The Breath of life zag het levenslicht in 1985. Sinds jullie oprichting hebben julie slechts een tiental cd’s uitgebracht. Elk nummer lijkt geschreven met veel liefde voor muziek en voor detail. Huidige groepen produceren veel meer dan jullie, maar volgens velen is de kwaliteit navenant. Wat is jullie mening over dit onderwerp?

Didier Cz: Tegenwoordig wordt muziek meer 'opgeslagen' dan echt 'geconsumeerd'. De kwantiteit primeert over de kwaliteit. Ik heb zelf nog het tijdperk van de vinylplaat gekend. En eerlijk? Ik blik nostalgisch terug op die periode. Een album beluisteren op 33 toeren, dat was een beetje zoals een mooi boek lezen. Het voorwerp op zich was van groot belang. Je moest er zorg voor dragen, het schoonmaken voor je het op de platendraaier legde, het zorgvuldig klasseren. Dat nam plaats, tijd... het was broos. Ik hield daar echt van. Ik ben trouwens lp's blijven kopen. Ik kan me mezelf niet voorstellen met 5000 titels op een usb-stick waaraan ik op geen enkele manier luisterplezier beleef. Momenteel is het veel gemakkelijker geworden voor eender wie om muziek te 'creëren'. Er is geen uitdaging meer, geen moeilijkheid... De gigantische vooruitgang op het gebied van muzikale dataverwerking, nieuwe software enzovoort, hebben alles tot in het extreme vereenvoudigd... en alles vervlakt naar een lager kwaliteitsniveau.

Phil: Dat groepen tegenwoordig veel uitbrengen is effectief een gevolg van geavanceerde technologieën en het gemak waarmee je een opname kan maken. In 1992, wanneer we onze eerste cd produceerden, kostte dat nog heel veel geld. Tegenwoordig kan iedereen gewoon thuis muziek maken, en dat bijna gratis. Voor ons was het uitbrengen van een cd nog een grote stap en we wouden echt een interessant resultaat bereiken: Niet gewoon mooi maar écht interessant, niet gewoon een cd meer in de rekken. We zijn met 5 personen in de groep en elk nummer moet zijn plaats vinden en bijdragen aan het geheel. Dit in goede banen leiden, is een moeilijkere taak dan voor een kerel die op zijn eentje muziek maakt in zijn home studio met huis- tuin en keukenmachines.

Isabelle: Iedereen leidt zijn project naar eigen goeddunken. Persoonlijk houd ik er van om een album te maken dat van A tot Z de hele groep tevreden stelt. De nieuwe technologie heeft zijn voordelen en zijn nadelen, het is aan elk individu om de valkuilen te vermijden.

In het begin van de jaren 90 hebben jullie vele concerten gespeeld in Tsjechoslovakijke en later in Duitsland. De pers is enthousiast, de menigte draagt jullie op handen en vele mensen die jullie horen, zijn onmiddellijk gewonnen. Maar men zou kunnen zeggen dat jullie nooit het succes hebben bereikt dat jullie verdienen. Hopen jullie nog op het grote succes, op een doorbraak? Of is het maken van muziek op zich voldoende?

Didier Cz: Wat is de definitie van 'grote succes' ? J

Phil: Het zal wel een reden hebben, er is weinig kans dat we op een dag worden opgewacht door een uitgelaten menigte wanneer we van het vliegtuig stappen. Maar zolang we muziek kunnen maken die ons begeestert, doen we voort. En als we na zo'n lange tijd nog steeds doorgaan, is dat omdat we echt gepassioneerd zijn. We hebben geen roadies, dus de dag dat we onze versterkers zelf niet meer op het podium kunnen hijsen, zal het gedaan zijn. Tot dat moment vervolgen we onze weg. Als er intussen een groter aantal mensen geraakt wordt door onze muziek, is dat nog beter. Het is natuurlijk moeilijk te zeggen waarom we nooit meer succes hebben gehad maar ik denk dat de oorzaak vooral ligt in het feit dat we moeilijk te classificeren zijn en dat een groot deel van het publiek nood heeft aan bakjes met de naam van het genre er duidelijk bovenop. Wij passen in geen enkel vakje.

