DE: Ik wil je in de eerste plaats feliciteren met je nieuwe cd, onlangs stonden jullie sinds lang terug op het podium, hoe is het meegevallen?

Elsje: De try out was woensdag en zaterdag was in de Stadsschouwburg in Brugge het eerste echte optreden, en dat is heel goed meegevallen! Het was heel plezant om terug op het podium te staan.

DE: Portraits And Landscapes is ondertussen een half jaartje uit, hoe zijn de reacties totnogtoe?

Elsje: Wel, algemeen positief, moet ik zeggen, gelukkig hé! (lacht).

Eén iemand van De Morgen had gezegd dat het mooi was maar wat gedateerd, maar voor de rest zijn de reacties eigenlijk heel leuk. ‘t Zit namelijk ook zo: wij hebben dit gemaakt en dat begint dan te rollen, en dan hebben we uiteindelijk besloten vorig jaar, nu net een jaar geleden trouwens, dat we het toch maar gingen uitbrengen.

We weten ook dat de wereld veel veranderd is, en nog alle dagen verandert, en er is ook heel veel, dat weten we ook en wij zijn natuurlijk ook nooit de groep geweest die het soort populariteit heeft van een schlagerzangers of zoiets, we hebben dat ook nooit opgezocht.

Wij hebben altijd gedaan wat we artistiek wilden doen en dat hebben we nu ook weer gedaan.

Dat is natuurlijk niet de gemakkelijkste weg, maar voor ons is het de juiste weg om ons te kunnen uiten en om eerlijk te zijn met onszelf, en we zijn blij met die respons. We hebben ook nooit geambieerd om aan de top te komen ofzo, vroeger hebben we dat ook nooit gehad.

DE: Wat uiteindelijk ook de charme is van de groep, nietwaar?

Elsje: Ja, dat vind ik ook... Dat is al van in het begin zo toen we de Rock Rally wonnen (in 1984, nvdr), we deden toen niet mee om te winnen, dat was de allergrootste verrassing van ons leven op dat moment. Toch zeker van mijn broer en ik, het was ook door Chery dat we meegedaan hebben, maar hij stond er toen nog een beetje buiten. Hij geloofde gewoon in ons, maar wij vonden dat ongelofelijk eigenlijk en zo is het altijd een beetje verder gegaan en we hopen dat nog een tijdje te kunnen doen en we zien wel. We hebben ook ons eigen leven; we hebben vrij vlug, na een paar jaar, beslist dat we ook niet wilden leven van de muziek, omdat dat heel moeilijk is. In die tijd was er ook geen statuut voor muzikanten, wij moesten onszelf uitbetalen als een opsteller en dat is niet evident. We hebben nooit heel veel opgetreden en de manier waarop we nu optreden ook, dat zijn tamelijk grote producties, zeker als je popmuziek wil doen, ofwel kies je ervoor om enkel met een gitaar op te treden, ‘t is alles of niets met zulke muziek.

Wij hebben ervoor gekozen om het toch mooi te brengen met de hele groep, en daar hangt dan natuurlijk een hele prijs aan vast, maar zelf hou je daar niet veel aan over natuurlijk.

Dat is altijd zo geweest, vandaar dat we al heel vroeg in ons leven hebben beslist dat we ook andere dingen gingen doen, mijn broer is begonnen met zijn studio en wij zijn toen begonnen met de Bodyshop. Kwestie dat we daar dan ons brood mee verdienden en de muziek konden we dan verder blijven doen, niet als hobby, maar als passie eigenlijk en iets waarvan je niet moest nadenken van ‘we zullen dat maar doen voor de centen’, neen, als we iets doen, doen we dat omdat we het echt willen en dat is een beetje wat we altijd al gedaan hebben.

DE: In die 17 jaar die tussen Mystica en Portraits And Landscapes zit, is het muzieklandschap inderdaad grondig veranderd, hoe zat het met de verwachtingen bij jullie naar de nieuwe plaat toe, bij het uitbrengen ervan?

