Goeiedag, kunnen jullie je even voorstellen?

Evelien: Wel… wij zijn Pieter en Evelien, twee jonge twintigers, en wij amuseren ons sinds begin 2008 met een punky-electronisch project dat we Tex Taiwan gedoopt hebben. Onze eerste cd Damaged Hearts is dit jaar in juni uitgebracht onder Glasstone Records, een klein Engels label. Nu reizen we bijna elk weekend naar zeer diverse locaties en feestjes om optredens te geven.

Hoe is het daar in Mechelen trouwens? Is er wat te doen of zijn jullie daarom met Tex Taiwan begonnen. Ik ben er na mijn studies al een paar jaar weg maar van studentenstad-gevoel was er nooit sprake vond ik...

Pieter: In Mechelen is er inderdaad niet super veel te doen. Maar ik woon er al heel mijn leven en al mijn echte vrienden wonen daar ook. Dus voor mij is er genoeg boeiends te beleven. Verder ben ik ook niet echt een uitgaander, geef mij maar een gezellig cafétje en een goed Duveltje ... Mechelen is de laatste jaren wel wat hipper aan het worden.

Evelien: En ik kom oorspronkelijk uit de verre Kempen, maar woonde de laatste 5 jaar in Antwerpen en recentelijk in Brussel, dus dat van Mechelen gaat maar voor 50% op!

Hoe zijn jullie ontstaan en wat zijn jullie roots in de muziek?

Pieter: Ik ben begonnen als bassist in de locale kutgroepjes. Aangezien er niemand echt aan de kar trok en ik als enige nogal ambitieus en controlefreak was, ben ik begonnen met alles zelf te doen op mijn laptop. Ik probeerde rockmuziek te maken met synths en drumcomputers. Ik luisterde in die tijd nogal veel 8-bit en die invloeden zijn er ingeslopen. Evelien leerde ik kennen via een zoekertje op de website van Humo. Op muzikaal gebied klikte het vrij direct.

Evelien: Als klein meisje zag ik al altijd mijn papa in de weer in zijn kleine opnamestudiootje, of gitaar spelend, en voelde toch ook al vroeg dat muziek me wel lag. Ben wel relatief laat met pianolessen en muziekschool begonnen. Uiteindelijk zing ik nog het liefst van al. Toevallig op hetzelfde moment als Pieter ben ik dan ook aan het surfen geslagen, op zoek naar een rockband toen nog, maar toen ik zijn zoekertje zag waarin hij zocht naar enthousiastelingen om een electroprojectje mee te starten, heb ik geen twee keer nagedacht. Maar meteen gevraagd of hij misschien een “vocaliste” zocht…

Waarom de naam Tex Taiwan? Enkel voor de klank en het visuele aspect want het klinkt wel lekker en op papier ziet het er ook goed uit), of zit er meer achter?

Evelien: Wel… gewoonlijk skippen we die vraag!

Het album klinkt heel erg punk vind ik, een boel kracht en snelheid en geen gezever. Is dit bewust zo gekomen?

Pieter: Het ging en gaat ons vooral om energie overbrengen op mensen. Die punk attitude is iets dat we allebei nogal in onszelf hebben volgens. Wij hebben allebei nogal sterk onze eigen mening en methodes en zijn heel DIY. Ik denk dat zich dat ook vertaalt in onze muziek. Verder zijn er al genoeg bands die zeemzoete muziek vol franjes aan de man brengen. Veel respect daarvoor, maar als we dan op een podium staan laat ik het liever knallen.

Evelien: Ik zou het niet beter kunnen verwoorden!

Ik vraag het maar omdat je volgens mij in deze muziekindustrie moet opvallen om ergens te geraken. En de juiste mensen kennen waarschijnlijk maar ja... dat zou ons wat doen afwijken.

Pieter: Wij maken geen muziek om op te vallen of ergens te geraken. Gewoon omdat we het fijn vinden en omdat het een uitstekende uitlaatklep is. Verder kennen we al zeker de juiste mensen niet in het wereldje. Gewoon fun maken en veel optreden en de rest zien we wel. Als we er ooit geld aan zouden kunnen verdienen in plaats van er bergen in te steken zou het al leuk zijn ...

Evelien: Niet te hard proberen inderdaad, da’s nergens goed voor, vaak enkel voor frustraties. Als je je oprecht amuseert, jezelf bent en je eigen persoonlijkheid juist inzet, pikken mensen dat ook wel op. Het woord “muziekindustrie” geeft me trouwens al de ongelofelijke heebeegeebees.

Waar haal je die energie toch vandaan? Vooral op het podium moet dat indrukwekkend zijn... en vermoeiend voor jou!

