Dag heren, da’s nu bijna twintig jaar dat jullie er in het vak zitten. Veel plezier en veel ellende neem ik aan.

Oh ja, boeken vol, maar het heeft geen zin om te beginnen kankeren over het verleden, uit de slechte dingen hebben we geleerd en van de goeie alleen maar leuke verwezenlijkingen.

Toen jullie met Ionic Vision begonnen wat waren jullie dromen, en heb je de indruk dat je die hebt kunnen realiseren?

Wel, gek dat we daar niet op kunnen antwoorden, we hadden misschien wel veel dromen, en we hebben net omdat we zo lang bestaan en zo lang onze middenvinger hoog hebben gehouden een heleboel dingen mogen doen waar we nooit van gedacht hadden dat we ze ooit op een dag nog zouden kunnen en mogen doen.

Alleszins zijn we nu op een punt dat we van niks meer spijt moeten hebben, en dat we best trots mogen zijn op wat we hebben verwezenlijkt, hoe klein het ook mag zijn, of hoe groots we het ook zagen destijds….

We zijn ook na 20 jaar heel wat rijker aan ervaring en sommige dingen die je toen absoluut zou moeten, zijn nu ofwel al gedaan ofwel de moeite niet meer…alhoewel er nog verschillende ‘would love to haves’ op ons programma staan, of dacht je echt dat we geen dromen meer hadden?

Jullie debuut noemde “Rage against the acoustic”, dat lijkt bijna een manifest tegen de stilte te zijn!

Wel, een fijne vraag…maar wat moeten we daarop nu verzinnen?

We hebben het nooit zo bekeken, dus antwoord is vermoedelijk neen. We waren echt wel die wantoestanden met gitaar in de EBM beu, het was toen in onze ogen ogenschijnlijk een zware vorm van ketterij, verdoemenis…alleen de atoombom leek nog erger…en na jaren geploeterd zijn we daar nog altijd niet over, we houden het nog steeds zuiver tot op de noot, geen gitaren in EBM. En menigeen is ons wel gevolgd over het laatste decennia. Het is wel onze slogan gebleven tot op de dag van vandaag….ik herinner me zelfs onlangs in Noorwegen dat men dat terwijl we op podium stonden aan het scanderen was.

Enige tijd daarna eindigden jullie op het befaamde DSBP-label. Mooi voor op jullie palmares, hoe geraakten jullie daar?

Dat was omdat de toenmalige label verantwoordelijke Tommy T een zeer grote fan was van onze zaken, en we toen net de ene na de andere crisis hadden verwerkt, Kurt ging weg, we hadden een volledige CD opgenomen, en dan in de vuilbak gekieperd wegens te ‘slecht’…wat gingen we doen…stoppen dan maar…..maar Tommy T bleef maar vuur stoken en bood ons aan om een verzameling van onze werken uit te brengen, enkel voor de US of A. Tja, en we zouden Ionic Vision niet zijn als we deze lekker onderdompelden in de Soviet sfeer….Zo is Homo Sovieticus tot stand gekomen en de relatie met DSBP. Na een tijd echter bleven we wat op onze honger zitten omdat louter en alleen de US echt niet voldoende was, Europa was meer ons speelterrein, maar op dat moment zat de EBM echt wel in een diepe diepe crisis, het zat ons echt niet mee toen. Maar het is aan Tommy T te danken dat we er nog steeds zijn, die man is echt gepassioneerd, een witte raaf, met een gouden hart.

Dat brengt me al gauw bij mijn andere vragen. Als ik zo rondom mij kijk vind ik dat België zijn EBM en new-wavekinderen slecht behandeld. Ik bedoel het is meer underground dan dertig jaar terug!

We hebben ons nooit thuisgevoeld in Belgie, het land waar nota bene de bakermat van de EBM terug te vinden is….waar de mat nu ligt, wie ze heeft opgerold….is alleen de vraag. Ach, ook hier weer, het is allemaal gebeurd en erover kniezen heeft geen zin meer, het is geworden wat het geworden is, en we zijn inderdaad na de val van Celtic Circle in Belgie gewoon links gelaten tot over een paar jaar. Toen kon men niet anders meer dan ons blijven negeren.

