Stel Cloaks and Feathers eens voor aan het publiek. Wat is de geschiedenis van de band?

David: Cloaks and Feathers is een tweetal jaar geleden ontstaan met Runa als zangeres en ik die de nummers schreef. Een half jaar geleden kwam er een eind aan onze samenwerking waarna ik eerst van plan was het op te geven, maar na de donkere dagen was het duidelijk dat ik Cloaks and Feathers teveel miste en besloot ik op zoek te gaan naar een nieuwe zangeres, die ik vrij snel gevonden heb in Maggy-Mae. Ondertussen worden we ook vergezeld door Lola op cello en Stefan (Viper Rosa) die voor psychedelische opvullingen zorgt.

Waarom kozen jullie de naam Cloaks and Feathers? Hebben jullie iets met esoterie en sjamanisme?

David: ‘Cloaks and Feathers’ is onder andere een verwijzing naar bepaalde archaïsche, sjamanistische culturen waarbij de sjamaan een mantel van veren gebruikt om naar andere werelden te reizen, wat we onze luisteraars ook willen laten ervaren via onze muziek. Anderzijds is de naam voor interpretatie vatbaar... de mantel voor geheimhouding en de veren voor woorden van een sensuele zachtheid...

Het symbolisme in de mythologie, esoterie, en allerlei archaïsche culturen is wel iets dat me boeit maar ik ga me er niet echt in gaan verliezen. Ik probeer toch een beetje nuchter te blijven en vooral op mijn eigen ervaringen en gevoel af te gaan... Ik moet eigenlijk ook niet echt weten van die hedendaagse spiritueel-esoterische supermarkt, waarin dan zogenaamde sjamanen rondsloffen die zich heel wat vinden omdat ze ieder jaar ezels gaan knuffelen in de Ardennen, en daar dan nog eens 500 euro ofzo voor betalen ook... dzjeezes.

Hoe zou je de sound van Cloaks and Feathers omschrijven? Jullie worden wel eens vergeleken met Jefferson Airplane. Kan je je daarmee verzoenen?

David: Donker-sensueel? Iemand noemde Cloaks and Feathers eens ‘etherisch chanson’... De vergelijking met Jefferson Airplane was er vroeger vooral door de vorige zangeres, die wel wat dezelfde klankkleur had als Grace Slick van Jefferson. Niet dat ik dat erg vond, maar muzikaal ligt het toch wel wat anders... We werden ook al een paar keer vergeleken met Woven Hand, vanwege de donkere, zwaarmoedige sfeer...dat vind ik wel een compliment...

Wat vinden jullie eigenlijk van hedendaagse naar de sixties teruggrijpende folky acts als The Magic Numbers en Fleet Foxes. Voelen jullie zich enigszins met hen verwant?

David: Goh, iedereen doet maar wat hij/zij wil...zolang het maar ‘puur’ is en dus goed aanvoelt, je raakt... We voelen ons er niet echt mee verwant maar Fleet Foxes bijvoorbeeld smaakt ons wel...

Waar halen jullie je inspiratie zoal vandaan?

David: Vooral uit ervaringen met natuurverschijnselen, dromen die blijven hangen, diepere gevoelens, euhm... allerlei reisjes naar de aparte werkelijkheid... Er is niet echt bewust muzikale inspiratie, maar welk het meest met mijn leven verweven zijn, zijn onder andere Dead Can Dance, Woven Hand/16HP, Portishead, The Doors...

Hoe komt een Cloaks and Feathers song tot stand en waar gaan jullie songs zoal over?

David: Er staat opeens een tekst voor mijn neus en kort daarna blijkt dat ik een nummer heb geschreven. Ik weet het niet, het is soms alsof ik er niet veel inspraak in heb, het gebeurt gewoon. Echt aan een song werken lukt me niet zo goed, hoewel ik dat graag zou kunnen, want de momenten van inspiratie komen niet zo elke dag. De songs gaan zowel over de mooie als de donkere kant van de wereld rondom ons en ons binnenste, diepste wezen...

