Ik herinner me nog heel goed jullie allereerste opnames. Ze klonken industrieel en ik vraag me af of jullie ooit deel uitmaakten van de industrial scène in Sheffield!

Nigel: Dit onderwerp stak onlangs nog zijn kop op toen we werden geïnterviewd voor de documentaire Industrial Soundtrack For An Urban Decay. Vele bands en artiesten (waaronder wijzelf, Cabaret Voltaire en Hula) beschouwden zichzelf nooit als makers van industriële muziek. Die term is gewoon een handig etiket, maar niet meer dan dat. Uiter-aard behoren wij (en in veel opzichten nog altijd) tot de muziekscène van Sheffield, maar we maken geen deel uit van 'een scène'.

Klive: Geschiedenis heeft, net zoals de journalistiek, altijd de neiging om voor het gemak alles in een 'hokje' te stoppen. We vormden In The Nursey in Sheffield, een stad met een rijk industrieel verleden die historisch bekend is voor het maken van staal. Bands als Cabaret Voltaire, Hula en Clock DVA waren tijdgenoten en in de artikels in muziektijdschriften of fanzines werden we in dezelfde categorie geplaatst. Het naamplaatje industrial is niet iets dat we zelf hebben gekozen om te beschrijven wat we doen.

Heb je enig idee hoe het komt dat er in Sheffield zo veel industriële bands zijn?

Nigel: Ik ben ook de medeoprichter en de muziekdirecteur van het Sensoria Muziek & Film Festival, en onlangs hebben we een onderzoek gedaan over de muzieksector in Sheffield. Het was als een momentopname bedoeld van het aantal bands, componisten en studio's in de regio. Door interviews met een paar belangrijke mensen kregen we een interessant inzicht en het bevestigde het feit dat muzikanten uit Sheffield eerder uniek zijn. Misschien heeft het iets met koppigheid te maken, of misschien is het een vorm van opstand. Er is zeker iets in het DNA van de stad, maar je kan het moeilijk verwoorden. Nu goed, dat het maar zo mag blijven duren!

Toen Dolores bij In The Nursery kwam, werd er een nieuw geluid geboren. Kwam dat door Dolores of was er een andere reden?

Klive: Oorspronkelijk hadden we Dolores gevraagd om wat Franse teksten op Elegy in te spreken. Dat was op het einde van de jaren 80. We hadden de neiging om haar stem als een instrument te gebruiken, want die verschillende talen pasten wel bij de stemming van onze muziek. Sindsdien maakt Dolores deel uit van de liveband en haar zang heeft in al die jaren veel aan In The Nursery bijgedragen.

Jullie zijn zo uniek dat mensen gewoon de term In The Nursery-muziek gebruiken, maar wat inspireert je?

Nigel: Dat is altijd moeilijk om te analyseren. Het is niet altijd evident, maar tijdens de vele jaren zijn we beslist geïnspireerd door film en klassieke muziek.

Op een bepaalde manier, dacht ik altijd dat In The Nursery tragisch en heroïsch klinkt. Hoe zou je het zelf omschrijven?

Nigel: Dat is een vrij goede omschrijving. Een ander passend adjectief is melancholisch. Verdriet is een sterke emotie en het wordt steeds met onze muziek geassocieerd, op een positieve manier.

Vroeger omschreef ik jullie muziek als een soundtrack voor onbestaande films, maar dat is nu veranderd. Ik denk dat de droom werkelijkheid is geworden, niet ?

Nigel: We hebben ooit gezegd dat Stormhorse zeer geschikt zou zijn voor een soundtrack. Sindsdien hebben we het geluk gehad om mee te werken aan de score van An Ambush of Ghosts en natuurlijk ook onze projecten voor de stille films. Maar we streven er nog altijd naar om een volledige soundtrack te componeren. Dus die droom bestaat nog steeds.

De laatste jaren maken jullie soundtracks voor stomme films. Hoe gaat dat? Bepalen jullie die zelf of zijn dat aanvragen die je krijgt?

Nigel: De Optical Music Series in 1996 met The Cabinet Of Dr Caligari was een eigen keuze, en we hebben die volledig in eigen beheer uitgebracht. Sindsdien is de serie geëvolueerd naar een mix van opdrachten die we van filminstituten of festivals kregen (Man With A Movie Camera, Hindle Wakes en Electric Edwardians ) en eigen gekozen films die ons inspireren (A Page Of Madness, The Passion Of Joan Of Arc, Asphalt and The Fall Of The House Of Usher).

En als je zo'n soundtrack schrijft, is dat dan vanuit het oogpunt van In The Nursery of componeer je muziek zoals je denkt dat regisseurs het willenlaten klinken?

Nigel: De Optical Music-scores zijn zeker en vast onze interpretaties.

Klive: De scores van de stomme films kozen we zelf. Hoe we het aanpakken, dat is onze zaak. Het zijn onze eigen keuzes, onze eigen fouten en we hebben de vrijheid om te experimenteren.

Binnenkort speel je in Antwerpen op Black Easter. Wat kunnen we verwachten?

Nigel: 2016 is een mijlpaal voor In The Nursery. We vieren dit jaar de 35ste verjaardag van ons eerste concert. Tijdens Black Easter krijgen jullie een speciale show met verschillende aspecten uit onze carrière, en hopelijk kunnen we jullie tegen dan ook wat van onze nieuwe plannen voorstellen.

Het is geniaal dat je daar met Attrition speelt. Kennen jullie elkaar?

Klive: We kennen Martin van Attrition heel goed. We hebben elkaars carrière gevolgd, remixen uitgewisseld en in het verleden toerden we ook samen. Het zal goed zijn om eens met Martin in Antwerpen te kunnen praten. Ik kijk er echt naar uit!

Wat is je favoriete album aller tijden en waarom?

Nigel: Een van mijn favoriete albums is Down By The Jetty van Dr Feelgood dat in 1975 uitkwam. Voor ons was het een cruciaal album, omdat het een toegangspoort naar de punkscène was. Dat inspireerde ons om zelf een band te beginnen.

Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift te zitten en wat zou je dan doen ?

Nigel: Zonder hard na te denken zou ik kiezen voor percussionist Evelyn Glennie. We zouden die 8 uur kunnen besteden aan het verkennen van geluiden en ook kijken hoe het zit met de akoestiek van de liftschacht.

Heel erg bedankt en we kijken ernaar uit om jullie op Black Easter in Antwerpen aan het werk te zien.

In The Nursery speelt op zaterdag 26 maart op Black Easter in Antwerpen

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Peek-a-boo