Hoe zou je The Arch schetsen binnenin de Belgische muziekscene?

Onze specialiteit, zij het zeker niet onze exclusiviteit, is het mixen van electro en gitaren. Met daarbij ook wat aandacht voor de teksten: geen loos gelul in de lucht, maar enige, hopelijk inspirerende bespiegelingen aangaande de dingen des levens, zoals daar zijn: overbevolking, de ziekelijke zucht naar schoonheid, verlangens die lasten worden zo gauw ze bereikt worden, creveren tussen garbage all around, spionage, de tijd tussen seconds & centuries, doomed loving, boodschappen van niet-dominante personen, slavernij, enz.

Ik ga een treurige schets maken....jammer dat jullie Belgen zijn. Moest deze media wat meer aandacht besteed hebben aan onze bands dan zit ik hier nu misschien met sterren te praten.....

Tja, geen sant in eigen land, zoals men pleegt te stellen. De media kunnen niet gestuurd worden: wie heeft daar vat op? Zij hebben carte blanche, in het licht van de persvrijheid. Zij doen dus hun zin, net zoals wij. Het zij zo.

Ooit aan gedacht hoe het zou aanvoelen om een ster te zijn?

Dat is natuurlijk een bron van allerhande zweverige dagdromerijen, maar één en ander is nogal tricky tricky. Ben je gelukkiger, being a star?

Het is een zeker en vast een aangename zaak om te kunnen leven van de muziek die men maakt. En toch: èèn enkele hit kan een ‘win for life’ lot lijken, maar op lange termijn is dat allemaal vluchtig, kwetsbaar en onzeker.

Een voorbeeld betreffende een sunshine groep die qua muziek niks met ons te maken heeft: Shocking Blue was op het einde van de jaren zestig een ferme topgroep met een hoog sterrendom, met als uitsmijter "Venus" als 'number one' in de US Billboard. Maar toen Shocking Blue stopte, vielen drie van de vier leden in een bodemloze put. De drummer heeft zich in armoede dood gezopen, de bassist zit, zover we weten, in de psychiatrie en ook zangeres Mariska Veres heeft na veel ellende, enkele jaren geleden het loodje gelegd.

Dichter in in onze buurt op het muzikale spectrum denken we aan Jaco Pastorius, The Sound, Joy Division, Steve Mariott, . . . Of denk aan de historie van Pink Floyd: vroegere vrienden kunnen na verloop van tijd elkaars ogen uitkrabben (en dan weer vrienden worden).

We hebben respect voor sterren die het allemaal op één of andere manier weten te overleven en daarbij ook nog creatief blijven wezen.

Het archetype zijn groepen zoals The Rolling Stones en U2. Niettemin: in het sterrendom schuilt ergens een donkere tegenspraak. Veel geld verdienen leidt naar een hoge levenstandaard. Terwijl de beste nummers wellicht geboren worden uit een lage levenstandaard met kommer en kwel. Niet alleen qua muziek maar ook op vlak van tekst.

Op de keeper beschouwd heeft de wereld van de pop en rock en new wave en dit en dat, vanuit sociaal oogpunt een hard en zelfs enigszins fascistoïd karakter: de macht en het geld zitten geconcentreerd bij één of enkele personen en voor de anderen is er nul komma niks qua sociaal vangnet.

Een voorbeeldje: ooit hebben we in Los Angeles de bus genomen van het hotel naar de Namm muziekbeurs en geraakten we tijdens het wachten aan de babbel met de Australische chauffeur. Dat bleek een vroegere gitarist te zijn van Midnight Oil en die heeft ons toen in zeven haasten zijn verhaal gedaan, wat neerkomt op: eens uit de groep: fuck off, gelieve uw plan te trekken en/of op te rotten. Verwacht geen sociaalvoelendheid van zij die de credits hebben. De man speelde zelfs geen gitaar meer.

Hoe begon The Arch eigenlijk?

The Arch is een distillaat uit een enkele obscure ensembles, eind jaren ‘70, begin jaren ‘80. Een aantal gelijkgezinde zielen hebben elkaar gedurende de onderlinge contacten gevonden.

In 1985 zijn we dan beginnen jammen, componeren en opnemen op een antieke, derdehands Portastudio: een viersporen cassetterecorder. Those were the days. Een schril contrast met de technische mogelijkheden van vandaag. Als je ziet wat we in die dagen uitvraten met een minimum aan materiaal en een beperkt aantal zelfgemaakte klanken: enige nostalgie borrelt omhoog.

Jullie begonnen eind jaren '80, dat was eigenlijk toen de scene plat op haar gat zat.

Zoals gezegd: eigenlijk zijn we in het midden van the eighties van start gegaan. In 1986 zijn we begonnen met optreden en zo we ons nog goed herinneren is eind 1987 de eerste plaat verschenen. Maar inderdaad. We hadden enkele jaren eerder op het toneel moeten verschijnen.

Wat dan ook weer niet vanzelfsprekend is: in 1985 waren de meeste leden van The Arch omtrent 16 jaar oud. We zijn misschien te laat geboren. Of te vroeg?

Jullie zaten op Antler. Een schitterend label maar eigenlijk ook een enorme catalogus van "groepen die in een betere wereld meer verdienden"...

