Proficiat met jullie debuut ‘Belfry’. Je kan dit debuut catalogeren onder doom metal. Is dat het genre waar jullie alle vier muzikaal in opgegroeid zijn?
Niet echt. We komen allemaal uit een verschillende muzikale omgeving. Sara speelt nog steeds naast Messa in een punk hardcore band. Rocco heeft diverse black metal projecten terwijl Alberto lid is van jazz – blues bands. Zelf ben ik meer into dark rock & roll stuff.
Onvermijdelijk hoor je wel de bands waar we zelf een voorkeur van hebben doorschemeren in ‘Belfry’. De eerste bands die me te binnen schieten zijn Jex Thot, Sabbath Assemby, Blood Ceremony en Coven. Current 93, Urfaust, Pentagram kunnen het lijstje verder aanvullen. Te veel om op te noemen.

Je zou doom metal niet meteen associëren met het zonnige, door renaissance overgoten Italië. Leeft dit genre daar sterk?
In onze regio, dus eerder het noordwesten van Italië, telt men vele scenes, muziekstijlen en aanhangers van deze. Laat ons zeggen dat we deel uitmaken van een kleine scene, dat heavy en occulte muziekliefhebbers samenbrengt. Om de twee jaar is er trouwens tussen de bossen op de top van een berg die Tomba (Italiaans voor graf) een muziekevenement. Hier spelen dan enkele uitgelezen bands, omgeven door de nacht en vuurkorven. Heel sfeervol!

De cover intrigeert me. We zien een klokkentoren in een onder water gelopen landschap. Wat is het verhaal hier achter?
Het verhaal achter die klokkentoren luidt zal je verbazen. In 1947 besliste de Italiaanse overheid om een dam aan te leggen in Resia (Zuid-Tirol). De plannen hiervoor dateerden van 1922, ten tijde van het fascisme. De 150 families die in de vallei woonden hoopten dat het einde van de Tweede Wereldoorlog deze plannen van de kaart zou vegen. Niets was minder waar en de inwoners werden gedwongen te emigreren. 677 hectaren liepen onder water. Alleen de klokkentoren van de 14de eeuwse kerk steekt boven het water uit. In de winter bevriest het meer en dan kan je tot aan deze toren schaatsen of wandelen.
Zelf ben ik steeds geïntrigeerd door de poëtische aantrekkingskracht van een belfort. Dit gebouw zorgde met luide klokkenslagen dat de omwonenden zich verzamelden en deelnamen aan allerlei liturgische rituelen. Je vindt het in vele culturen terug en gebeurt vandaag de dag nog steeds. Het verhaal van het Resiameer heeft voor mij een diepere betekenis. Het is een symbool van onze wereld, voorbestemd om ten onder te gaan.

Op het nummer ‘Blood’ is ruim plaats gelaten voor een klarinet solo. Het start redelijk klassiek maar gaat naar het einde toe meer jazzy sferen opzoeken. Wie is die muzikant hierachter?
Hiervoor hebben we Alessandro Brunetta gecontacteerd, een vriend van ons en een uitstekend jong talent. Zijn naam is per ongeluk niet vermeld in de credits, dat zetten we bij een volgende uitgave recht. In ieder geval, alles in deze track is geïmproviseerd. Bij een optreden zullen we dat ook zo doen, met de losse pols, los van de notenbalk! We kunnen het niet echt verklaren hoe dit ontstaan, het kwam van zelf. Het voorstel om dit solo-instrument toe te voegen kwam van mij en de overige waren hier direct voor te vinden. We hebben dan ook wel iets met jazz. Alberto en Rocco studeren respectievelijk gitaar en drums, beide optie jazz in het conservatorium. Sara en ik zijn ongelooflijk fan van La Piramide di Sangue en dat verklaart veel. (Nvdr: La Piramide Di Sangue, werd opgericht in 2012 in Turijn. Bij deze esoterische, psychedelische band staat de klarinet ook centraal).

Er vielen me drie experimentele nummers op. ‘Alba’, ‘Tomba’ en ‘Bell Tower’ zijn eerder soundcollages. Een gewaagde keuze op een doom metal schijf? Je zou het kunnen interpreteren als ‘opvulling’?
Daar ben ik het niet mee eens. Er valt iets voor te zeggen dat Messa gebaseerd is op het experimentele, zoals we het daarjuist ook al hadden over de freaky klarinet in ‘Blood’. We hebben alle vier een diverse muzikale achtergrond. Geen van ons had eerder doom metal gemaakt. Het heeft ons twee jaren gekost om die soundcollages en elektronische stukken in elkaar te doen passen. Hiervoor hebben we samengewerkt met een ander jong talent in donkere elektronische muziek, Yakamoto Kotzuga. Geen opvulling dus, maar een noodzakelijk iets. Een brug naar het volgende nummer.

Uit dit interview (en cd-recensie) kan je mee besluiten dat de tien nummers op dit Italiaanse debuutalbum verschillende kanten uitgaan. Inderdaad, een zeer experimenteel maar geslaagd doom metal schijfje.

http://www.facebook.com/MESSAproject/

http://www.auralmusic.com