Isabelle: Succes laat je toe om makkelijker in meerdere plaatsen te spelen en binnen die context heb ik wel zin om succes te hebben. Maar de dag van vandaag, ondanks het ongelooflijke aanbod aan goede groepen, is het niet zo makkelijk meer om op een festival te spelen als je niet met de gekende 'tour agencies' werkt. Ik heb zelfs vaak het gevoel dat alle festivals qua programmatie op elkaar lijken.

Jullie geluid is heel herkenbaar en eigenzinnig maar bevat vele elementen uit de 'etherische' wave. Dat genre lijkt nog nauwelijks te bestaan en men hoort het nog zelden op gothicfeestjes. Anderzijds is er wel een grote interesse in de muziek van de jaren 80. Volgen jullie nog de tendenzen in de huidige gothic scene? Zijn er groepen die julie aanraden?

Didier Cz : Ik heb het geluk deel uit te maken van de organisatie 'Fantastique Night' die vele vele concerten organiseert in Brussel. Dat laat me toe om verbonden te blijven met de donkere groepen van nu. Ik heb reeds behoorlijk wat mooie zaken ontdekt zoals: Organic, She Past Away, Ash Code, Agent Side Grinder, Keluar, Perverted by Language...

Phil: Tegenwoordig neig ik meer naar post punk of 'new' new wave met groepen zoals Interpol of Editors als bekendste exploten maar ook luister ook naar Twilight Sad. Deze groepen zijn moeilijk te klasseren en dat maakt hen nog beter. De groepen waar ik recent het meest op gekickt heb live zijn de Zwiters Peter Kernel, de Belgen van La Jungle. Ik heb bovendien ook erg genoten van een fanfare met de naam Kermesz à l'est.

Isabelle: Ik hou ervan om nieuwe groepen te ontdekken. Of ze 'goth' zijn of niet maakt me niet veel uit. Dat mijn oren het lusten, is het belangrijkste. Mijn voorkeur blijft wel 'dark', post punk, rock 'n roll, alternatieve muziek enzovoort. De concerten die worden georganiseerd door het dynamische team van Fantastique Night zijn ongelooflijk. Het is een essentiële bron voor zij die groepen uit het milieu willen ontdekken of nog eens opnieuw willen zien. Enkele voorbeelden van mooie ontdekkingen die ik echt heb gewaardeerd zijn Anna Calvi, Dum Dum Girls, Evi Vine, I like Trains, The Twilight Sad enzovoort.

Tijdens de voorbije 30 jaar is jullie sound geëvolueerd maar ook zeer herkenbaar gebleven. Zijn jullie tevreden over de formule en dat typische Breath Of Life-geluid? Hebben jullie nooit eens zin om eens iets compleet anders te proberen?

Phil: We hebben dat gedaan, maar los van Breath Of Life. Didier heeft nog enkele Zelf sprekend in de hoedanigheid van gitarist, denk ik dat elke gitarist een geluid heeft waarvan hij zich moeilijk kan losmaken. Kijk maar naar The Edge van U2 of naar Geordie Walker van Killing Joke, zou je hen kunnen voorstellen met een ander geluid? En zelfs als ze het hebben geprobeerd, zijn ze telkens teruggekeerd naar hun eerste liefde. Voor de eerste repetitie die ik meemaakte wanneer ik de band terug vervoegde, had ik een nieuwe versterker van Vox gebruikt. Ik heb snel moeten vaststellen dat ik de sfeer van onze stukken niet tot leven kon wekken met dit type van versterker. Ik heb dus mijn oude Roland Jazz Chorus uit 1984 terug moeten zoeken. Onmiddellijk vonden we onze chemie terug.

Sinds de terugkeer van Phil Mauroy, de gitarist op jullie eerste cd's, hebben jullie twee gitaristen die de eer delen. Live speelt elke gitarist de stukken mee waaraan hij heeft meegeschreven. Maar hoe doen jullie dit voor de nieuwe nummers? Zullen we in de toekomst een nieuw geluid horen?

Didier Cz: Philippe en ik zijn tot een akkoord gekomen. Voor het volgende album zal ik me concentreren op de bas en hij op de gitaar. Twee gitaristen hebben met twee behoorlijk verschillende speelstijlen zou leiden tot een slechte artistieke samenhang. Het is een beetje zoals twee zangers of zangeressen hebben. Ik hou daar niet zo van. Wat betreft een eventueel nieuw geluid kan ik alleen maar zeggen dat ik enorm enthousiast ben over de eerste flarden van de nieuwe composities.

