De eerste Belgische VJ werd meteen ook één van de grootste aller tijden want op John Peel-achtige wijze presenteerde Marcel videoclips die Europa toen nooit eerder had gezien.

Dark Entries had het ware genoegen om met een interview te kunnen uitpakken met zowel Luc Van Acker als Marcel Vanthilt om over de toekomst maar vooral, over hoe kan het anders, het verleden te praten.

Het lijkt misschien een clichévraag om mee te beginnen, maar hadden jullie ooit gedacht dat Arbeid Adelt terug op het podium zou kruipen en dan nog met het allereerste materiaal?

Luc: We krijgen al jaren aanbiedingen voor Arbeid Adelt! In originele bezetting. Maar de agendas van de 3 jonge helden bleken niet overeen te komen… en nu dus opeens wel. De goesting was er wel altijd maar wel met de nodige zelf kritiek en nostalgie … maar daar zijn we ook al over.

Marcel: Ja, vooral zelfkritiek: moet dit nu ècht? Doch met de nodige mouwvegerij van Sinners Day & AB (“AA!?, Jullie zijn ècht top!) ging het vanzelf. Meer zelfs: ik vind die eerste mini-elpee, “Jonge Helden”, best wel een klassieker!

Jullie gingen de geschiedenis in als de band wiens optreden slechts 7 minuten duurde. Ik kan mij inbeelden dat men jullie hiervoor bloemen toewierp.

Luc: Hahaha nee er was gewoon niet meer songmateriaal ;)

Marcel: Het was ons eerste optreden. Alleen nog Jan en ik. Op een festival in Alsemberg, in een tent. Speelden er ook: Fad Gadget! En Department S! … Die laatste spelen nu ook op Sinners Day, de cirkel is dus rond! Het vierkant daarentegen is rechthoekig …

Ik heb Arbeid Adelt! steeds fantastisch gevonden, maar nooit geen bal van de teksten gesnapt. Snapten jullie ze zelf?

Luc: De teksten zijn echt héél goed vinden we zelf ! Met de nodige inspanning begrijp je er toch iets van…hopen we?

Marcel: Ogenschijnlijk gaat het nergens over. Is het gewoon een collage van woorden, flarden tekst en slogans. Het is heel erg dada, anti-kunst uit de jaren ’20. Music-hall, café-chantant, les souvenirs sont là pour s’en servir … Het betekent allemaal wel iets, zelfs als het helemaal niets betekent. Deze wereld is niets en dat mag.

Net zoals bv Pas De Deux, heb ik soms het gevoel gehad dat de Vlaamse taalkeuze desastreus was voor buitenlands succes want jullie deden revolutionaire dingen. Nooit over nagedacht om het toch in het Engels te doen?

Luc: Nooit … de naam van de groep was ook al … Maar wel het Zuid- Afrikaans! Absoluut!

Marcel: Neeneenee, in het Engels zou het potsierlijk klinken. Trouwens, ‘potsierlijk’, zo’n woord hebben ze in het Engels niet eens! Evenmin als beschuit, kletsmajoor of doorkijkspiegel. Het is in het Nederlands allemaal zoveel scherper. Wat niet mag beletten om er af en toe wat Frans, Duits of –inderdaad- Zuid-Afrikaans tussen te kletsen.

Jullie zijn monumenten van de Belpop en eigenlijk vind ik dat we chauvinistisch moeten zijn in dit klein landje want wat dit kleine landje muzikaal al niet teweeg gebracht heeft. Ik denk dat ik jullie daar niet moet van overtuigen. Zijn we soms niet te weinig chauvinistisch?

Luc: Als je uit zo een klein landje komt is chauvinisme moedig en grappig … toch ? maar geen must.

Marcel: Chauvinisme is letterlijk ‘blinde, overdreven vaderlandsliefde’ … Ik ben daar absoluut niet mee bezig, maar historici en de mensen die tegels uitdelen die aan de ingang van de AB liggen mogen dat zeker en vast wèl! Dankuwel, AB!

Als ik jullie muziek hoor denk ik soms : verdomme, toen was alles mogelijk…. Ik bedoel moest er nu een band afkomen met hetgene jullie destijds deden, het zou niet lukken vrees ik.

Luc: Ik denk dat je daar van zou opkijken Alles kan opeens weer! Alleen wel binnen het veilige omkaderde vakje waar men de artiest nu heeft geplaatst…

Marcel: Ja, daarom is het misschien goed dat de oude knarren van AA! in zee gaan met de jonge parkieten van Vermin Twins of zo. Dat zou opmerkelijke resultaten opleveren. Een nieuwe electronique-flamande! Ik doe mee!

Deze vraag is meer bedoeld voor Marcel als televisiemaker. Vroeger had je iets als Hitring waar Kurt Van Eeghem netjes Danny Fabry draaide om daarna Arbeid Adelt of Twee Belgen te draaien….ondanks de technologie heb ik het gevoel dat er vroeger meer mogelijk was.

Marcel: Misschien wel. En ook weer niet. Er waren in elk geval veel minder media: minder radio, minder tv. Nu heb je méér radio & méér tv, maar iedereen houdt zich aan een vaste vorm.

Studio Brussel is veruit de beste nieuwe-muziek-zender, maar is ook heel bekrompen in wat ze draaien. En hun fixatie met de 90’s (wie vernietigt eindelijk ’s alle platen Nirvana?) werkt me danig op de zenuwen. De geformateerde radio is inderdaad zeer beperkend. Er zijn echt weinig dj’s die heel hun playlist zelf samenstellen. Zou toch terug meer moeten kunnen. En dan vooral veel meer surfen tussen genres.

