Flintology is een elektronisch project van Philip Ricquier wiens recente dubbelaar “Backstabber pt1/pt2” uitgebracht werd op het Zwitserse Urgence Disk Records dat ons onlangs ook verblijdde met de recente Bak XIII.

Dark Entries wil veel doen de komende maanden maar in de eerste plaats willen we toch aandacht geven aan binnenlands talent dat door de media over het hoofd wordt gezien!

Ik veronderstel dat vele van onze lezers niks zullen weten over Flintology….dit is je kans, Philip. We zullen maar met de frustraties beginnen. Flintology is ondanks tien jaar verre van bekend. Ik vrees dat dit zich zo zijn frustraties meebrengt.

Ik doe een poging om het kort te houden. Toen ik onder de noemer Flint een eerste full-album ("Half full – half empty") uitbracht in 1998 kostte het eigenlijk bijna geen moeite om media-aandacht te verkrijgen. Zowel kranten als tijdschriften namen tijd en moeite om nieuwe projecten eens deftig onder de loep te nemen en dit op een eerlijke, serieuze manier.

Zelfs Studio Brussel belde toentertijd zelf om meer te weten te komen over de plaat en de toekomstplannen. De gedachte om er ook ‘live’ mee te gaan was niet direct voorzien maar ik had wel zoiets van, ‘als er hier interesse bestaat voor een plaat die op 4- en 8-track minidisc werd opgenomen, kan ik misschien toch eens rondloeren voor steviger back-up vanuit platenfirmaland.

Daar heb ik me dan ook een drietal jaar op blindgestaard, proefopnames, halve beloftes, grootse plannen etc. Er was in die tijd wel degelijk contact met de A&R’s,… wat tegenwoordig een zeer uniek gegeven blijkt. Ondertussen was ik ook aan mijn eigen opnamestudio beginnen bouwen en waren we een nieuwe eeuw binnengesukkeld. Vanaf toen is de malaise in de muzieksector pas goed voelbaar beginnen worden.

Ik heb toen gekozen om het eerste album te laten voor wat het was en ontzettend veel gesleuteld aan een goeie nieuwe sound en een volledig nieuw album maar toen die in 2003 uiteindelijk klaar was ("Testimon(e)y", onder de noemer Flintology) waren er, voor mij althans, weinig tot geen aanspreekpunten meer hier in België.

Besparingsrondes en personeelswissels alom. Ik heb na lang zoeken toen toevallig via een vriend de coördinaten van Urgence Disk in Zwitserland verkregen en heb de demo ook daarheen gestuurd. Daar waren ze er wel degelijk voor te vinden en kon ik "Testimon(e)y" in 2004 op een goede manier uitbrengen. Toen die plaat goed en wel in de coulissen verspreid begon te geraken ben ik erin geslaagd om mijn twee hoofddrives om zeep te helpen, met verlies van alle belangrijkste samples en digitale info van de eerste twee platen als gevolg. Neem daarbij nog een drastische verhuisperiode en volledige heropbouw van 'der Bünker' (mijn studio) en de goesting om alles nog met optredens te gaan ondersteunen was rap over.

Er is wel nog even airplay geweest van één van de tracks ("Resistance") waarvan de video ook even via TMF werd gedraaid maar het album is hier in België nooit echt in verdeling geraakt. Daarna heb ik nog een dubbelalbum klaargestoomd eind 2007, maar wegens gebrek aan financiële middelen is deze nooit uitgebracht. Dit album : "Diesel’s Fury (move on)" kun je ook trouwens integraal beluisteren op mijn micro-site http://web.me.com/flintology.

Ik was toen wel redelijk ‘pissed off’ en heb me toen twee jaar toegelegd op videotechniek en film. De studio bleef op slot. Maar in 2009 begon het opnieuw te kriebelen en is het dubbelalbum "BACKSTABBER PT1/PT2" het resultaat geworden, deze maal terug op het Zwitserse label Urgence Disk Records.

Ik heb ook resoluut de kaart getrokken van een zwaar uitgewerkt studio-album. De moeilijkheidsgraad van de totale sound heeft mij doen afzien om het hele circus live te gaan uitwerken. Flintology is een mix van alle stijlen waar ikzelf van hou, en blijkt moeilijk onder een noemer te vatten.

