Flesh & Fell zal voor vele jongelui als een nieuwe naam in de oren klinken. Nochtans is deze groep al bezig sedert de jaren ’80. Kunnen jullie kort de Flesh & Fell van die jaren ’80 (de jaren waarin tot op heden het enige fysieke materiaal van de groep verscheen) eens nader toelichten en vergelijken met de Flesh & Fell van 2011?

In the 80's speelden we in trio Catherine Van Houcke (vocals), ikzelf (Pierre Goudesone bas,backing& programmatie) & Kenny Blomme (gitaar) de mid 80's waren voor ons een soort van blitzkrieg kort en krachtig. Na de verhuis naar Brussel hadden we snel een deal met PIAS voor de eerste maxi “Hunger” en speelden we in het Belgische &eNederlandse clubcircuit. Kenny verliet de groep echter voor het echt openbrak en werd vervangen door Eddy Moust (NL) en later werd ook nog drummer Mich Degreef toegevoegd. De nieuwe line-up is terug naar de begindagen; een trio met de beatbox en met de nieuwe vocaliste Laurence Castelain.

Wat was de reden om in de jaren ’80 te beginnen met het maken van muziek, waren er grote voorbeelden die jullie naar de instrumenten deden grijpen (jullie zijn afkomstig uit Oostende dus misschien zat TC Matic er voor iets tussen?)

Oostende in die tijd was nogal ‘connected’ via de veerboot met de U.K. Veel Engelsen kwamen over voor een weekendje stappen en ook wij gingen regelmatig naar London dus we wisten wat er borrelde. Maar grote voorbeelden waren er niet echt, de indrukken werden wel opgeslagen en de attitude in de muziek was fantastisch en ja we kenden Arno natuurlijk. Toen hij begon met TC Matic vroeg hij mij naar wat ik allemaal luisterde en wat ik dacht van die hele new wave scene... Zo hebben we ook Jean Marie Aerts leren kennen op een nachtje stappen en die we toen heel voorzichtig vroegen of hij het zag zitten om onze eerste maxi te produceren. Maar de mannen die me echt geïnspireerd hebben om muziek te beginnen maken waren Marvin Gaye & Odell Brown ze hadden ons eens uitgenodigd naar de Cathy's studio in Brussel waar ze werkten aan “Sexual Healing” en vergeleken muziek maken met zeilen. Hij zei me, je moet goed je zeilen spannen en dan maar hopen dat er wind komt.

De vraag die natuurlijk meteen op het puntje van ieders tong licht is waarom (pas) nu een vervolg op Flesh & Fell?

Een jaar of 5 terug hadden we al eens terug samengewerkt voor een remix en had Roland Belen (Antler/EMI) me gepolst voor nieuw Flesh & Fell materiaal, we hebben daar even aan gewerkt maar toen viel Catherine ziek en daarna was ik te druk bezig met m'n andere projecten... Vorig jaar vroeg m’n keyboard speler waarom ik niets meer deed met Flesh & Fell, hij had dat eens gecheckt op het internet ...Dat was de trigger om eens te polsen of er nog interesse was en zo heb ik de band terug opgestart.

Wat deden jullie zowat de afgelopen 20 jaar… uiteraard op muzikaal gebied bedoelen we dan?

Na Flesh & Fell ben ik met producties en een kleine studio begonnen en nam Niko Mono me aan als bassist voor haar tour met het album ”Contradictions Are A Luxury”. Nadien ben ik terug begonnen met m'n eigen stuff, een elektro project “Work That Pussy” met New-Yorker Kraig Patterson en nadien 2 albums met “Speaking T”. In 2008 ben ik begonnen met iets nieuws GOUDI, het eerste album verscheen eind 2009 de tweede”Bissextile” is opgenomen en word uitgebracht begin 2012. Laurence heeft ook in verschillende groepen gespeeld o.a The Chicks(speelden de supports van La Muerte) en ze heeft nu ook een nieuwe band Alkaline een duo (met Sandra Hagenaar ex- Fifty FootCcombo) waarvan er binnenkort ook een album uitkomt.

Velen zullen beweren dat het tussen de jaren ’80 en nu voor muzikanten allemaal veel moeilijker is geworden, als is het dan wel makkelijker om ‘muzikant’ te worden… hoe denken jullie hierover?

Ppff toen wij begonnen was het crisis en nu nog altijd, haha de honderdjarige crisis zeker, nee het is nooit makkelijk geweest nu niet maar vroeger zeker ook niet. Het niveau van de muzikanten is inderdaad naar boven gegaan en je kan nu zelfs aan rockacademies gaan studeren- waar halen ze het -maar weinigen durven nog echt iets heb ik de indruk. Velen kleuren binnen de lijntjes, maar dat komt hoofdzakelijk ook doordat de platenfirma's tegenwoordig gerund worden door boekhouders en niet door muziekliefhebbers. We zijn gedegenereerd naar wat ik bourgeoisrock noem en wat is er daar nu the fuck interessant aan. Voor mij moet muziek altijd een beetje gevaarlijk,uitdagend, anders zijn,maar iedereen op de radio klinkt hetzelfde zelfs alle radio's klinken hetzelfde! Fuck there formats, nochtans is er veel goede muziek naar mijn bescheiden mening, maar ja met alsmaar minder kanalen voor de alternatieve muziek, met geluk hoor je op sommige zenders s'avonds laat nog interessante muziek...