Elsje: Goh, eigenlijk... Ik ben altijd de eerste om te zeggen dat we het niet gaan uitbrengen, maar wat altijd onze grootste drijfveer is, en dat was ook zo toen we spirituele muziek maakten, dat we iets uitbrengen voor mensen die het willen horen, en voor ons, als uiting van onze gevoelens: elk van ons drie kan zich uiten op de manier hoe hij zich voelt.

Als er mensen dan iets aan hebben, zoals bijvoorbeeld zaterdag ook tijdens het concert, en mensen zeggen ons dat dan achteraf, of mailen dat het hen geraakt heeft, dat is altijd het mooiste om te krijgen als compliment.

Als het iets beweegt bij mensen, niet de verkoopcijfers, of dat er een hype is, want dat is de essentie niet, dat gaat ook allemaal weer voorbij natuurlijk. Financieel zou het natuurlijk wel interessant zijn als dit gebeurt, maar uiteindelijk gaan de dingen allemaal voorbij. Ben je een hype het ene jaar, dan ben je het volgende jaar misschien toch vergeten, dus het gaat er over of iets blijft hangen bij mensen.

Ik luister ook op die manier naar muziek; ik hoor bijvoorbeeld graag Oscar And The Wolf, niet omdat dat een hype is, maar gewoon omdat ik het mooi vind. Maar ik luister ook heel veel naar dingen die absoluut niet altijd de grote top of heel populair zijn.

DE: De naam Elisa Waut is dan ook altijd wel blijven hangen bij de mensen, dat was ook de veelgehoorde reactie toen er een nieuwe single op de radio te horen was, en de nieuwe cd voorgesteld werd: de algemene reactie was er een van: “Ah, is Elisa Waut terug?”.

Elsje: Ja, dat is wel plezant.

Dat hebben we zelf ook ontdekt, wij zijn zelf eigenlijk absoluut nooit zo veel bezig met het verleden.

Maar op een bepaald moment, zo’n drie jaar geleden werd ik precies ineens geconfronteerd met mezelf om een keer terug te gaan, en zelf een keer terug te luisteren naar de cd’s enzo.

Ook via een Amerikaanse balletdanseres, die vroeg om ‘Russia’ te gebruiken voor een video. Die belde me zo out of the blue op en zei dat ze die muziek had leren kennen via een Griekse vriend die alles van ons online probeert te zoeken, een echte superfan waarbij ik iets had van ‘amai’.

En ‘Russia’ blijkt zo een beetje een kleine culthit te zijn. In Rusland zijn er videoclips met buikdanseressen enzo, maar voor ons was dat heel confronterend, want ik nooit mijn naam durven googlen, Cherry doet dat soms eens, maar ik durf dat zelf dus bijna niet, uit schrik voor wat ik allemaal zou tegenkomen maar uiteindelijk heb ik dat dan wel gedaan en zeker dan omdat we met die cd begonnen en dan ook zelf gezegd van: “Kijk, als het dan zo is, dan wil ik zelf een keer mijn eigen filmpjes erop zetten.” Het is ook een eigen bibliotheek maar dan kan het verder zijn eigen leven leiden voor de mensen die het willen horen en inderdaad, dat blijft dan hangen.

Toen je in je recensie dat ene zinnetje eruit gepikt had (“When I’ll be gone, what will they say, will they miss me, or will they forget?”), dat heb ik er inderdaad ook bewust zo ingestoken omdat alles zo relatief is, en iemand kan zo populair zijn en na een paar jaar weet bijna niemand meer wie het is, daarover gaat het uiteindelijk ook niet.

Wat je daaruit meeneemt voor je eigen leven als je weggaat, dat is het belangrijkste en als je daar kleine vlammetjes van kan branden, geen vlammetjes in de zin van hoeveel je verkocht hebt, of hoe hoog je gestaan hebt in de top, maar in de zin dat je iemand geholpen of beroerd hebt met een nummer, dat is uiteindelijk het mooie aan muziek.

DE: Dat is mooi gezegd, en uiteindelijk inderdaad de essentie van muziek.