De frustraties die er zijn lijk ik dus voor een groot deel aan mezelf te danken,… mijn liefde in de muziek ligt namelijk in het ontwerpen, opnemen en afwerken van songs zonder compromissen te sluiten voor een eventuele live-opvoering.

Ik heb massa’s platen van zeer uiteenlopende bands thuis waarvan ik nog nooit een optreden ben gaan zien en ik mis dat niet echt. Het grootste deel van mijn muziekbeleving gebeurt in de wagen en in de studio thuis, dus hou ik van bands die in eerste instantie goeie platen maken.

De muziekindustrie is echter in de afgelopen jaren volledig veranderd en cd’s verkopen nu zeer slecht. De kwaliteit van songs zelf blijkt hoe langer hoe meer bijkomstig en het is nu een kwestie van optreden om nog met spectaculaire vertoningen in de kijker te lopen en wat centen te sprokkelen. Dat is nu eenmaal nooit de uitvalshoek geweest van mijn soloproject Flintology, alle frustraties ten spijt.

We mogen dus blij zijn dat er nog organisaties zoals Dark Entries zijn die nog tijd en moeite nemen om een project eens goed binnenstebuiten te keren.

Mijn excuses, dat was niet echt kort.

Dat was inderdaad niet wat je bondig noemt, maar het is wel reuze interessant! Toevallig had ik het er onlangs over met Johan Van Roy van Suicide Commando. Er zijn wel een paar kleine concertorganisatoren die vaak hun broek scheuren maar voor de rest wordt dit land geregeerd door Studio Brussel.

Klopt voor een groot deel. Als je niet binnen een muziekstroming valt, die bij deze radioheerschappen door de beugel kan, dan kun je het blijkbaar inderdaad wel schudden,… en niet alleen op radiogebied.

Ze hebben een soort monopolie naar de Vlaamse jongerencultuur toe, waardoor heel wat grotere muziekgerelateerde organisaties alsook sponsoring enkel en alleen met hen in zee gaan.

Er is nu eenmaal weinig tegengewicht voor een instituut zoals StuBru, maar zoals ik reeds eerder zei, ze waren vroeger een heel stuk meer open-minded en grensverleggend.

Ze zouden ook vandaag een veel grotere rol kunnen spelen naar ondersteuning van concertorganisatoren en minder ‘populaire’ muziekgenres toe, maar verkiezen tegenwoordig (allicht ook vooral uit financieel oogpunt) eerder een soort profileringsmechanisme te zijn voor hun eigen presentatoren en VRT-producties, eerder dan vooruitstrevende, moderne en interessante radio te maken.

Er zijn bij hen weliswaar nog wel enkele specifieke programma’s (zoals ‘de zwaarste show’ voor de metalheads) maar ook niet meteen op de meest toegankelijke uren.

Wat ze overdag in ons maag splitsen is voor mij genoeg om mijn Ipod constant door de boxen te laten schallen. Maar zo blijf ik ook op mijn honger zitten naar nieuw, grensverleggend talent in minder gehypte genres, zoals electro.

Blijkbaar moest je voor Flintology naar Zwitserland trekken voor een platendeal.

Urgence Disk Records, met Damien ‘Baron Von Smock’, is een label die een hart en een oor heeft voor muziek. Niet voor concepten of mainstream voorgekauwde marketing. Zo zitten er verscheiden genres op dit label, gaande van blues, rock, electro naar soundscaping en nog veel obscuurder dingen dan je vroeger in een gemiddelde vooruitstrevende platenzaak kon vinden. Ze hebben connecties over alle continenten, waarbij de platen weliswaar niet in grote getale, maar wel bij de juiste mensen terechtkomen in de vreemdste uithoeken van deze planeet.

De voorwaarde om bij hen in de catalogus te komen is ook zeer simpel : het moet in eerste instantie klikken op persoonlijk vlak en de muziek mag zeker niet als 13 in een dozijn te beschrijven vallen. Ze zijn altijd grensverleggend geweest en proberen dit ook te blijven. Ik vind het alvast een inspirerende plaats (Urgence Disk is gesitueerd binnen l’Usine in Genève, waar ook allerlei optredens en kunstprojecten worden opgezet) waar je echt wel op je gemak bent en in het gezelschap van massa’s creatieve geestesgenoten.