En qua televisie telt dat ook. Er is TMF en JIM (die ik over het algemeen wreed tof vind), maar de VRT heeft eigenlijk niets.

Ik zou doodgraag (met Ray Cokes) op vrijdagavond op Canvas elke week een twee uur durend programma met muziek maken. Kan zo! Maar wilt men het? Ik denk het niet. Omdat er te weinig kijkers voor zijn, zegt men. Misschien moet men het eerst nog ’s proberen en dan de rekening maken? …

U was de eerste (enige) VJ van MTV en je bracht alles van KMFDM tot Laibach. Wat denk jij als je nu MTV ziet?

Marcel: Bestaat MTV nog? Ik volg het absoluut niet, maar JIM en TMF dus wel. Ik vind hun programmatie behoorlijk. Ik zie elke dag wel wat. Ze steunen, naast het bulkaanbod van r&b-marina’s uit de VSA, zowat alle Belgische bands. Dus: toppie!

Als outsider ziet het er fantastisch uit, zo’n VJ-jobken maar was dat eigenlijk geen vervelende en eenzame job?

Marcel: Op den duur was het saai, ja. Elke dag een vijftigtal presentaties doen, drie à vier groepen interviewen, eindeloos clips kijken … Het werd sleur. Maar gelukkig zat ik wel in Londen, een geweldige stad om in te wonen èn ècht één van de muzikale topcentra van de wereld.

Je stond bij wijze van spreken de ene dag te biljarten met een nono en plots bleek die de volgende week een superster te worden. Heel boeiend. En anderzijds ook heel eng: de Engelsen kennen alleen maar zichzelf.

Europa dat is goed om te toeren, maar muzikaal oninteressant. Amerika is goed om poen te scheppen. En de rest van de wereld bestaat niet. Het is een erg gesloten samenleving.

Later hebben jullie een comeback geprobeerd maar dat is nooit echt gelukt. Verkeerde beslissing of gewoon het slechte moment?

Marcel: Het verkeerde ogenblik, ja. En, wij waren toen ook een beetje verkeerd bezig, denk ik. In die zin dat we per sé Nederlandstalige pop wilden maken. Het anarchistische kantje was er af. Maar dat is er nu weer helemaal terug, hoop ik!

Over momenten gesproken, de eighties zijn terug in. Wat betekenen de eighties voor u?

Marcel: De 80’s zijn de jaren dat de punks vervangen werden door opgedirkte fashionista’s à la Spandau Ballet en The Style Council. Opeens had men het over design en Filofax en kostuums van Comme Des Garçons.

Van straatrebellen naar mode-iconen. Een hele overgang. Ook de clip werden plots heel surrealistisch en vol van mauve make-up. Iedereen David Bowie, quoi!

Wat vinden jullie zelf van een evenement als Sinner’s Day? Ergens lijkt het toch een beetje op een 60’s fuif met 80’s muziek?

Marcel: Ik vind het onvoorstelbaar dat de vibe rond die periode zou enthousiast is. Dat men er een heel festival aan kan besteden is onverwacht fantastisch. Ik denk dat de sfeer opperbest gaat zijn. Ik kijk er vooral naar uit om Nina Hagen, The Psychedelic Furs en de laatste Ramone in hun levende en verrimpelde lijve te zien.

Is het de bedoeling dat Arbeid Adelt beperkt blijft tot twee optredens (AB en Sinner’s Day) of zit je ook werkelijk met nieuw materiaal in het hoofd?

Marcel: Na de AB gaan we ’s zien of we nog leven. En in mijn hoofd zit vanalles. Ook nieuw AA!-materiaal. En pudding!

Een van de meest gestelde vragen zal wel zijn : wanneer gaan jullie nu eens je materiaal terug uitbrengen?

Marcel: Hier en daar vind je in de winkel nog wel ‘s ‘Essential’, de laatste compilatie-cd. ’t Is een kwestie van zoeken. En op iTunes vind je ook alles. Al krijgen wij daar, eigenaardig genoeg, nooit royalties voor. Het zijn schurken en gangsters, de platenfirma’s.

Iedere groep heeft op zolder, of waar dan ook, onuitgebracht materiaal rondslingeren. Is dat bij Arbeid Adelt ook het geval?

Marcel: Er slingert op mijn zolder nog wel een cassette-bandje of zes, ja. Maar die blijken, door de ouderdomsslijtage, niet meer afspeelbaar! Dus: nieuw materiaal is verplicht …

Ik vraag het aan iedereen, dus ook aan Arbeid Adelt!, wat is jullie favoriete lp aller tijden en waarom?

Luc: PIL

Marcel: Wire – "Chairs Missing"

Jan: Roxy Music – "Editions of you"

Wat mogen we op Sinner’s Day van jullie verwachten?

Marcel: Een stevige set met 14 nummers. Alle bekende zitten er tussen. We beginnen met “Ik sta scherp” en eindigen met “Death Disco”. En … er is ook één nieuw nummer, plus enkele onverwachte liedjes èn een raar arrangement of twee. Plus een uitgekiende beeldmontage als decor!

Ik vroeg het me gisteren nog af, adelt arbeid?

Marcel (filosofisch): Toch wel, toch wel, mijn vriend. Een mens zou zich anders doodvervelen en dat wens ik zelf mijzelf niet toe.

In naam van het gehele Dark Entries willen wij Marcel en Luk bedanken voor dit fantastisch gesprek.

Arbeid Adelt!