Is met Portraits And Landscapes de machine terug beginnen draaien en ben je in je hoofd al bezig met nieuw materiaal, of is dat nog een beetje afwachten?

Elsje: Wel ja, tot mijn eigen verbazing, toen we in juli en september eventjes weg waren op reis, hebben Chery en ik al een stuk of vijf nummers gemaakt en dat voelde heel goed want uiteindelijk is dat hetgene ons interesseert. Gebeurt er daar nu iets mee of niet, dat weten we nog niet. We hopen van wel.

‘t Hangt er ook een beetje van af of we volgend jaar nog enkele optredens gaan doen, dan kunnen we misschien nog iets uitbrengen, maar we zien wel wat er komt, je kan dat toch niet forceren, dat hebben we ook al ondervonden.

Je moet ergens altijd wel iets loslaten en we zitten ook niet bij een pletwals van een platenfirma die alles doet om de commercie te doen draaien. Zo zitten wij ook niet in mekaar en we weten, we hebben dat vroeger ook meegemaakt, gelukkig met hele goede mensen aan onze zijde, maar dat heeft ook zijn voor- als zijn nadelen hé: als het lukt en het gaat allemaal goed, en je bent er klaar voor dan is dat allemaal ok maar dat is ook meer een kleine kans altijd hé, het is bijna altijd een loterij wat er populair wordt of niet en er is inderdaad ook zoveel.

Dus, we zien wel, we doen altijd ons best, dat doen we in alles in ons leven, is dat nu voor de B&B of voor de winkel, we halen altijd het onderste uit de kan en je kan het toch nooit forceren, en ergens moeten we ook in ons evenwicht blijven, we proberen altijd zo een beetje te balanceren op dat koord tussen die verschillende dingen, zonder onszelf te verliezen en om een beetje gezond en wel te blijven, ook letterlijk en figuurlijk (lacht).

DE: Het moet inderdaad aangenaam blijven voor jezelf, het moest een passie zijn, en het is net dat wat je terughoort in jullie muziek. Het zou anders eerder klinken als een geforceerde poging tot een comeback.

Elsje: Ja, en er zijn al geforceerde toestanden genoeg, nietwaar? (lacht)

Als bepaalde mensen ineens een groot succes hebben met een bepaald nummer, ik denk bijvoorbeeld aan Hozier, met dat ene nummer (‘Take Me To Church’, nvdr), dat is zo een verrassing geweest voor die mensen ook blijkbaar en dat gaat misschien bij dat ene nummer blijven, dat gebeurt veel.

Maar soms gaat iets leven, natuurlijk vanuit België is dat altijd moeilijker dan vanuit Engeland of Amerika, maar dat is niet het belangrijkste natuurlijk.

We zijn zelf ook heel tevreden, zeker nu na die twee optredens, het is alsof die cirkel nu mooi compleet is, want vorig jaar waren we bezig met de plaat aan het afwerken, de video’s en foto’s aan het nemen en vroegen we ons af waar we mee bezig waren en wie dat er ons op zat te wachten...

Maar nu zijn we heel content, we hebben toch weer iets gemaakt en zijn tevreden met het resultaat!

DE: Je had het daarnet al even over het label, Starman Records, een relatief nieuw Belgisch label die naast Elisa Waut nog tal van Belpop legendes onder zijn hoede heeft genomen, zoals Arbeid Adelt!, The Kids, en dergelijke.

Hebben zij contact met jullie opgenomen, of omgekeerd?

Elsje: Dat is eigenlijk een beetje gegaan door een go-between. Steven De Cort, dat is de vroegere drummer van Mama’s Jasje. Wij hebben ooit Mama’s Jasje, samen met de platenfirma waar we bij zaten gecoached in de vroegere Baccara beker (muziekwedstrijd voor Vlaamse artiesten, nvdr), ik spreek dan van 25 jaar geleden.