Gelukkig maar anders stonden we misschien als keyboard players van Nicole en Hugo op één van die hun luxe cruisen ons ding te doen….”goeiemorgen morgen, goeidag, blij dat het van Ionic Vision mag”…..

Begrijp jijzelf dat iemand als een Johan Van Roy Duitsland inpalmt terwijl het hier vechten is om op een podium te geraken?

Ah natuurlijk dat, Johan, dat is nu eens een fan-tas-tische kerel, echt waar. Als er ene het verdient is hij het wel. Vroeger toen we nog samen optrokken en zelfs aan het station in Leopoldsburg frieten gingen eten, dan kende niemand Suicide….nu is het een hype, en het is hem dubbel en dik gegund. Want wat vooral gebleven is, je kan met Johan nog steeds een friet gaan eten in datzelfde tentje en praten zoals weleer. Prachtig, en vooral typisch belgisch….de meeste van de toch wel bekende mensen in ons genre zijn stuk voor stuk vriendelijk en down to earth….Als we bv een Dirk Ivens tegen het lijf lopen na een optreden van OMD in de AB, altijd dezelfde vriendelijk mens…..Of als we Eric Van Wonterghem in Berlijn tegen het lijf lopen, altijd een fijne babbel, Belgen zijn bescheiden en blijven respectvol. En dat maakt dat het me niet moeilijk ligt dat die mensen het succes dat ze nu hebben meer dan waard zijn.

Enig idee hoe die malaise in België te verklaren valt?

Als ik dat wist dan zou ik er wat aan doen, maar ik heb er geen idee van eigenlijk. Misschien omdat we een té TOP30 mentaliteit hebben? Nochtans hebben we een groot alternative label (Alfa Matrix), hebben we een Dour festival, Waregem, is er Body Beats……

Het is Kortrijk nu. Enfin, ik neem aan dat het voor jullie ook elke dag knokken is. Wat houdt jullie gaande?

‘For Fun’, dat is alles, we knokken voor niks, want dan stoppen we er maar beter mee .Dit soort muziek is begonnen als een hobby, tijdverdrijf en dat is het nog steeds. Elke week in de studio kan soms weken zijn van ‘niks’, pinten drinken en zeveren. Plots ontstaat er een nummer, en zo werken we. En als we een beetje tracks bij elkaar hebben (soms kiezen we wel uit meer dan 50 verschillende arrangementen) dan maken we daar een frame rond, vullen we dat op, bedenken we een concept. Het is echt voor de leute, en dat houdt ons bezig.

Jullie hebben ook een mooie band met Nitzer Ebb. Vertel!

Wie heeft dat verklapt?? Tja, het is en blijft ons voorbeeld number one, dat zullen we nooit ontkennen, nooit. Ik herinner me nog levendig mijn tweede Depeche Mode concert in Vorst Nationaal en daar, oh daar…..voor het gordijn, met z’n drieen stond Nitzer Ebb…nog nooit heeft muziek zo op mijn oordrum geramd….dat was raak…..en dan in de Ancienne Belgique, het Belief concert, nog geen uur lang, maar één van de meest energieke momenten van mijn leven….en Showtime was al niet veel minder…..Nooit heeft er ook maar 1 groep zo een impact gehad op mijn zijn als Nitzer Ebb…..van toen ik 15 jaar was tot nu. En als je dan zelf een groep begint in de stijl van, dan is je wens om ooit ook dat niveau te halen. We hebben het niet gehaald, zullen dat ook nooit doen, maar….als je van die ene grote groep die zoveel betekenis heeft gegeven support act mag spelen in eigen land, dan heb je een speciale band inderdaad. En wat nog meer is, we zijn er in geslaagd een interview te doen. Eigenlijk mocht dat eerst niet van het tour management, ja, veel blabla en gewichtige zever dat wij van de pers dit en dat….en Bon Harris en Jason Pane, stonden er bij en keken er naar.

