Beste Martin. Het gebeurt zelden dat we een legende als jij kunnen interviewen, dus als je het niet erg vindt, dan reizen we voor eventjes terug in de tijd. Laten we beginnen in 1979. Ik ken het antwoord omdat ik het zelf ook deed, maar je had een fanzine dat met een kopieermachine werd gemaakt. Waarom deed je dat en was het het fanzine dat je naar de underground sleepte?

Nou, ik werd twee jaar eerder meegesleurd naar de underground door de punk. Ik had het nodig om mezelf uit te drukken, zeker omdat ik als muzikant niets betekende. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik toen niet klaar was voor die stap (misschien waren de synthesizers gewoon nog te duur toen). Ik was een beeldend kunstenaar (ik zat op het lokale kunstcollege na de schooluren) en fanzines spraken mij aan, en die gingen hand in hand met de explosie van bands en labels van dat moment.

Ik begon mijn eigen fanzine Alternative Sounds in het begin van 1979 en in twee jaar tijd bracht ik 18 nummers uit. Het was een ongelooflijke vuurdoop, meteen zat ik in het netwerk van de muziekindustrie. In heel het land ontmoette ik mensen die hun eigen fanzines maakten, maar ook in het buitenland, en dan natuurlijk ook de labels en de bands. Het was een spannende tijd, ik ontmoette mensen die ik nu nog ken en waarmee ik soms werk. Ik had cassettereleases en in 1980 stelde ik een vinylalbum op Cherry Red Records samen met bands uit Coventry, toen verscheen ook de Coventry-editie van de BBC-jeugdserie Something Else, vooral de Manchester-editie is bekend omdat je daar één van de eerste keren de vroege Joy Division tegenkwam. Uiteindelijk wist ik dat ik ook een band zou beginnen. Ik wist weinig over muziek, maar met de opkomst van de industriële geluiden, kon me dat niet meer schelen. Ik wist gewoon dat ik iets aan de wereld te zeggen had...

Op dat moment begon je met Attrition. Het beantwoorden van de vraag is gemakkelijk vandaag omdat er nu zo veel industriële bands zijn, maar destijds maakte je toch unieke muziek. Wat inspireerde je, en zelfs al was punk voorbij, was Attrition geen punk als je het louter als een houding ziet?

Ik was en ben geïnspireerd door de punkrockcultuur, zeker in de emotionele en spirituele zin van het woord. Ik ben er nog steeds trots op dat we op de Crass Bullshit Detector-compilatie staan met één van onze vroege tracks. Maar qua stijl heb ik het meer voor postpunk en de experimentele elektronica van bands als Cabaret Voltaire en Human League, ik ga zelfs terug naar bands als The Velvet Underground en Kraftwerk, of Roxy Music met Brian Eno. Ik heb nooit gedacht dat we uniek zijn, wel dat we een deel waren van een nieuwe beweging. Misschien hadden we toen wel een eigen geluid, maar ik heb dat nooit gemerkt. Zeker niet als men ons op shows toeriep dat we een gitaar nodig hadden!

Sorry dat ik nog een punkvraag stel. Maar in 2016 lijkt het alsof de punkbeweging heeft gefaald. Ik bedoel vandaag is niets meer toegestaan, alles moet in hokjes... ik denk zelfs dat de mensen in 1977 voor de punk meer breeddenkend waren dan nu. Wat is jouw mening hierover, en wat betekent punk voor jou?

Je moet nooit spijt hebben dat je een punkvraag stelt. Het is nog steeds de muziek waarnaar ik het meest luister. Het is een goed punt dat je maakt, maar de mensen waren in 1977 helemaal niet breeddenkend, het was moeilijk en gevaarlijk om een ​​punkrocker te zijn. Ik had geluk dat ik snel kon lopen. Maar ja, ik ben het eens met je dat we nu omringd zijn door hokjes, die zijn geliefd bij zowel politici als bij computers. We hebben nood aan messen om die hokjes open te snijden.

Je maakte niet alleen deel uit van de fanzinewereld, je materiaal werd ook op tape uitgebracht. Was dat omdat je dat wilde, of was het alleen maar omdat er niemand geïnteresseerd was om jullie werk op vinyl uit te brengen?

