Hallo. Kan je Saigon Blue Rain aan onze lezers voorstellen?

Ophelia: Franck en ik zijn de oprichters van de band. Zelf zeggen we wel eens dat Saigon Blue Rain een gothicband is met een sluier van kleuren en licht in een donker universum. We zijn met het project begonnen eind 2012. Dat was geheel onverwacht. We schreven een lied ter nagedachtenis van mijn opa en oma die een paar dagen eerder waren overleden. We dachten dat het een leuke coldwave-/dreampoptrack was, dus hebben we een paar andere songs gecomponeerd en zo ontstond onze eerste ep Stupid Bitch Reject. Snel bleken onze composities meer etherisch te worden. We wisten ook echt wat we wilden creëren. Vervolgens namen we ons eerste album op einde 2014. We heb een paar optredens gedaan om ons werk voor te stellen. En nu hebben we ons tweede album Noire Psyché uit.

Je begon als Stupid Bitch Project. Waarom ben je van naam veranderd? Hoe kwam je op de naam Saigon Blue Rain en heeft het een betekenis?

Ophelia: Aan het begin van het project waren we op zoek naar een naam voor de band en we dachten dat Stupid Bitch Reject punky en catchy klonk. Onze muzikale invloeden zijn gevarieerd en voordat we onze ep opnamen, wisten we echt niet welke muzikale richting te nemen, de eerste nummers waren eerder wat nerveus samengesteld. Maar een paar nummers later, vonden we eindelijk onze stijl en als bewijs daarvan, wilden we de naam van de band veranderen.

Franck: Voor ons waren de drie letters SBR als een magische combinatie die ons vanaf het begin geluk bracht. We wilden die om bijgelovige redenen behouden.

Saigon Blue Rain is een Franse band. Er zijn tegenwoordig veel goede Franse bands zoals Soror Dolorosa, die de donkere scène nieuwe adem geven. Hoe is de scène tegenwoordig in Frankrijk?

Inderdaad, de Franse donkere scene doet het tegenwoordig zeer goed, helaas zijn alle bands zwaar onderschat. Hier in Frankrijk, en dan vooral in Parijs, geven de meeste concertorganisatoren van gothevents geen moer om nieuwe bands. Het zijn altijd dezelfde oude bands die terugkeren (waarmee we hun kwaliteit niet willen ontkennen), maar we denken dat het tijd is om de nieuwe bands te laten bewijzen dat ze voor een nieuwe adem in deze verouderde scène kunnen zorgen.

Misschien is het typisch Belgisch, maar hier is het heel moeilijk om een ​​jong publiek voor de gothic of dark wave aan te trekken. Hoe is dat in Frankrijk?

Het is zeker niet typisch iets Belgisch, hoor. In Frankrijk merken we hetzelfde verschijnsel. De redenen verschillen echter van land tot land. Wat Frankrijk betreft moeten we naar de vorige vraag teruggaan. De donkere scène zit vast in het verleden en er is geen kans om een ​​jonger publiek aan te trekken. De mensen die de teugels in handen hebben willen gewoon niet dat jongere mensen een ​​deel van het publiek worden.

Veel mensen categoriseren jullie als dark wave (of soms zelfs gothic) , maar op onze pagina’s verwees één van onze journalisten naar zowel Zola Jesus als Bat For Lashes toen hij jullie cd besprak. Kun je deze link zelf zien?

Nou, we kennen Zola Jesus alleen van naam (we luisteren er nu naar om de vergelijking te staven). Bat For Lashes kennen we wel, haar muziek is zeker een van onze inspiratiebronnen. Jullie journalist heeft dus een goede analyse gemaakt.

Je speelde met The Underground Youth. Opende dit concert deuren voor het buitenland?

Ja, het was een geweldig optreden met een geweldige band, maar het opende niet meteen meer deuren dan op andere optredens, hoor.

Hoe waren de reacties op jullie debuutplaat What I Don’t See?

Eigenlijk waren we aangenaam verrast door de reacties van het publiek. Je weet wel, we zitten niet bij een label, en alles is van A tot Z door ons gedaan. What I Don’t See (en dat is ook het geval voor Noire Psyché) is thuis opgenomen, we hebben het zelf gemixt en gemasterd, we werkten samen met onze goede vriend Marie-Line Pochet voor het artwork. Al deze fases vormen één groot werk, dus als mensen ons vertellen dat ze graag ons album horen, dan is dat de beste beloning die we kunnen dromen.

