Laat ons kort zeggen dat er een discrepantie was tussen de inzet, of noem het motivatie, om het PSY’AVIAH project verder uit te breiden. Zelf wou ’k meer uitproberen, experimenteren en veel meer songs en demo’s schrijven. Ik neem het niemand kwalijk wanneer er niet dezelfde interesse of input is, maar uiteindelijk is het dan gewoon een logische keuze om ’t project te laten overleven wanneer je merkt dat die balans niet meer in evenwicht is.

Was het een evidente keuze om alleen verder te gaan en een beroep te doen op gastzanger(es)s(en)?

Aan de ene kant wel, omdat gastzangers reeds op elk album aanwezig waren. Het is iets wat ik dus altijd al deed en ook graag doe, omdat ’t de mogelijkheid geeft om per song de perfecte match te vinden qua stem. De stap naar albums met enkel gastzangers was dus een natuurlijke evolutie voor mij, en gaf me de vrijheid om ook meer te experimenteren in het schrijven van teksten en zanglijnen. In die zin is de samenwerking nagenoeg dus hetzelfde als vroeger, ik schrijf demo’s, tekst en zanglijnen - enkelen schrijven wel hun eigen tekst & zanglijn - en stuur deze door, net zoals bij de periode voor dit nieuwe concept.

Op ‘Seven Sorrows, Seven Stars’ doen heel wat mannelijke zangers mee, terwijl op ‘The Xenogamous Endeavour’ enkel vrouwelijke zangeressen meededen. Vanwaar deze evolutie?

Ik was het gewoon om met een vrouwenstem te werken, dus op “The Xenogamous Endeavour” ging ik die richting verder uit. Maar voor “Seven Sorrows, Seven Stars” wou ik het aangaan om mannelijke stemmen te gebruiken, omdat deze vaak een totaal andere karakter kunnen geven aan een song of verhaal. Het past ook perfect in het verhaal van het nieuwe album. En, zoals steeds, wil ik altijd graag nieuwe dingen uitproberen... Het is een wonder dat sommige fans nog kunnen “volgen”.

Psy’Aviah staat bekend omwille van de vele uiterst verzorgde videoclips die jullie bij de nummers maken. Wellicht is dit toch een behoorlijke geld- en tijdsinvestering. Waarom hechten jullie zoveel belang aan de clips?

Het overgrote deel van de videoclips zijn eigen producties, dus op budget kunnen we meestal besparen – maar tijdsintensief is het zeer zeker. Ik vind een videoclip belangrijk omdat deze een extra sfeer kan geven aan een nummer, of soms zelfs een extra dimentie aan het verhaal van de songtekst. Verder vind ’k het altijd veel fijner om een bewegend beeld met inhoud te zien, dan een foto op YouTube met de muziek eronder... Het nut van YouTube is toch net om bewegend beeld te brengen, niet?

In totaal komen we aan tien uitgaven van Psy’Aviah, als we ook ep’s en singles meetellen. Hoe voel je je als je daarop terugkijkt?

Best fijn. Ik had nooit verwacht toen ik begon op mijn 16^e dat’k ooit de dingen zou doen die ’k reeds heb gedaan. Niet dat ’t daarom enorm veel voorsteld in “the grand scheme of things” – maar de feedback van fans op sommige songs, de persoonlijk verhalen zijn zeer leuk om op terug te kijken. Verder had’k dit zeker nooit verwacht nadat ik ooit door mijn leerkracht muziek uit de muziekschool werd gezet... Never give up thus I’d say.

Het geluid van Psy’Aviah is doorheen de jaren veel minder agressief geworden. Vind je het erg als ik zeg dat Psy’Aviah over de jaren heen meer en meer geëvolueerd is van dans- naar luistermuziek?

Dat vind ’k zeker niet erg. Voor mij gaat ’t niet om harde muziek te maken, maar om een verhaal te kunnen vertellen. In sommige songs past een hardere sound, in andere past een meer synthpop of triphop feeling. Ik tracht altijd steeds een donkere sfeer er in te steken. Een song als “Frozen” is dan misschien niet de meest harde track, maar het heeft wel een acid bassline, “Not What I Expected” is ook niet de meest agressieve track, maar heeft wel die edgy feeling met lyrics die voor iets staan. Een héél album vol hard hitting electro hebben we eigenlijk nooit gedaan, maar ’t is wel zo dat we inderdaad meer genres exploreren van triphop, synthpop tot ambient. Echter op elk album vind je zeker nog wel hardere songs, zoals “Deliverance”, “Wild Ride”, “Before I Die”, “Not What I Expected” etc... Ik kan me dus zeker vinden in je opmerking – maar ik vind’t zeker niet erg. Het is een evolutie, en dat is iets waar PSY’AVIAH altijd voor heeft gestaan: “Open-Minded Electronic Music With Heart & Soul”.

Jullie spelen binnenkort opnieuw live, voor het eerst sinds jullie het voorprogramma deden van Praga Khan, in januari 2013. Jullie eerste optreden nieuwe stijl doen jullie trouwens op de volgende Dark Entries Night, op 9 september in de Gentse Kinky Star. Heb je het podium gemist?

Het podium zeker, na twee albums - en in zekere zin ook “Future Past” - vond ik het echt tijd om de nieuwe songs live los te laten. Zeker omdat de laatste twee cd’s ook zeer positief onthaald werden, zowel binnen als buiten de scene. Verschillende mensen hadden reeds gevraagd of we live konden optreden, maar het was echter kijken en puzzelen om te kijken hoe dit te doen, aangezien elke song tegenwoordig in de studio met een andere zanger(es) werd opgenomen. Het was dus zoeken naar de perfecte zangeres hiervoor.

Was het moeilijk om een nieuwe live-formatie te vinden?

Qua gitarist had ik reeds een sterke man: Ben Van de Cruys, he knows his stuff en maakt dat de songs live een extra dimentie krijgen – dat was dus zeker geen probleem. Qua zang, dat was een zoektocht! Ik heb veel verschillende zangers en zangeressen tegengekomen, die op zich allemaal zeer goed hun ding deden, maar net niet all-round waren. Ik heb dan mijn moed bijeengeraapt en Marieke Lightband (bekend van oa KOALA, winnares Talent der Lage Landen, ervaring met tal van optredens in binnen- en buitenland) gecontacteerd om te zien of ze het gevarieerde PSY’AVIAH genre zou zien zitten... And she did! Een lange zoektocht, maar kwaliteit primeert, zowel in de studio als live, Ben weet perfect hoe hij de dingen moet invullen met zijn gitaarwerk en Marieke heeft een mooi timbre en een vocal range die alle songs aankunnen die ’k in de studio heb gemaakt. Dit maakt dat we de live versies van de songs af en toe een mooie verrassende twist kunnen geven. De eerste repetities verlopen vlot, en we kijken er met z’n drieën echt naar uit! See you there!

Psy'Aviah: website / facebook

Dark Entries Night XV met Psy'Aviah en Karl Hefner & Hugh Lagerfeld