Nou, de cassettescène ontwikkelde zich op het moment dat wij begonnen en ze werd erg populair, dus was het normaal dat we bij die DIY-beweging betrokken waren. Kleine labels als Third Mind en Adventures In Reality brachten briljante releases uit. Natuurlijk wilden wij onze muziek op glanzende vinylplaten hebben, maar we moesten wachten tot eind 1983 toen we op de legendarische compilatie van Elephant stonden, vrij snel volgde toen onze eerste single Monkey In A Bin en later in 1984 ons debuut: The Attrition Of Reason. Er waren een aantal fantastische cassettes in die dagen en ik ben blij dat we een deel van die scène waren. Ze verkochten eigenlijk goed, vaak meer dan vele releases nu, en het is leuk om ze opnieuw te horen, maar ik ben niet de grootste fan van die lo-fi-kwaliteit en dat heen- en weerspoelen.

Je toerde met heel wat industriële iconen. Hoe groot was de industrial scène in het Verenigd Koninkrijk eigenlijk? Ik bedoel, ik denk soms dat fans zoals ik onszelf voor de gek houden door te denken dat deze scène vrij groot was. Vertel ons de waarheid!

Ze was niet erg groot hier, zeker niet wat de livepodia betreft, hoewel Dave Henderson over de scène in zijn Wild Planet-columns in het Britse muziekblad Sounds schreef, en dan natuurlijk met zijn compilatie op Elephant... nadien zag je andere labels verschijnen! Maar toch, het had veel meer succes in de rest van Europa (of West-Europa zoals het toen nog was). We vonden dat niet erg, want we konden reizen en toeren in het buitenland. Uiteindelijk is het een schande dat de industriële scène hier nooit groter was, ik denk dat de Britse muziekscène misschien in die tijd de meest ontwikkelde en commerciële in de hele wereld was en dat maakte het juist moeilijker voor nieuwe muziek om voet aan de grond te krijgen, in het bijzonder “vreemde” muziek…

In de jaren 80 zat je op het uitstekende Third Mind Records. Was je in contact met labelmaten als Bill Pritchard, The Legendary Pink Dots of anderen?

Ja natuurlijk, ik leefde samen met Phil en Ed van de Pink Dots in Londen in het midden van de jaren tachtig, we deelden een studio en hadden samen voor een tijdje een postorderbedrijf (The Terminal Kaleidoscope), en we speelden shows met hen en ook met Bill Pritchard. Ik ben nog steeds vaag in contact met de Dots en we zien elkaar wel eens in Europa of de Verenigde Staten.

De meeste mensen zullen jullie wel als een eightiesband bestempelen, simpelweg omdat je zo invloedrijk was in die tijd. Ik denk echter dat er altijd sprake was van evolutie, ieder album was een andere uitdaging, zodanig dat je Attrition niet kan omschrijven, net omdat de muziek zo gevarieerd is. Heb je zoveel ideeën, of wil je gewoon iedere plaat anders laten klninken?

Dank je. Nou we begonnen in 1980 en dus zijn we sowieso in de jaren 80 geboren, er waren veel persoonlijke veranderingen, maar ik wilde altijd nieuwe dingen uitproberen. Dus ja, sommige albums zijn een collectie liedjes en sommige zijn bijv. soundtracks voor films of gewoon emoties. Na 35 jaar heb ik nog steeds het gevoel dat ik nog maar net begonnen ben, ik heb nog zo veel te doen...

The Cage komt altijd terug als je iets over Attrition leest. Wordt deze studio alleen gebruikt door Attrition of nemen andere artiesten er ook op?

Ik begon mijn eigen studio in 1993 toen ik Hidden Agenda wilde opnemen. The Cage was een track van het album, en leek mij als naam uiterst geschikt. In het begin was het een uitputtingsslag, maar het hebben van mijn eigen faciliteiten opende mogelijkheden om met andere bands te werken. Ik begon met mijn eerste remixen in datzelfde jaar, de eerste was eigenlijk een remix van Silent Order van Die Form, we zaten allebei op Hyperium op dat moment. Geleidelijk aan begon ik ook met andere bands te werken voor de productie en later de mastering. Ik gaf muziektechnologie aan de plaatselijke universiteit. Nu is The Cage is een full-time bezigheid. Het klinkt bijna alsof ik een echte baan heb!