Maar omdat de loge van Nitzer Ebb recht tegenover de onze lag, had Bon Harris als snel door dat wij dus niet van de pers waren en toen de man bij ons is komen zitten en bijna een uur met ons heeft zitten praten over synthesizers en we samen enkele Gouden Carolus Triple hadden binnengewerkt vroegen we het toch op de man af of we toch dat interview toch mochten doen. En jawel, buiten weten van het management om is dat doorgegaan, en zeker memorabel was de Nitzer Ebb kwis dat we met hen gedaan hebben, dat was echt fun en achteraf heeft Douglas ons nog komen merci zeggen, dat ze nog nooit een interview op deze wijze hebben mogen afsluiten….Jaja, uren kan ik nog doorgaan, maar het interview wordt zo wel lang he?

Bekijk het zelf maar op www.ionicvision.be onder VIDEO.

Douglas McCarthy moest er een beetje met lachen toen ik hem vroeg om de vele klonen die er rondlopen. Als ik het mag zeggen, ik hoor wel DAF in Ionic Vision maar ik hoor vooral een eigen geluid.

Aanvankelijk begin je als pure copie, dat is gewoon zo, en na verloop van jaren ontwikkel je zelf een techniek, die anderen dan weer op hun beurt gaan overnemen. Ik vind het zeer moedig en apprecieer enorm dat eindelijk eens iemand de moeite doet om dit op te merken. We worden meestal meteen van noot 1 af geassocieerd, bestempeld en weggegooid als zuivere kloon, terwijl men net door dat klonen moet durven doorkijken en net dat gaan ontdekken wat een groep wil bedoelen met zijn muziek. Op de letter is verdorie alles een kloon, wie kan vandaag de dag nog muziek maken dat nog niemand gehoord heeft? Of je moest echt de meest onnozele dingen gaan produceren.

Ionic Vision heeft een stijl ontwikkeld die in de EBM lijn zit, maar sommige truukjes is iets typisch van ons. Als ik zo blijf doorgaan gaan ze straks nog een akkoordenboek uitbrengen van ons…hahahaha….

Het zijn ook twintig jaar waarbij de muziekindustrie een grote transformatie heeft doorgaan.

Hoe gaan undergroundbands als jullie daar met om?

Niets aan te doen, nu hebben underground bands en labels het doorgaans minder moeilijk dan de grotere, omdat de in- en output kleiner is. We persen niet meer cd’s dan vroeger, de verkoop is er ook niet op achteruit gegaan. Ik vermoed meer dat majors flink op hun honger blijven zitten, maar dat is iets dat ze kunstmatig in de hand hebben gewerkt. Als je weet dat je een CD kan persen voor iets meer dan 1 euro (en in grote getale zelfs nog minder dan 1 euro), dan hoeft het geen betoog dat mensen voor liedjes van Lady Gaga liever 1euro per track betalen, en dan enkel nog de goeie eruit pikken, eerder dan dat ze verplicht zouden zijn zoals wij 20 jaar terug een full cd aan te kopen met 12 tracks, waarvan de helft zever is, voor 25euro. Dat verschil is er nu met de download cultuur, muziek blijft, dragers zijn anders, en mensen verplichten de artiest kwaliteit af te leveren, want anders ziet die geen geld. In se, een goeie zaak, want eigenlijk is een muzikant een werknemer die pas betaald wordt om goed werk te leveren.

De underground nooit beu geworden?

