De band met Sint-Niklaas gaat vrij ver in de tijd terug. Aldus Anne Clark: “Mijn eerste Belgische concert dateert van 1982 en de organisatoren kwamen uit Sint-Niklaas. Via hen leerde ik deze kleine maar charmante stad voor het eerst kennen. Ook mijn vriendin is afkomstig uit Sint-Niklaas, al woont ze nu in de Wase polders. Wanneer ik bij haar verblijf dan probeer ik regelmatig een concert mee te pikken in De Casino, de welke ik een prachtige locatie vind…”. In tussentijd is Anne Clark zowat kind aan huis geworden bij De Casino, met tal van anekdotes tot gevolg. “Het meest memorabele tot hiertoe was ongetwijfeld het optreden van een zigeunerband waarvan een straalbezopen bandlid regelmatig het podium afging om te gaan plassen en/of drinken. Op een gegeven moment was de man vergeten zijn gulp dicht te knopen, waardoor zijn trots gewoon uit zijn broek hing, terwijl hij enthousiast stond te spelen. Hilarisch gewoon!”. Ook de mensen van De Casino hebben speciale herinneringen aan dat optreden: “We hadden een van onze medewerkers wijsgemaakt dat hij voor een wettige staanplaats moest zorgen voor maar liefst 20 woonwagens. De man was in pure paniek over deze onmogelijke opdracht en nadat ons leedvermaak bevredigd was hebben we hem uit zijn lijden verlost…”. In ieder geval waren de regelmatige bezoeken van Anne Clark voor de mensen van De Casino reden genoeg om haar uit te nodigen om zelf eens op hun podium te komen staan, meer bepaald als openingsact van hun concertseizoen 2014-2015.

Dit optreden op 25 september is niet zomaar een optreden: Anne Clark laat haar begeleidingsband op stal en brengt enkel haar Duitse collaborateur Herr B mee. Anne Clark: “We hebben samen ondertussen al twee albums uit en ik vind dat zijn moderne elektronische sound goed past bij mijn teksten. Een ideale combinatie…”. Herr B: “We gaan niet enkel aan de slag met het vertalen van recenter werk naar het podium, het is ook mijn taak om haar ouder werk te voorzien van een eigentijds jasje. Haar materiaal heeft een tijdloze klasse in zich en kan dit perfect aan.”. “Ik ben zo blij dat ik hem ontmoet heb en dat hij mijn muziek en teksten zo goed aanvoelt. We hebben elkaar als artiest leren kennen via het internet, Soundcloud meer bepaald. We konden elkaars werk wel appreciëren en een samenwerking bleef dus niet uit…”, aldus Anne…

Dankzij de samenwerking met Herr B pendelt Anne Clark zo’n beetje rond tussen England (waar ze een huis heeft), België (waar haar vriendin woont) en Duitsland (waar Herr B en nog andere vrienden wonen). “Tja, wat kan ik zeggen? Ik ben een beetje een nomade. Je zou kunnen zeggen dat ik geen echt thuisland heb, maar ik mis dat ook niet…”. Een nomade en ook een beetje een kluizenaar, misschien…? “Het is inderdaad zo dat ik er de voorkeur aan geef ver genoeg van de zogenaamde ‘beschaving’ te gaan wonen. Mijn huis in England ligt buiten Londen, in ‘the country’ niet ver van de zee. Wanneer ik bij mijn vriendin in het Waasland verblijf dan is dat in de polders, ook vrij afgelegen dus. Je zou me een kluizenaar kunnen noemen, maar dat neemt niet weg dat ik mensen heel graag kan zien en behoefte heb aan gezelschap. Een van mijn ideaalbeelden is trouwens om met anderen in een kleine gemeenschap te wonen op het platteland of in een groot huis. Een soort commune zeg maar… Noem me gerust een ouwe hippie dan, dat stoort me niet… :-) Ik moet er wel bij vermelden dat die typische communes uit de 60ties en 70ties vaak nog in een experimentele fase zaten. Ik denk dat mensen tegenwoordig veel beter nadenken voor ze zich in zo’n avontuur gooien…”. Aha, staat zo’n samenlevingsvorm dan niet haaks met dat kluizenaarsgevoel? “Ik vind van niet: in zo’n woonvorm heb je zoveel contact met elkaar of de rest van de maatschappij als dat je zélf wil. Ik hou echt wel van mensen maar kies ze tegenwoordig zorgvuldiger uit. In het verleden zijn er genoeg mensen die me gekwetst hebben en dat hoeft voor mij dus niet meer…”.