“Hunger” is ondertussen nog altijd een ware collector die voor vrij veel geld van de hand gaat ( prijzen boven de € 50 voor de 12” zijn verre van een uitzondering). “The Hunger” is bovendien een strakke, ietwat ijzige en toch dansbare gitaarsong die Flesh and Fell en mooie toekomst leek te garanderen. Kun je nog iets kwijt hoe dit nummer tot stand kwam en lijkt een cd-release niet een optie (gezien de hoge prijzen voor het origineel)?

Euh hoe The Hunger tot stand kwam weet ik niet meer zo goed maar het was wel een van onze eerste songs en het thema was dat we vonden dat Oostende te klein was voor ons en dat we er volledig wilden voor gaan. Bepaalde mensen vonden dat pretentieus maar we hebben het toch maar lekker gedaan, het was voor ons ook de eerste keer in een echte studio en dan nog met J-M Aerts die de lat echt hoog legde. Maar blijkbaar had hij groot gelijk...en voor de nieuwe release gaan we zeker iets speciaals doen met de originele maxi's dat zijn we verschuldigd aan de mensen die al jaren onze stuff publiceren op internet.

“Emma”, de Hot Chocolate cover, verscheen op major EMI, de bal leek te gaan rollen, maar ‘toen was er (De Brassers achterna) niets meer’… Wat gebeurde er eigenlijk, meningsverschillen? De muziek beu, een haar in de boter of was het totaal iets anders?

Catherine had last met haar stembanden wat door de vele optredens altijd maar erger werd. De recuperatietijd na de concerten werd alsmaar langer en een specialist had aangeraden haar te operen met risico voor haar stemkleur. Ze koos voor een break met de concerten en ondertussen werkten we verder aan nieuwe nummers met J-M Aerts in z’n homestudio. Na een jaar was het nog niet optimaal en toen begon de frustratie de kop op te steken Michel kreeg een aanbieding bij La Muerte en vertrok, Eddy koos ook voor een andere groep...

Waarom deze “Emma” cover, die o.a ook door The Sisters of Mercy wordt opgevoerd? En jullie hadden live nog wel wat eigenzinnige cover versies niet?

Dat was toeval met het Hot Chocolate nummer. We hadden het gekozen op basis van de tekst die Eroll Brown had geschreven voor zijn moeder denk ik. Maar vanaf het begin hadden we reeds verschillende covers op ons repertoire; “Dirty Old Men”,”Pusherman”..Van “Emma” hadden we een demo opgenomen en die had ik doorgegeven aan de A&R van EMI en enkele maanden nadien kregen we te horen dat ze die demo wel zagen zitten voor een officiële release... and the rest we know.

Er zij nochtans geruchten dat Flesh & Fell die dagen klaar stond met een eerste mini lp… wat is daar van aan en vooral waar zijn die nummers gebleven?

Inderdaad ja de nummers waren er, opgenomen bij J-M Aerts ... in demoversie maar de definitieve opnamen niet en EMI stond niet echt te popelen om een budget vrij te maken voor een groep die op dat moment niet live kon gaan spelen ,so the band just blew up…

Nog meer geruchten, jullie zouden ook werken aan nieuw materiaal? Staat er dan in de nabije toekomst iets te verschijnen?

Ja ik ben met Laurence nieuwe nummers aan het schrijven en we zijn enkele van die Flesh &Fell demo’s aan het herwerken. We zijn reeds gestart met de nieuwe opnames, op het einde van het jaar zou er een album moeten klaar zijn.

Persoonlijk vind ik de muziek zoals die in de jaren ’80 door Flesh & Fell werd gemaakt perfect beantwoorden aan het toen populaire new wave genre, strak, onderkoeld een beetje wanhopig en toch dansbaar, zal het nieuwe geluid daar ook nog altijd aan beantwoorden, met andere woorden in welke mate identificeert Flesh & Fell zich nog altijd met deze jaren ‘80 sound (een sound die overigens al enige jaren in het alternatieve circuit opnieuw populair is)?

Daar ben ik me zeer van bewust en of je het nu wil of niet maar je roots kan je niet wegsteken hé. Ik hoor dat zelfs bij kritieken voor het eerste Goudi album. Ik ben een beetje op zelfonderzoek geweest toen ik de originele Flesh & Fell opnames digitaliseerde om te zien hoe die opnames in elkaar zaten en gebruik hoofdzakelijk dezelfde ingrediënten met Laurence voor de nieuwe nummers. Maar dan wel met een nieuw sausje en de technologie van vandaag.

Jullie nemen alvast de live draad opnieuw terug op, zo staat Flesh & Fell te blinken op het Belgian Independent Music Festival, hadden jullie al eerder van dit festival gehoord en zijn jullie vertrouwd met een aantal andere namen op de affiche (wie willen jullie zelf wel eens zien)?

Het Belgian Independent Music Festival is een referentie en we vinden het fantastisch dat we gevraagd worden voor deze 10de editie. Ik ga zeker Section 25 eens uitchecken, Laurence the Turnbulls...

Wat mag het publiek van Flesh And Fell verwachten op het Bimfest?

Energy,poison&bollocks!

Welk is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?

Dat is een moeilijke. Laatst nog eens Suicide beluisterd, ja die deden fantastische dingen. Ook “Low” van Bowie, PJ Harvey”To Bring You My Love”,The Kills,… Voor Laurence is een van haar favorieten “Here Are The Sonics” van de Sonics, “L'Homme à la Tête de Chou” van Gainsbourg...

Dan wens ik u nog verder veel succes met de tweede Flesh And Fell carrière… wanneer is deze voor jullie geslaagd?

Als we muziek kunnen maken en brengen zonder compromis!

Flesh & Fell