Het is een hobby, daar hangen heel wat ‘gebeurtenissen’ rond, ja, maar net het feit dat ons dat maar weinig kan schelen, maakt dat we er nog altijd zijn en dat we het niet beu zijn. We doen gewoon ons ding en laat alles maar komen zoals het is. Met het soort muziek dat wij maken moet je niet gaan dromen over ‘succes’. Het is en blijft een niche markt, en wat we maken is voor de lol en het wordt nog lolliger als er anderen dat leuk vinden. Een vergelijking als deze kan je doortrekken naar concerten, we spelen liever voor 60 enthousiaste mensen dan 600 pattatenzakken, want die 60 zorgen voor de echte ambiance, sfeer en erkenning, en dan wordt je dat niet beu, dus laat ons maar zijn waar we zijn. We hebben al heel wat bereikt en durven zeggen dat we in de EBM scene aan de sub-top zitten, en verder hoeft het niet echt, dan wordt het misschien teveel een verplichting.

Wat is je favoriete album aller tijden en graag waarom….

Wel, dat is me nog nooit eerder gevraagd en het zal eenieder verbazen als mijn antwoord niet meteen That Total Age is van Nitzer Ebb! Ik moet wel zeggen dat de nummer 1 en 2 op een zeer dunne scheidingslijn van elkaar zitten, maar het genre is wat anders.

Mijn all time favourite CD, diegene die ik nooit ofte nimmer kwijt wil spelen is “The World Of Tomorrow” van “Komputer”.

Alles aan die CD is zo perfect, perfect georchestreerd, perfect gemixed, perfecte sounds, perfecte songs……Machtige schijf, zonder weerga, is er niets beters dan dat. Ben trouwens een zeer grote fan van Komputer, en we hebben een tijdje geleden voor hen een remix gemaakt, die ging op Mute Records verschijnen, maar op de valreep gecanceled…jammer. Maar zoals dus aangehaald, ook That Total Age ligt in de bovenste schuif, wat een energie, wat een power, wat een zuiverheid aan emotional violence, dat geweld van die bass sequences in Murderous of Smear Body, en dan Violent Playground, dat is toch de ultieme EBM track of all times?? Die baslijn, die huiveringwekkende stem van McCarthy, dat metaal gekletter, onbeschrijfelijk.

Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift vast te zitten en wat zou je doen?

Met niemand, 8 uur in een lift zitten is mega tijdverlies, laat staan, met iemand die slechte parfum aanheeft, stinkt uit zijn bek naar de looksaus van de dag ervoor, net een sigaret gerookt heeft…huiver….nee, ik neem de trap dan wel.

Een tijdje met Vince Clarke in zijne studio zitten en op basis van de originele master tapes eindelijk een echt goeie extended version maken van Just Can’t get Enough….daar zou ik niet nee tegen zeggen. Of een dagje Ralf Hutter in de Kling Klang….boah ja, waarom niet. Of een DJ-setje draaien met uitsluitend Mute Records vinyl samen met Daniel Miller in Berlijn, of nog is gezellig wat palaveren met Bon Harris over synthesizers met een goeie Gouden Carolus, of een track samen opnemen met de heren van Komputer of een week mee op tournee met OMD…..welja…..ik reserveer alvast mijn dagen verlof……

Binnenkort staan jullie op Bodybeats 2011. Wat mogen we verwachten?

Hetzelfde als altijd, Ionic Vision zoals we zijn. We gaan mogelijk wel enkele nieuwe dingen spelen, want we hebben nl. een full cd in de steigers, maar met de release van de 7inches is die ver opgeschoven. Hij zal Happy Accidents getiteld zijn, en verwijzen naar de werkwijze van deze CD. We hebben niks gepland deze keer, niets op voorhand gecomponeerd of geschreven, geen letter, geen noot. We hebben alles overgelaten aan het toeval, en zijn gelukkig met het resultaat, ook al staat er niet altijd rauwe EBM op het menu, af en toe vind je zelfs wat van die donkere 80s new wave invloeden terug. Je kan op www.ionicvision.be onder VIDEO hier een korte studio trailer van in Geldern zien waar we samen met Klaus en Louis hebben opgenomen.

Een speciale boodschap voor de Dark Entries-lezer?

Wie wil er voor mij aub 8 uur in een lift gaan zitten? Ik heb nl. een afspraakje met Ralf Hutter (lacht)

Foto’s van Xavier Marquis