Wij hebben altijd contact gehouden met Steven, hij heeft eigenlijk niet zo lang gespeeld bij Mama’s Jasje, maar hij maakt nog altijd muziek en hij heeft ook een heel tof project nu. Hij is ook dikwijls te gast in onze B&B, en toen hij vorig jaar..., het was altijd grappig, want hij sliep hier altijd juist op het moment dat wij met iets begonnen, dus we zeiden dat we terug muziek aan het maken waren. Wij wisten op dat moment zelf nog niet of mijn broer uiteindelijk interesse zou hebben om terug mee te doen. Steven vroeg of het terug een beetje gelijk ‘Four Times More’ ging worden, maar dat wisten we zelf dus nog niet, want de nummers die we hadden waren nummers met gitaar en zang alleen gemaakt, zelfs ‘Blossom’ enzo waren op die manier geschreven en dan zei hij: “Als je iets uitbrengt, dan moet je naar Starman Records gaan, dat is de geknipte persoon voor jullie.”

Een jaartje later was Steven hier weer op bezoek, net de dag voor we naar mijn broer gingen, en toen mijn broer interesse bleek te hebben om terug mee te doen, herhaalde hij nogmaals dat we contact moesten zoeken met Starman Records.

Chery heeft Angelus en Mystica eigenlijk zelf uitgegeven en dan verdeeld via Sony Music, maar ja, verdeling van platen is tegenwoordig niet meer van deze tijd hé (lacht), want platen, fysieke cd’s bedoel ik dan, verkopen niet veel meer en we hebben toen besloten om contact te zoeken en Chery voelde zich daar direct heel goed bij en omgekeerd: het was héél aangenaam samenwerken met Felix.

We mailen iedere week wel een paar keer, niet alleen over muziek. Zo werken wij altijd graag en hij is ook zo iemand waarvan ik hoop dat hij af en toe beloond wordt met iets dat heel groot zal worden, toch... Het is niet makkelijk zo een kleine firma te zijn, tussen de pletwalzen van deze wereld, wat betreft de doorzetting naar de radio’s en de pers toe, dat moet ook niet gemakkelijk zijn maar hij heeft zoveel passie voor muziek, dat is heel mooi bij Felix.

DE: Inderdaad, de laatste tijd heeft Starman ons al verblijdt met de nodige fijne releases; wij bij Dark Entries hebben alleszins al wat releases besproken van dit label.

Elsje: Fijn, zoiets heeft hij ook nodig hé. Binnenkort komt Isle Of Men uit, een nieuw project. Allez ja, hij doet zijn best!

DE: Sowieso willen wij groepen van eigen bodem aan bod laten komen, we richten ons bij Dark Entries op het new wave en gothic publiek, maar voor Belgische groepen maken wij dan ook wel een uitzondering en kleuren we ook al eens vaker buiten de lijntjes. Iedere drie maanden organiseren we ook een Dark Entries Night in Gent alwaar we beginnende groepjes een podium willen aanbieden, wij zijn een vzw, dus veel kunnen we hen niet bieden, al is zo een kans om het publiek met hen te laten kennismaken natuurlijk wel mooi meegenomen.

Elsje: Awel, dat is fantastisch!

Wij zijn ook een vzw met onze muziekgroep eigenlijk, en ik vind de vzw, als je dan zoiets doet gelijk jullie, dat echt een vzw in de mooie zin van het woord.

Wij zien dat ook heel apart van onze broodwinning, dat heeft daar niets mee te maken. Het zijn niet alleen de fanfares van deze wereld enzo he (lacht).

DE: Op Portraits werken jullie ook samen met enkele jonge artiesten, ik neem aan dat zij gewoon figuranten zijn, en de groep uiteindelijk uit jullie vaste drie blijft bestaan?

Elsje: Chery en ik hebben op één nummer na alle nummers geschreven, mijn broer heeft alles gearrangeerd en geproduced, en dan heeft Jasper (Maekelberg) het gemixt. Mijn broer heeft vooral gezorgd voor de mensen die meegespeeld hebben. Vincent Pierins hadden we de vorige twee cd’s, twintig jaar geleden, al heel intens mee samengewerkt. Een ongelofelijk muzikant en een schat van een mens. Hij heeft zoveel talent en is altijd heel eenvoudig gebleven. Hij heeft zoveel respect voor iemand, je hoort hem ook nooit roddelen over iemand; mijn broer heeft ook nog heel lang met hem samengewerkt en het was zeker dat we hem weer als bassist wilden.