As a matter of fact zijn we destijds begonnen op het ‘Anything But’ label van Ludo Camberlin die voor ons een fundamentele rol vervuld heeft. ‘

Anything But’ was een platenfirma die min of meer onder de vleugels van Antler zweefde. Later konden we naar Antler en nog later werden we opgevangen door Duitse labels zoals Discordia en Novatekk. Wij vinden ook dat de groepen van ‘the Antler family’ een betere wereld verdienen, zoals gezegd, maar de zaken zijn nu eenmaal zoals ze zijn. Daar valt niet aan te lievemoederen. Als we ons daarover tandenknarsend bekommeren, dan hebben we dat er nog eens bij . . .

Zelf heb ik het steeds moeilijk gehad om The Arch te definiëren...voor mezelf hield ik het een beetje op een kruising tussen Poesie Noire en de latere Wire. Ik wil dat je het zelf eens probeert!

We beschouwen het als een compliment dat we moeilijk te definiëren zijn. Dat komt misschien ook omdat we graag experimenteren en dingen doen die we niet eerder gedaan hebben. Of door anderen gedaan zijn, in zover dat niet te pretentieus klinkt. We leggen onszelf geen regeltjes op, behalve misschien in de tijd van ‘The Only Thing’ en dat was allesbehalve heilzaam.

We weten ook niet waar we ons zelf moeten gaan situeren. Anywhere around the new wave en consoorten. In a way, someway, anyway, . . .

Er ontstond ook aandacht vanuit het buitenland. Vind je zelf dat je daar iets hebt bereikt?

Alleszins meer dan hier ten lande. Al een geluk: moest het in het buitenland even schraalmager zijn dan in het binnenland, dan zou The Arch al lang ‘verdampft und verschwunden sein’.

Het feit is: uit onze wederzijdse vijfzijdige ‘pentagram bevruchting’ zijn een aantal nummers ontstaan en uitgebracht. Dat zijn eigenlijk kinderen die uit ons geboren werden en die vervolgens een eigen leventje zijn gaan leiden, waarover we geen controle meer hebben. En dat kan ver gaan. Het geeft een massieve voldoening om te ervaren waar die nummers world wide terecht komen en hoeveel respons ze opleveren. Wat ook interessant en plezant is: covers van onze nummers die gemaakt worden door andere groepen.

In alle eerlijkheid durf ik mij wel eens af te vragen of muziek wel loont. Ik ben verslaafd aan muziek maar als ik zie wat bv een Jo Casters moet doen om zijn nieuwste cd zelfs gehoord te doen krijgen dan zakt de moed je in de schoenen.

Inderdaad, het heeft allemaal een onberedeneerbaar en vluchtig karakter. Er zit een hoge dosis anarchie in het wereldje en klagen noch zagen helpen. Desalniettemin hebben we zodanig veel respons en aanmoediging dat we blijven voortdoen. Baat het niet, dan schaadt het zeker niet.

We beleven er voldoening aan: we maken het gezellig, we amuseren ons, het Vedettje in de ene hand, het sigaretje in de andere hand, en we zijn creatief bezig.

Er is ook een nieuwe cd in de maak, kun je daar iets meer over vertellen?

Daar zullen een twaalftal nummers op staan waaronder een cover van ‘My Suitor’. De meeste opnames zijn klaar, alsook een aantal mixen en masters, maar er blijft nog behoorlijk wat werk dat verzet moet worden. We streven ernaar de nieuwe cd te lanceren in november 2011.

En gaan jullie gebruik maken van de recente revival van de 80's?

We hopen ons graantje mee te pikken. Eigenlijk zijn de eighties ons inziens nooit ver weg geweest, maar de hernieuwde belangstelling kan alleen maar een aansporing zijn om een tandje bij te steken. Deze revival is motiverend.

Wat vind je eigenlijk van die revival?

We like it. Maar zoals eerder gezegd: the eighties zijn naar ons gevoel immer tegenwoordig gebleven en zullen dat ook nog wel een hele tijd blijven. Tot in het jaar 2222?

Binnenkort staan jullie in Gent, wat mag het publiek verwachten?

Een kwart van de nummers zal new stuff zijn. Voor de rest hopen we de mensen een aangename en reflexieve verpozing aan te bieden.

En wel samen met Covenant, betekent dit iets speciaals voor jullie?

Voorzeker. We hebben nog nooit met hen gespeeld. We zijn benieuwd en kijken er naar uit.

Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?

We zijn met vijven en eenieder heeft zo zijn favorieten die evolueren in de tijd. Een wilde greep uit de namen geeft ondermeer Wire, The Cult, The Young Gods, Bach, Joy Division, The Neon Judgement, Cabaret Voltaire, The Leather Nun, The Virgin Prunes, en ga zo maar door.

Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur alleen met in een lift te zitten en wat zou je dan doen?

With the Lovalally Lady, exploring the possibillities. Of met acht Lovalalalally Ladies, exploring even more possibillities. In de hoop dat die acht uren te kort zullen blijken te zijn. Sic.

Een speciale boodschap voor de Dark Entries-lezer?

Keep the dark faith. Thanks for your attention.

En die aandacht zullen we zeker hebben op 25 februari want dan staat The Arch samen met Der Klinke, A Split Second en Covenant in de Gentse Vooruit.

Info over tickets vind je hier.

En neen, u hebt geen enkele reden om daar niet te zijn, tenzij u in die lift zit natuurlijk!

The Arch