Dergelijk verschijnsel bestaat gewoon niet in België.

Ik gun het je van harte, maar voor een land dat de EBM uitvond vind ik het schrijnend dat Belgen naar het buitenland moeten trekken.

Vind ik eigenlijk ook. Maar gezien de huidige marksituatie en illegale downloadgewoontes mag een mens al blij zijn nog iemand te vinden die nog iets wil ondersteunen op muziekgebied.

België is altijd al groot geweest in de meest uiteenlopende disciplines, maar we hebben geen groot draagvlak voor specialiteiten.

Mochten we ietwat groter uitgevallen zijn als landje met een meervoud aan bevolking, en liefst met veel minder kleinburgerlijke bekrompen geesten, dan zou er zeker een bestaansreden en circuit zijn voor EBM en massa’s andere ‘niche’-genres.

We zouden weliswaar dan ook nog aan onze muil moeten werken, want die is te klein om op wereldniveau enige deining te veroorzaken.

In alle eerlijkheid was jullie “Backstabber” mijn introductie tot Flintology. Hoe is je muziek geëvolueerd ten opzichte van vroeger?

Technisch gezien ben ik gestart met een 4-track Yamaha minidisc en een Akai S2800. In het begin onder de naam Flint was het voornamelijk rockmuziek, opgevuld met elektronica.

"Testimon(e)y" was de aanzet om gaandeweg de studio uit te bouwen en bij te sturen. Nu is de studio scherp uitgerust met de nodige synths, plug-ins en snaar en slaginstrumenten. De muziek is ondertussen een volledige evenwichtige combinatie tussen electro en rock met een groot belang wat de teksten betreft.

Ik ben mij er ten zeerste van bewust om te proberen een ‘hook’ binnen de soundscaping en opbouw van de tracks te smokkelen, zonder experimenten uit de weg te gaan. Als er één zaak is waarvan ik steeds meer gebruik ben gaan maken is het de mogelijkheid om alles, maar dan ook alles te proberen. Al was het maar het geluid van een elastiek beroerd door een paperclip… het doel heiligt de middelen, en de techniek geeft me de mogelijkheden. Het geheel moet wel, meer dan ooit, een song vormen,…. met een zekere logica en inhoud.

Is Flintology het werk van enkel Philip Ricquier?

Ja, Flintology is een soloproject. Ik ben eigenlijk een metalminded gitarist die verstrikt is geraakt in opnametechnieken en ben een echte ‘sucker’ voor muziekgerelateerde hard- en software.

Ik werk het vlugst alleen, en het is onontbeerlijk om voor mijn soort muziek een studio in uw directe omgeving te hebben. De plaat bevat misschien wel 23 tracks maar je mag er zeker nog eens zoveel bijtellen die de plaat niet hebben gehaald. Ik bijt me maandenlang vast in die kleine ruimte en dan zou ik het moeilijk kunnen verdragen om op anderen te moeten wachten. Vlot doorwerken, opnemen, schrappen en herwerken is de boodschap. Alles staat standby, gitaren, bas en drumsticks bij de hand, de mac ‘loaded’ met een dodelijk arsenaal aan plug-ins en dan moeten ze me gerust laten. Dit zou fortuinen kosten indien ik mij een studio zou moeten huren.

“Backstabber” werd zowaar een dubbelcd, ook niet zo vanzelfsprekend in tijden van muziekcrisis….

Origineel was het een enkele plaat, maar toen ik probeerde een track-order op te maken kwam ik met de toenmalige 16 tracks niet tot een evenwichtige plaat.

Ik heb toen vrij vlug besloten om verder op te nemen en was dan uiteindelijk heel tevreden met de twee discs zoals die nu zijn. De eerste is wat rustiger en meer songgericht, de tweede wat harder en experimenteler. Althans naar mijn gevoel.

De persing voor een dubbel blijkt zeer goed mee te vallen, dus de keuze lag voor de hand. Ik zeg dit nu zonder meer, maar ik troost mezelf dat er n og anderen zijn die dure hobby’s hebben, dus die investering neem ik er voorlopig nog bij. Ik kon ook een motorliefhebber geweest zijn… of een fervent wereldreiziger…

Hoe springen DIY-artiesten zoals jij om met die crisis? In het vuistje lachen of maakt het de situatie alleen erger?