Duitsland dus… én België… Twee landen waar Anne Clark toch altijd vrij veel succes gekend heeft. In thuisland England ligt dat enigszins anders… Wat is er toch mis met the UK!? “What’s wrong with the UK…!? Hell, where to begin with…!”, is het gevatte antwoord. Euh, niet persé vanuit politiek standpunt, maar eerder met betrekking tot de eigen carrière…? Anne: ”Kort samengevat: ze moeten me daar niet en ik haat het daar. Van in het begin van mijn carrière heb ik in England weinig tot geen ondersteuning gekregen van de media of van organisatoren. Om die reden was het voor mij moeilijk om daar een publiek op te bouwen, een publiek dat ik elders wel heb. Wanneer ik in Duitsland, Oost-Europa of België kom dan valt het me regelmatig op hoe warm de verwelkoming door het publiek vaak is. Dan voel je jezelf als artiest gedragen en da’s een zegening. Dit maakt dat ik me hier meer thuis voel dan in England…”. Wat zou ze zelf zien als verklaring dat ze geen Sant in eigen land is? ”Weet je: England is een van de weinige landen waar muziek een echt winstgevende industrie is. De hele wereld kijkt naar England om telkens de laatste nieuwe hype mee te kunnen pikken. Die hypes worden vaak gefabriceerd door zakenlui vanachter hun bureau, maar de massa heeft dat meestal toch niet door. De ene hype volgt de andere in ijltempo op, want de machine moet blijven draaien, winst opbrengen. Een artiest die weigert te evolueren met elke nieuwe hype of die in een eigen niche zit is voor zo’n zakenlui niet interessant genoeg en wordt dan gemakkelijk aan de kant geschoven.” (hier in België kennen we ook voorbeelden van zgn. nicheartiesten die te lang moeten wachten voor ze ruimere kansen krijgen). En punk, is dat oorspronkelijk eigenlijk ook geen gefabriceerde hype geweest (denkt uw man ter plaatse)? Hoe kijkt Anne Clark eigenlijk terug naar haar punkroots…? “Oh, maar punk was geweldig! Punk creëerde op korte tijd een generatie jongeren die alles in vraag begonnen te stellen, die verworpen wat het establishment hen voorgekauwd had en die voor zichzelf begonnen te denken. Ik heb het ervaren als een zeer gedreven, kritische en creatieve periode; onze welgemeende ‘fuck you!’ naar iedereen die dacht ons een bepaalde richting uit te kunnen/moeten drijven. Ik schreef als tiener al gedichten en had toen ook al een kritische kijk op de maatschappij en plots gaf punk (of post punk) mij dat forum, en met mij nog vele anderen… Geweldig gewoon…!”.

En als artieste die zelf verklaart dat ze zich in eigen land niet meer thuis voelt, waar voelt ze zich dan wél thuis? Hier in België, bij haar vriendin in de afgelegen polders van Groot-Beveren of in Sint-Niklaas? Anne: “Goh, ik beschouw thuis misschien anders dan anderen over thuis denken. Ik denk ook anders na over familie: ik geloof niet echt in het concept van het schijnbaar gelukkige gezinnetje met alles erop en eraan, zoals de maatschappij ons dat voorkauwt. Ik kiés liever de mensen waar ik bij wil zijn. Mijn vrienden die ik opzoek en van wie ik veel hou en ook degenen die me vergezellen op tournee en met wie ik een bijzondere band heb, dàt zijn de mensen die ik mijn familie zou willen noemen. En wàt is een thuis…? Het gezin? Voor mij niet…” Dark Entries springt even ter hulp: “De Antwerpse groep Dez Mona had enige jaren geleden een conceptalbum gemaakt dat in essentie over ‘Thuis’ ging. De clou was dat je Thuis kon zijn wanneer je jezelf in het juiste gezelschap bevond, wanneer je een gelukzalige gedachte dacht, wanneer je volledig in het hier en nu van iets genoot of net genoot van een mooie herinnering uit het verleden… Kortom: wanneer je ergens volledig in harmonie bent met iets of iemand, eender wàt of wié, dan ben je Thuis… Maar je moet het wel zelf herkennen… Ik denk dat het dàt is wat Anne zelf ook min of meer bedoelt…?”. “Dank je, dat komt zeker aardig in de buurt van mijn idee rond thuis.”. De dank en de pluimen gaan eigenlijk naar Dez Mona, het zal hoe dan ook wel op de juiste plaats terecht komen…

En zeker ook dank aan Anne Clark en Herr B voor het interview en aan De Casino voor de organisatie van het interview en ook het concert vanavond 25 september…!