Onlangs verscheen op Dependent het album “Shipwrecks” en omdat donkere synthpop nu niet alle dagen gemaakt wordt, besloten we om maar eens met Jean-Marc te gaan babbelen.

Hallo Jean-Marc, kan je ons eens even vertellen wat Ghost & Writer precies is?

Ghost & Writer is wat je krijgt als je twee individuen die op dezelfde golflengten zitten, zoals Frank en ik, in een muzikale situatie terecht komen waarbij de enige synopsis die is om wat cinematografische muziek over moorden of romantische wanhoop te gaan maken. Verhaaltjes waarbij men half wakker en half in slaap is.

Echt makkelijk was het niet om jullie muziek te beschrijven. Geef me maar de kogel, maar ik dacht aan Nick Cave in een Depeche Mode-kleedje.

U echt helpen, kan ik ook niet hoor. Maar ik zou inderdaad ook denken aan Nick Cave in electropopstijl. Eigenlijk heb je het goed beschreven!

Eigenlijk bevat “Shipwrecks” toch een donker kantje, niet?

Het is donker, ja. Dat hoor je vooral in de teksten waarbij je hoort hoe moeilijk het kan zijn voor bepaalde mensen om in zulks een gecontroleerde en moderne wereld te communiceren. Puur muzikaal echter vind ik het meer opzwepend.

Eigenlijk ook wel raar, want ik kan niet veel synthpop verzinnen die donker klinkt.

Zeer zeker. Eigenlijk wel grappig als je weet dat The Weathermen altijd beschouwd werden als EBM met een komisch tintje. Nu maak ik blijkbaar synthpop met een donker tintje. Het ziet er naar uit dat ik wel altijd wel een plaats voor mijn ding vind maar toch pas ik niet onmiddellijk in het voorziene hokje. Zoiets maakt het voor mij en Frank alleen maar interessanter op.

Ik vind ook dat je de liefde voor de 80’s zo in je muziek proeft.

Ik weet het niet. Vind je dat echt? Ik zou zweren dat het net op alle vlakken moderner klinkt!

Die andere grote liefde voor jou is de synthesizer. Ik veronderstel dat dit jouw favoriete instrument is.

Ik voel mij niet echt een muzikant en de synthesizer geeft mij de mogelijkheden om toch dingen enigszins te controleren zonder dat ik veel van muziek afweet. Zolang ik lawaai kan maken, ben ik een gelukkig mens.

De meeste mensen kennen u van The Weathermen. Een ongelooflijk onderschatte groep waarbij het publiek enkel “Poison” wou horen.

Dat is ook juist, ook al vind ik “Poison” een typisch Weathermen-nummer. De teksten waren surrealistisch en de muziek was industrial, electropop-achtig. Het zou inderdaad beter geweest zijn moest het succes van “Poison” wat later in onze carriere zijn gekomen. Maar wie zal het zeggen…

Warhol zou gezegd hebben dat “Poison” jouw drie minuten van roem was.

Dat is waarschijnlijk zo als je het over de aandacht hebt, maar gelukkig heb ik in mijn loopbaan ook andere dingen bereikt ook al zul je daar niet veel over terugvinden in de geschreven pers.

Ik kan niet omschreven worden als de schrijver van één nummer omdat ik al bij al tien platen heb uitgebracht in 5 of 6 verschillende genres en als je die samentelt dan zit je rap aan een hondertal nummers, dus. Er zitten daar nummers bij die beter zijn dan “Poison” maar ze hebben nooit het publiek bereikt.

Mijn hoofdbedoeling is altijd geweest om nummers te schrijven waar een publiek naar kan luisteren en waarbij er ook enige interesse losgekweekt kan worden, het ging hem niet zomaar om een beat.

Ghost & Writer is een project met u en Frank Spinath. Hoe kwam jij met Frank in contact?

Hij kwam eigenlijk bij mij omdat hij een Poison T-shirt wou (lol). Nadien bleven we in contact met elkaar en kijk, nu zitten we samen muziek te maken!

Jij bent blijkbaar wel het soort artiest die steeds met anderen wil samenwerken…

Tja ik ben eigenlijk verplicht om zo te werken want ik ben nu eenmaal geen zanger! Trouwens, ik hou wel van de inbreng van andere mensen vooral als die voor vernieuwingen kunnen zorgen en in een zekere zin een uitdaging bevatten.

Ghost & Writer is dat nu alleen een studioproject of gaan jullie ook optreden?

Dat moeten we nog bekijken. Als we het enigszins interessant kunnen maken dan zien we het zeker zitten om live te spelen!

Die favoriete plaat graag…

Moeilijk te zeggen maar ik zou zeker wat nummers uitpikken van Kraftwerk, Brian Eno, Fela Anikulapo Kuti en The Normal. Ook wat platen uit andere genres en stijlen want ik hang zeker niet vast aan de 80’s.

En met wie zou je het nu niet erg vinden om 8 uur in eenlift vast te zitten?

Lol! Ik heb claustrofobie dus ik zou die ervaring meer dan haten maar goed daar van los zou ik het wel tof vinden om een tijdje met Barack Obama, David Lynch of Brian Eno in zo’n ding te zitten.

Een boodschap voor de Dark Entries-lezer?

Jazeker. Stop de N-VA!

www.myspace.com/ghostandwriter