Ik heb over de jaren ‘der Bünker’ volledig ingericht naar mijn manier van werken en kan ik mijn muziek op zeer hoog niveau aanleveren zonder mij zorgen te hoeven maken over productiekosten, studiotijd en allerlei geldopslorpende zaken die al voor veel problemen kunnen zorgen voor de meeste bands die starten.

Ook op gebied van video kun je zelf al redelijk leuke zaken in elkaar flansen.

Er zijn massa’s DIY-artiesten die in hetzelfde schuitje zitten en thuis wat in elkaar knutselen, met dien verstande dat het goed genoeg moet zijn om kans te maken om op te vallen. Hoofdzakelijk dan naar internet toe, vind je toch al zeer sterke projecten, zonder de steun van grote geldschieters. Het maakt het bijzonder interessant om te volgen.

Groot geld zal er helaas moeilijk mee te verdienen vallen en daarom is het goed om met beide beentjes op de grond te blijven en goed na te denken vooraleer grote risico’s te gaan nemen.

Crisistijd is een goeie voedingsbodem voor cultuur, ik denk dat we nog mooie projecten mogen verwachten. Ondertussen heb ik echter wel een daytime job, naast de muziek.

Ik noemde jullie muziek electronische bedroompop dat invloeden heeft van zowat alle electronische muziek….uw mening?

Uw beschrijving is er evengoed één die ik zal bewaren ! Het klopt inderdaad wel voor het gros van de nummers.

Ikzelf hou van groepen zoals Slayer, Dead Can Dance, Depeche Mode, Peter Gabriel, Catherine Wheel, Fantomas, Front 242… zo kan ik hier de hele pagina vullen.

En dat heeft zijn weerslag in mijn opnames. Er zijn mogelijks 2 constanten die steeds terugkeren en dat is melancholie en power. Daar hou ik enorm van.

Flintology is TE rock voor echte electro, en TE electro voor echte rock,… allez, da’s toch wat ik moet afleiden uit de gewone muziekpers die meestal slechts opgewonden geraakt naar aanleiding van de nieuwste U2 of Lady Gaga. Mogelijks hebben de extraatjes en exclusieve uitnodigingen die met die nieuwe plaatjes meegestuurd worden daar ook wel iets mee te maken. Daar kan ik met mijn budget helaas niet aan meedoen.

Ik hou van een breed spectrum, vandaar ook mijn voorliefde voor groepen die echt zorg dragen voor de studio-kant van de groep en hun cd’s prachtig in elkaar steken, liefst zo breed mogelijk qua genre, en het hoeven zeker geen gevestigde waarden te zijn.

Is Flintology anno 2010 een studioproject of kunnen we je ook op een podium zien?

Neen, Flintology is en blijft tot nader order een studioproject, met nadruk op de opnames en studioplaat zelf. Ikzelf daarentegen ben momenteel ook aan iets anders aan het knutselen, en daar is wel degelijk een podiumpresence aan te verbinden, maar da’s nog redelijk vroeg om daar over te speculeren. Mijn lat ligt sowieso zeer hoog, dus als het ervan komt, moet het erop zijn. Ik ben ook benieuwd!

Ik vraag dit aan iedereen hoor : wat is je favoriete plaat en waarom?

Er is slechts eentje die in de cd-speler van mijn wagen blijft hangen en die is van eind 2009: ‘World painted blood’ van Slayer. Geen elektro maar het zwaardere genre dus. Power, puur en onversneden… de ganse plaat lang. Die gasten krijgen mij in beweging. Er zijn wel een massa nummers in verschillende genres die dit jaar zijn uitgekomen die ik ook de moeite vind, maar als volledige plaat moet ik bij mijn standpunt blijven.

Een speciale boodschap voor de Dark Entries-lezers?

Awel, als je erin geslaagd bent om alles tot hier te lezen, dan zal het misschien ook lukken om de nieuwe dubbelaar van Flintology uit te luisteren!

En dan nu serieus: keep supporting the scene !

Bedankt Dark Entries!

Flintology

Lees hier onze review van "Backstabber part 1 / part 2"