En dan is het eigenlijk zo een beetje via via gegaan, we gaan die een keer vragen, en die en die.... Wij waren aanwezig bij één van de backings, maar de meesten waren wij er ook niet bij als ze het kwamen inspelen omdat wij inderdaad nog altijd een trio zijn.

Maar voor de liveshows bijvoorbeeld, zijn we met drie hele jonge muzikanten eigenlijk, die al les geven maar ook nog les krijgen in Gent, onder andere van Vincent, maar ook van Wigbert en Dirk Blanchart, en ik weet niet van wie nog allemaal.

Dat zijn zo’n supertalenten, de jongste van de drie is nog maar 22 jaar, het kunnen allemaal mijn zonen zijn; maar als we samenwerken met mensen dan willen we ook dat het warme, lieve mensen zijn zonder te veel ego, en dat zijn ze inderdaad.

Hopelijk als we een keer nog iets opnemen, kunnen we dat dan rechtstreeks met die mensen doen, want meestal is het omgekeerd bij ons. Wij hebben wel mensen die sessies komen doen, maar achteraf komt dan het livegebeuren en het zou plezant zijn om dat eens een keertje omgekeerd te doen.

Dat we dus vanuit de mensen waarmee we live gewerkt hebben eens een keertje mee in de studio kunnen gaan, maar dat is misschien iets voor in de nabije toekomst.

DE: Op Portraits And Landscapes horen we ook dat jij, Elsje, rijper geworden bent, maar horen we toch dat dromerige van vroeger terug...

Elsje: Ja, awel, sommige mensen noemen dat dan melancholisch, ik vind het niet echt melancholisch, en dromerig, allez ja... ‘t Is omdat het nog altijd tamelijk zachte muziek is dat mensen dat dan meestal dromerig noemen.

Pas op, ik ben misschien een dromer, maar ik ben ook een doener, hoor! (lacht)

Wij zijn nogal doeners, wij hebben al vanalles gedaan in ons leven en als we iets dromen willen we dat ook doen.

DE: Vroeger waren je teksten ook meer cryptisch van aard, terwijl de nummers op Portraits And Landscapes meer rechtuit klinken, had je behoefte om open kaart te spelen in plaats van je achter die mysterieuze sluier te hullen?

Elsje: Ze zijn inderdaad duidelijker, dat zegt Chery ook: “Eindelijk versta ik ze, je teksten.”, heeft hij al laten vallen.

Vroeger waren ze inderdaad cryptisch en ik heb dat nog altijd hoor, ik heb dingen in mijn hoofd en ‘Portraits’ is misschien nog het meest cryptische, maar dat is dan een film in mijn hoofd en dan is dat voor mij een soort script. Voor mij is dat allemaal duidelijk natuurlijk maar niet altijd voor iedereen. Maar de meeste teksten zijn qua inhoud inderdaad bijna glashelder. Het was ook een beetje mijn bedoeling om na zoveel jaar mijn ervaringen te zeggen, ook naar andere mensen toe, dat kan ook helpen en aan de andere kant ben ik nu weeral, door het te zeggen, geëvolueerd en weeral een stap verder. Dat werkt ook therapeutisch, zoiets (lacht).

Je denkt altijd in je leven: ik ben nu op een punt gekomen en ben en blijf hier nu. Maar in feite evolueer je, gelukkig maar. Nu ja, er zijn altijd wel mensen die blijven stilstaan, maar bij ons is het zo dat we willen evolueren en verder groeien. Buiten het feit dat die teksten al twee jaar geleden geschreven zijn, voel ik dat ik alweer zoveel anders ben... Dat groeit verder.

Deel II van ons interview met Elsje lees je hier.

Elisa Waut