Evelien: Zonder stoeferig te willen klinken ofzo… maar ik verbaas mezelf ook telkens weer dat ik al dat gespring, geraas, geloop gecombineerd met zingen en roepen 40 minuten vol weet te houden. Maar er zit een wild kind verscholen in dat door de week anders zo rustig ogende meisje. En dat moet af en toe eens kunnen ontsnappen!

Heb je nooit nood aan wat rust? Want jullie album doet me soms wel naar adem snakken!Is dat gebrek aan rust bij de produktie geen punt geweest? Ik mis het toch een beetje op het album.

Pieter: Voor een of andere reden is dat echt geen punt geweest tijdens de productie. We hebben hier zelfs niet over nagedacht. We hebben uit onze repertoire gewoon de nummers gekozen die we veel en graag spelen ...

Evelien: Het is ook niet bedoeld als luisteralbum, tenzij misschien voor de die-hard electropunkfans. Voor de anderen moet het dan maar een cd zijn waar ze af en toe voor één of twee nummers op kunnen losgaan, en dan kunnen ze daarna nog zoveel folk opleggen als ze willen. De recensenten moeten zich er maar bij neerleggen!

Merk je dat er door je debuutalbum wat aan het gebeuren is? Enige airplay of zo? Want Hearts War en Haphazard lijken me toch veel hitpotentieel te hebben.

Pieter: Hitpotentieel, airplay, ... allemaal dingen waar we niet echt mee bezig zijn. Er is wel wat aandacht van wat muziekmagazines en er zijn al wat interviews geweest en dat is allemaal leuk. Maar laten we eerlijk zijn. Niet iedereen kan genieten van wat wij brengen. Op de meeste optredens (buiten de scene) denkt iedereen wtf is dit. Tegen dat we ze eindelijk mee hebben is het optreden meestal voorbij.

Evelien: OK, misschien niet meteen mee bezig, maar uiteindelijk is de combinatie Pieter-Evelien wel al vaak de bron geweest van catchy deuntjes. Daar hebben we toch allebei wel wat gevoel voor, denk ik. En sinds de release van ons album is er inderdaad iets lichtjes beginnen te borrelen. We zien wel, maar echt een enorm radiosucces, dat zie ik eigenlijk zelfs niet zitten!

Hoe ben je in godsnaam bij Glasstone terechtgekomen?

Pieter: We hebben het hen gewoon gevraagd ... en ze waren eigenlijk onmiddellijk akoord.

Wel erg dat het zo moet gaan, ik erger me soms rot aan het overaanbod van de Belgische "alternatieve rock" op Stubru...

Pieter: Zelfs daar geraken ze niet meer: alle radiozenders zijn één pot nat tegenwoordig. En als er dan iets goed is, wordt het zotgedraaid. En alternatieve rock, heeft iedereen daar al niet jaren zijn buik van vol? :) Allé, van de Belgische dan toch.

Evelien: Touché.

Wat staat ons nog te wachten? Ga je het bij deze electropunk sound houden of denken jullie niet in genres?

Pieter: Ik denk dat we als band eerst onze eerste plaat nog zullen promoten met optredens en een kleine tour. Daarna aan de tweede plaat beginnen werken. Deze zal misschien wat anders zijn van sound aangezien we wat meer de organische tour zullen opgaan. We zijn er nog niet echt mee bezig. We zien wel en laten groeien wat er komt. Wij denken niet in vakjes of hoekjes en doen gewoon wat we willen doen ...

Evelien: Als dat nog niet duidelijk was, natuurlijk ;) van mij mogen er later gerust nog wat scheurende gitaren bij, maar wie weet… misschien staat Tex Taiwan over vijf jaar als een akoestisch project op het podium.

Waar luister je zelf zoal naar?

Pieter: Ik ben nogal een 90ties rocker. Pixies, Sonic Youth, de grunge scene. Muziek waar ik mee ben opgegroeid. Verder wat meer dingen binnen het genre: Crystal Castles, Kap Bambino, Schwefelgelb, Covox, ...

Evelien: Ik luister zelf nog bitter weinig electro de laatste tijd. Heb me zowat gestort op obscure lofi rockmuziek, jaren ’70 tot nu. Maar dat gaat altijd met vlagen, over een halfjaar ben ik misschien wel weer wild van iets totaal anders.

Wat is je favoriete album?

Pieter: Experimental Jet Set Trash And No Star – Sonic Youth en Surfer Rosa, Doolittle – Pixies

Evelien: Songs Of You & Me van Chris Knox en Black Foliage van The Olivia Tremor Control.

Hopelijk vind ik ooit eens tijd om jullie aan de slag te zien, dan mogen jullie een paar duveltjes verwachten! Bedankt voor het interview!