Voorlopig is er nog altijd geen “Exit” wat het succes van Absolute Body Control betreft. Het begon allemaal in 1981 en nu 30 jaar later nota bene lijkt het duo Dirk Ivens en Eric Van Wonterghem de wind echt in de zeilen te hebben. En die wind, die blaast al een paar jaren gunstig voor het Belgische vlaggenschip van de minimal electro. Zonet werd de ep “Surrender No Resistance” gerealiseerd (lees hier onze review)en deze zomer staat het duo op de planken van het Shadowplay Festival. Nogmaals tijd voor een gesprek met Dirk Ivens dus…

Dag Dirk,“Shattered Illusion” was de eerste Absolute Body Control-plaat in twintig jaar tijd. Als je die plaat hoort, zou je zweren dat die in 1984 of zo is gemaakt. Hoe komen jullie tot zo’n authentiek geluid?

Omdat wij zelf die muziek gemaakt hebben in de jaren tachtig met soortgelijke ideeën en natuurlijk door het gebruik van oude synthesizers gecombineerd met de digitale mogelijkheden van vandaag. Ik denk dat het komt omdat het gewoon dezelfde personen zijn, ver moet je het niet zoeken.

Het was overduidelijk dat je Absolute Body Control niet in een nieuw jasje wilde steken. Was die beslissing om deze plaat zo te laten klinken, er één die onmiddellijk genomen werd?

Zelf waren wij meer dan tevreden met de herwerkte versies van oude nummers op het "WIND(RE)WIND" album zodanig dat wij gewoon in die richting zijn verder gegaan. Het nieuwe materiaal sluit perfect aan met het oude en dat voelen we ook in onze liveset waneer we probleemloos onderling de nummers kunnen verplaatsen. Zelf opteren we voor de pure synthesizer klanken en met Absolute Body Control maken we ook goed in het oor liggende nummers, meer synthpop eigenlijk.

Bij Dark Entries heb ik jullie cd plaat van het jaar gemaakt omdat ik hier de geest hoor van Fad Gadget. Kan je daar in komen?

Voor ons is het iets moeilijker om te oordelen omdat we natuurlijk een lange tijd aan de nummers schaven en de luisteraar ze ineens te horen krijgt. Als je het hebt over de feeling bij de plaat dan kunnen wij daar volledig inkomen. In de tachtiger jaren zijn vele van onze lievelingsplaten uitgekomen en dat absorbeer je natuurlijk als muzikant al vind ik wel dat we uiteindelijk onze eigen stijl gevonden hebben.

Wat ik me trouwens steeds afvroeg. Ik ken jou als gedreven muzikant, betekent dat dan ook dat je dagelijks bezig bent met de technische aspecten van je instrumenten?

Totaal niet, ik laat het gewoon op mij afkomen en alles hangt af van de inspiratie en het moment. Ik noteer constant zinnen die ik opvang in films, documentaires, magazines enzv ... , die zinnen beginnen dan eens ze uit hun oorspronkelijke context gehaald zijn een eigen leven te leiden en werk ik daar aan verder. Soms is dat zwoegen en soms gaat dat vanzelf. Bij Eric is dat net hetzelfde, die maakt ook veel muziek, heeft veel ideeën en daarna word het luisteren wat er bruikbaar is om verder aan te werken.

Ooit zei een muzikant mij dat de slechtste luisteraars muzikanten zijn omdat zij niet kunnen genieten van de muziek, maar zich enkel focussen op hoe iets wordt gespeeld. Wat vind je daarvan?

Dan ben ik een uitzondering vrees ik kan wel degelijk genieten van een plaat of concert zonder te denken van dit hebben ze zo gedaan en dat zit zo ineen, nee, dat zou voor mij een ramp zijn want dan is het echte genieten en ondergaan ook voorbij.

Er zullen wellicht mensen zijn die vinden dat jij je opsluit in het verleden met zo’n muziek te maken. Wat is dan jouw reactie hierop?

Dan sluiten er zich veel op he', ha, ha. Iedereen heeft gewoon zijn eigen stijl en manier van doen. Eigenlijk wel een interessante vraag want hoe zou mijn muziek vandaag dan wel klinken als ik mij louter op de toekomst richt.

Nu heeft iedereen zijn mond vol over minimal wave en zo, maar was het niet zo dat destijds door financiële reden die groepen nu eenmaal verplicht waren om minimaal te klinken?

De voornaamste reden was dat synthesizers zeer duur waren en men deze in het begin ook niet met elkaar kon koppelen. Het is ook de klankkleur want als men de taken van gitaar, ritmegitaar, bas en drum verdeelt onder vier electronische instrumenten dan heeft men een kaal klinisch geluid en dat is ook de voornaamste redenen waarom het zo minimaal klinkt.

Dat genre (en ook jouw platen) zitten in een markt waar men soms gigantische prijzen biedt voor zelfs een kassettje? Jij die de muziekwereld van binnen en buiten kent, wat vind je daar zelf van?

Verzamelaars he', ik denk dat je die in elke muzieksoort hebt en het is wel een feit dat in de jaren tachtig heel veel werd uitgebracht in kleine oplagen en daardoor nu ook moeilijk te vinden.

Moeilijke vraag. Jij hebt vier kindjes : ABC, The Klinik, Dive en Sonar. Welk kindje zie je het liefst van allemaal?

Voor mij zijn ze alle vier gelijk ook al hangt het af van periodes wanneer het met het ene project al drukker is dan het andere, nee kiezen is inderdaad moeilijk.

En binnenkort met ABC op Shadowplay. Waarom moeten we vooraan aan het podium staan?

Omdat we ons na al die jaren nog steeds voor 100% geven en we de interactie met het publiek ten zeerste waarderen :-)

Het Dirk Invens paspoort

Favoriete man: Dalai Lhama

Favoriete vrouw: Robyn

Favoriete film: Black Swan

Favoriete boek: Humo

Favoriete kleur: Rood

Favoriete bestemming: Cinema

Favoriet cartoon karakter: Woody Woodpecker

(c) Foto's Marquis(pi)X

Een Engelstalige versie van dit interview vindt u op de Peek A Boo website via deze link

Absolute Body Control