Een van je beste huidige werken is Millions Of The Mouthless Dead over de Eerste Wereldoorlog. Je grootvader streed mee, maar waarom heb je dit album gemaakt? Vanwege het 100-jarige bestaan ​​of omdat wij leven in een tijd waarin men de neiging heeft om te vergeten dat er een wereldbrand was?

Mijn opa was in het West Yorkshire-regiment in de Eerste Wereldoorlog en raakte gewond in Ieper in 1917. Ik wilde er altijd al iets over schrijven. De verhalen die hij me vertelde toen ik een kleine jongen was, hebben een diepgaand effect op mij gehad. De naam Attrition komt zelfs uit de beschrijving van de Eerste Wereldoorlog als een uitputtingsslag (a war of attrition). Het kostte me echt zo lang om dit onderwerp aan te pakken, en ik denk dat de verjaardag er een geschikt moment van maakte. Ik werkte samen met Anni Hogan en vroeg aan gastsprekers om Franse en Duitse gedichten voor te lezen (onder wie Wolfgang Flur, de ex-Kraftwerk man).

Je hebt veel gebruik gemaakt van gedichten. Hoe zijn ze geselecteerd?

Ik besloot om oorlogspoëzie gebruiken. Ik wilde de meest beroemde dichters vermijden, maar dat was moeilijker dan ik dacht. Ik koos ook gedichten van mensen die stierven in de oorlog. Dat waren mijn regels, maar ik denk dat het hielp om het album richting te geven.

Ik vond het allemaal zo ironisch, die verjaardag. Je was niet de enige band die iets deed voor de herdenking van de Eerste Wereldoorlog, er was bijv. ook Einstürzende Neubauten en elke televisiezender had wel zijn eigen serie. Maar op hetzelfde moment dat we ons de wreedheden herinnerden, werd de wereld geconfronteerd met bijna een andere wereldoorlog tijdens de Oekraïne-crisis.

De Eerste Wereldoorlog was de "oorlog die alle andere oorlogen moest stoppen", dat was natuurlijk waanzin. Ik denk dat de mensen zo geschokt waren door de enorme omvang van het verlies van mensenlevens, dat ze op zoek gingen naar een betekenis, er iets positiefs wilden aan geven, maar het was een verschrikkelijke verspilling van mensenlevens. Nu hebben we onze eigen oorlogen, het is van karakter veranderd. Het gaat vaak om kleinere oorlogen en terroristische oorlogen, de grote legers zijn zo krachtig geworden dat je ze alleen maar kan bekampen met massavernietigingswapens, het is zo verdomd triest.

Vele fans vragen zich af of je iets van Millions Of The Mouthless Dead op Black Easter zal brengen.

We hadden inderdaad in gedachten om Millions Of The Mouthless Dead helemaal te doen. Dat zal waarschijnlijk in 2017 zijn, dan is het precies honderd jaar geleden dat mijn grootvader in Ieper gewond raakte. In de gewone liveset zullen we waarschijnlijk het titelnummer brengen...

Zijn er artiesten die je zelf wil zien?

Natuurlijk kennen we In The Nursery. We hebben veel shows met elkaar gespeeld en het zal leuk zijn om ze weer te zien. Een groot deel van de andere bands zijn eigenlijk nieuw voor mij, dus ik kijk ernaar uit om die te ontdekken, we zullen om die reden het hele festival blijven!

Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur alleen in een lift te zitten en wat zou je dan doen?

Met mijn twee kinderen, ik heb te weinig tijd voor ze. Ik zou acht uur I-Spy spelen (lacht).

Is het echt een goed idee om Pasen te vieren met Attrition?

Laten we het gewoon houden op een viering van de terugkeer van de lente en ik zal ja zeggen!

Attrition speelt op zaterdag 26 maart op het Black Easter festival in Antwerpen

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Peek-a-boo-magazine