Jullie brengen drie platen uit die samen “The Mandala Trilogy” moeten gaan vormen. Vertel daar eens iets meer over?

David: Hm, een beetje een ongelukkige titel omdat mensen al op voorhand een associatie maken met bewierookte sferen en we daardoor soms de verkeerde voorstellen voor optredens krijgen, dus misschien gaan we eerst een plaat uitbrengen waarbij de titel en hoes duidelijk maken dat we niet zo zijn... Misschien eens iets met perverse taferelen? Uiteindelijk is het ook wel leuk om te misleiden.

Voor wat voor mensen maken jullie muziek?

David: Voor iedereen die er zin in heeft... De muziek is niet echt gemaakt met een publiek in gedachten, die ontstaat zoals ik me voel, maar als er mensen zijn die er graag naar luisteren is dat natuurlijk wel leuk...

Zit er een bepaalde filosofie achter de muziek? Is er een bepaalde boodschap die jullie wil overbrengen? En omdat jullie er muzikaal toch wel redelijk bij aansluiten: hebben jullie sympathie voor de flowerpowerbeweging en de hippiefilosofie?

David: Eerder een gevoel dan een filosofie... Het is eigenlijk een liefdesverklaring aan de aarde. Ik denk dat het toch te laat is om nog een boodschap over te brengen, de klimaattop blijft aan dovemansoren gericht en wij blijven maar verder doen in ons vervuilend patroon, hoe hard we individueel ook ons best doen om wat ‘ecologischer’ te leven. De grote massa weigert te aanvaarden dat de vleesconsumptie voor de grootste vervuiling zorgt en zit liever alleen in zijn 4-persoonswagen in de steeds groter wordende files, knabbelend aan elitaire biologische koekjes die in aparte plastic verpakkingen zitten. Maar ja... positief blijven.

Ik blijf het liefst op afstand van bewegingen en stromingen, het geeft me een te gesloten gevoel. Er zullen overal wel ideeën zijn die me aanspreken, maar er moet een evolutie zijn. De hippiebeweging heeft reeds lang geleden zijn waarde gedrukt, waarvoor we dankbaar mogen zijn, maar het heeft geen zin alles te blijven herhalen. Wees ruimdenkend en doorbreek de grenzen van gelijk welke beweging die je aanspreekt, anders wordt het toch maar te dogmatisch, over welke subcultuur het ook gaat... Muzikale vrijheid en wederzijds respect!

Het is wel grappig dat enkele jaren terug, toen ik samen met een goede vriend op festivals ging staan met een absinthbar om daar muziek te draaien, we eens op een goafestival werden uitgemaakt voor hippies omdat we 's morgens vroeg volle bak sixties aan het draaien waren, dansend op de auto... terwijl zij er wel allemaal zo kleurrijk bij liepen met hun Indische looks. Maar neen, voor hen telde enkel trippelende goabeats... Tunnelvisie! Het is maar wat je in je hart bent, niet wat de trend dicteert...

Wat kunnen we verwachten van het Cloaks and Feathers optreden op het OcCulTrAnCe festival?

David: Een tocht doorheen hallucinante taferelen...

Wat vind je van de affiche van het OcCulTrAnCe festival? Zijn er optredens die je zelf zeker niet willen missen?

David: De affiche ziet er wel sterk uit. Ikzelf zou wel graag aanwezig zijn bij Dream Machine en Green Nuns Of The Revolution, maar ik zie wel waar de wind me op dat moment heenblaast.

Waarom moeten we zeker komen zien naar het Cloaks and Feathers optreden op het OcCulTrAnCe festival?

David: Omdat een stem in je hoofd het zal bevelen...

Heb je nog een laatste boodschap voor onze lezers?

David: Remember what the dormouse said...

‘Feed your head!’ Hartelijk dank voor dit interview.

http://vi.be/IDGU-6405-VPG