De teksten van de groep zijn meestal zeer enigmatisch en, de laatste jaren, gotischer dan ooit ervoor. Deel je deze stelling? Kun je deze richtingsverandering verklaren? Welke thema's inspireren je momenteel?

Isabelle : Ik hou van mysteries en van de emoties die ze voortbrengen. Naarmate de jaren verstrijken, versterkt dit aspect nog in mij. Verder blijft muziek een goed middel om gevoelens en gemoedstoestanden te uiten en dat is voor mij essentieel. De grillen van het leven zijn een onuitputtelijke bron. Ik laat me leiden door wat me raakt.

De cd 'Taste of Sorrow' was een mijlpaal in jullie carrière, in het bijzonder door de hit 'Nasty Cloud'. Plannen jullie geen heruitgave?

Phil: Ik heb daar persoonlijk niks tegen maar voor zover ik weet zit dit er niet aan te komen. Dat zou je moeten vragen aan Patrick, onze manager. Als muzikant zijn we momenteel vooral gericht op de toekomst.

Jullie hebben heel veel tijd genomen om jullie eerste cd te produceren. Die is pas verschenen in 1992, terwijl jullie al sinds 1985 bezig zijn. Waarom nam dit zoveel tijd in beslag?

Phil: In die dagen speelden we in verschillende groepen en we hebben wat moeten wachten tot één van hen aan de oppervlakte kwam en boven de anderen uitstak. We moesten ook nog het juiste evenwicht vinden Er zijn enorm veel veranderingen geweest in het hart van de groep. In het begin was ik de drummer, daarna nam iemand die taak over en bespeelde ik de gitaar. Ten slotte kozen we voor een drumcomputer. Zoals ik reeds vertelde, kostte opnemen veel geld. We moesten zelf de opnames betalen en dat lukte pas nadat we waren getekend bij een platenlabel. Toevallig werkte producer Gilles Martin (n.v.d.r. onder meer van Indochine, dEUS, Tuxedomoon, Wire en Bel Canto) in die studio en dat was een mooie kans voor onze eerste opnames. Onze wegen zijn slechts na 15 jaar gescheiden.

Jullie sets zijn meestal zeer gevarieerd. Wat mogen we verwachten op Dark X-mas?

Phil: We moeten de playlist nog maken. Heb je een verzoek?

Isabelle: Het zal alleszins een mix worden tussen nieuwe en oude werken.

Heel de wereld maakt remixen, maar ik vind geen enkele remix van Breath Of Life terug. Zijn er groepen die jullie zouden willen interpreteren? Of zijn er misschien groepen die jullie zelf zouden willen remixen?

Didier Cz: Ik ben er niet van overtuigd dat de muziek van The Breath Of Life zich leent tot een remix-oefening. Maar waarom niet? Ik hou erg van het werk van Len Lemeire van Implant. Het is onwaarschijnlijk hoe die kerel zijn talent aanwendt om verschillende versies van één lied te maken... een tovenaar in zijn genre.

Persoonlijk verkies ik covers boven remixen. Ik heb een tijd geleden de eer gehad om een compleet akoestische versie te mogen brengen van een grote klassieker van Front 242, Don't crash, samen met Jean-Luc De Meyer. Dat was een zeer interessante insteek voor dat nummer.

Phil: We hebben effectief bijna nooit een herwerking gedaan. In het begin speelden we Winning van The Sound en we hebben ook nog een tweetal keer Fade to Grey van Visage gespeeld in Tsjechoslovakijke. Maar die deur is niet gesloten.

Dankjewel voor dit interview. We kijken alvast uit naar het optreden!

SNELKOPPELINGEN

Officiële website

Website van het evenement

FOTO'S

Foto 1: François Bauwens

Foto 2: Xavier Marquis

Foto 3: Wim De Nooyer

Foto 4: Hoes Whispering Fiels

Foto 5: Affiche Dark X-mas Show

VERUITWENDIGING VAN DANK

Dank aan Xavier voor het helpen nadenken over vragen, het leggen van de contacten en het nalezen van het interview!