Eerlijk, rauw en vies en meer moet dat niet zijn. Baby Fire bracht onlangs hun debuutcd uit en staat samen met Lydia Lunch op 19 maart in Magasin 4.

Vertel het eens, wie zijn Baby Fire?

Diabolita: Ik ben Diabolita , ik zing en speel gitaar voor Baby Fire. Ik speel ook de theremin, maar enkel in de studio’s.

Cha!: Ik ben Cha! En ik speel met de drums en messen!

Ik hoorde dat er een heel verhaaltje achter de groepsnaam verborgen zit….

Diabolita: Ottis Toole, dat was een seriemoordenaar en het liefje van Henry Lee Lucas. Die vent was ook een pyromaan en die kreeg er een kik van om een matras in brand te steken, hij noemde dat “baby fire”.

Jullie hebben een zeer rauw geluid dat tegelijkertijd zuiver en eerlijk klinkt. Het is eerlijk gezegd ook het soort geluid dat ik tegenwoordig te weinig hoor…

Diabolita: Wij wilden een geluid dat onze recht toe, recht aan attitude en onze eenvoud benadrukt.

Per slot van rekening zijn wij ook maar een duo. Ook al verliep het in de studio iets anders, daar hadden wij namelijk de luxe om de gitaren met ten minste twee lagen te gaan opnemen. Live is zoiets als duo niet mogelijk.

Ik zal wel niet de eerste zijn die het zegt, maar jullie plaat herinnerde mij aan “Dry” van PJ Harvey.

Diabolita: Dat is voor mij dus een compliment want dat was een zeer eerlijk en rauw album, net als onze muziek.

Cha!: Wist je dat de bijnaam van Diabolita “de PJ Harvey van Anderlecht” is?

In mijn review zei ik dat jullie op Kill Rock Stars zouden zitten, moesten jullie Amerikanen zijn.

Nu zitten jullie op Cheap Satanism Records, wat ook niet slecht is, natuurlijk!

Cha!: Het is natuurlijk heerlijk om er over na te denken hoe het zou zijn op Kill Rock Stars, want daar zitten zeer veel goerde bands tussen.

Nu goed, Cheap Satanism is ook een paradijs want Vincent die zich met het label bezig houdt is steeds in de weer. Hij organiseert veel evenementen en je voelt dat hij echt een band heeft met zijn groepen, bij momenten is het een soort van familiegevoel. Ik hou echt van de energie van Vincent.

Diabolita: Cheap Satanism Records is inderdaad een ideaal label voor ons. Het is een label met echte mensen, en soms een beetje wild….

Het is overduidelijk dat jullie in de underground zitten. Heb je er nooit over nagedacht hoe fijn het zou zijn om succes te hebben zodat iedereen jouw muziek kan horen?

Cha!: Ik kan het me echt niet inbeelden om in de mainstream te zitten. Ik voel mij daar veel te rebels voor, ik kan mijn mond niet houden!

Diabolita: Ik voel me echt wel in mijn sas in de underground, ik zou het zelfs niet anders willen. Wie in de mainstream zit, moet veel te veel toegevingen doen. Zoiets zou betekenen dat we onze artistieke vrijheid kwijt zijn die we nu met Cheap Satanism Records hebben, zoiets is onbetaalbaar.

Kun je vertellen wat muziek voor je betekent?

Diabolita: Ik heb muziek nodig, het is zoiets als de lucht die ik nodig heb om te ademen. Het is echt van vitaal belang voor mij, ook al heb ik andere interesses zoals cinema, reizen en mijn vrienden.

Cha!: Ik was voorbestemd om naar muziek te luisteren en ook om het te spleen.

Wat is nu het belangrijkste: sex, drugs of rock ’n roll?

Cha!: Sex & rock'n roll...

Diabolita : Heeft jouw moeder je nooit verteld dat drugs slecht zijn?

Graag uw favoriete plaat aller tijden :

Diabolita: : Ik kan zoiets nooit doen, ik heb er zo veel!

“Gentlemen” van The Afghan Whigs bijvoorbeeld. Kan je nu echt iemand vinden die meer gepassioneerd zingt dan dat Gregg Duli?

“One Last Laugh in a Place of Dying” van The God Machine is nog zo’n intense plaat,

“What’s Mine is Yours” van Bee and Flower: dat is zo’n donkere plaat en die stem is ook ongelooflijk, “Boogie children-R-us” van The Evil Superstars met prachtige melodiën en de meest hilarische teksten die ik gehoord heb.

Cha!: “The Jollity of my Boon Companion” van Lyenn, deze plaat gaat echt diep en Ches Smith is echt één van mijn favoriete drummers.

“Party Intellectual” van Ceramic Dog, die groep bestaat uit Marc Ribot, Shahzad Ismaily en Ches Smith …dat zijn echt wilde beesten!

“California” van Mr. Bungle, moesten ze mij verplichten om één plaat naar een eiland mee te nemen dan is het die wel.

Alles van The Pixies en “Stabat Mater” van Pergoles with Rene Jacobs & Sebastian Hennig. Sorry, dat dit geen satanistische plaat is maar ik zong dit altijd met het kinderkoor, zulke mooie herinneringen!

Met wie zou je het nu niet erg vinden om 8 uur in een lift te zitten en wat zou je doen?

Diabolita: Ik zousamen met Katie Jane Garside willen zingen en gedichtjes citeren, alhoewel ik er vrij zeker van ben dat zij een lift zou haten.

Cha!: Met Mike Patton en we zullen nooit weten wat er gaat gebeuren.

Heb je een boodschap voor de lezers?

Cha!: Meisjes, richt groepen op!

Diabolita: Eigenlijk is het steeds een verborgen droom van me geweest dat een journalist me eens zou vragen of ik een boodschap heb voor de Belgische kids, je hebt zowaar mijn droom verwezenlijkt!

Graag gedaan, en wie van lekkere indierock met een vies vuil kantje houdt, moet beslist Baby Fire een kans gunnen.