Binnenkort brengen jullie een nieuw album uit: Noire Psyché. Kun je ons daar iets over vertellen en kan het worden vergeleken met het eerste?

Noire Psyché is intensiever, het heeft ons ook meer werk gekost dan het vorige. Muzikaal-technisch is het rijker. Het is ook introspectiever en persoonlijker. What I Don’t See is een ode aan het immateriële, maar Noire Psyché is het tegenovergestelde, een blootstelling van onze gevoelens en onze ziel en ook van ons lichaam.

In het najaar ga je op toer met The Beauty Of Gemina. Hoe is dat? Ik veronderstel dat Michael Sele wel van jullie muziek houdt?

Ja, The Beauty of Gemina is een band waar we toch al minstens 6 jaar naar luisteren, dus voor dat Saigon Blue Rain bestond. Kan je je dat voorstellen en nu komt die droom uit. We werden in Londen uitgenodigd voor een optreden door promoter Stephen Kennedy van The Velvet Sheep, die ook met Michael Sele werkt. Naar aanleiding van dit geweldige optreden, werd ons voorgesteld om de support van The Beauty Of Gemina tijdens de Minor Sun-toer te doen. Dat zal wat geven!

Ik las op je Facebook-pagina dat je het nodige geld voor deze tour via crowdfunding inzamelt. Terwijl we dit schrijven, lijkt het alsof je je doel zal bereiken...

Laat ons hopen! Inderdaad, we besloten om deze crowdfundingcampagne te lanceren om de kosten van deze tour te dekken. Deze campagne is een noodzaak, omdat wij geen steun van welke aard dan ook (een label of een toerpromotor) krijgen. In elk geval zullen we de mensen nooit genoeg kunnen bedanken die ons tot nu toe hebben gesteund of geholpen. Zulke grote fans en vrienden zijn kostbaar.

Jullie hechten ook veel belang aan de visuals zoals bijvoorbeeld videoclips. Natuurlijk kosten al die dingen geld. Soms lijkt het een hel, de kosten stijgen alsmaar, maar niemand koopt vandaag nog cd's. Hoe ga je om met zulke dingen?

We hebben het geluk dat we uitzonderlijke en zeer getalenteerde vrienden hebben die meewerkten aan onze videoclips en alle andere financiële aspecten. Natuurlijk zou dit financieel onmogelijk geweest zijn zonder hen.

Wat is jouw favoriete plaat aller tijden en waarom?

Ophelia : Dat is een zeer moeilijke keuze, maar mijn favoriete album aller tijden is zeker Ecailles de Lune van Alcest. Dit is geen klassieker, zelfs vrij recent, geen gothicalbum, maar elke keer als ik ernaar luister overweldigt het me. De muziek, de sfeer, de teksten... het is iets speciaals dat mijn ziel aanspreekt.

Franck: Een van de meest recente albums waarnaar ik veel luister is The Messenger van Johnny Marr. Ik hou van alles wat erop staat. Het is zeker het beste album dat ik sinds lange tijd heb gehoord, de melodieën zijn echt catchy. Liedjes die je niet uit je hoofd kan zetten.

Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur alleen in een lift te zitten en wat zou je dan doen?

Ophelia: Ik zou het niet erg om alleen met Martin Gore en Dave Gahan in een lift te zitten, het is zelfs een droom. Ik zou ze bewijzen dat ze vrouwelijke vocalen op de nieuwe Depeche Mode nodig hebben.

Binnenkort speel je op Black Easter; Wat kunnen we verwachten van Saigon Blue Rain?

Je uitnodigen voor een droom, dat is wat we het publiek willen bieden elke keer als we op een podium staan. Als mensen erin slagen om uit de werkelijkheid te geraken, dan hebben ze ons muzikaal universum begrepen.

Zijn er bands die jezelf wil zien?

We kijken vooral uit naar Evi Vine en She Past Away.

Saigon Blue Rain: bandcamp / facebook

Saigon Blue Rain speelt op zondag 27 maart op Black Easter in Antwerpen

Dit interview verscheen oorspronkelijk op Peek-a-boo

Foto's: Xavier Marquis