Wie vergelijkingen zoekt met de vroegere Poesie Noire is er aan voor de moeite want Poesie Noire is nu eenmaal ook Jo Casters. Net gelijk andere sinner’s zoals Ian McCulloch of Mark E. Smith stond Jo bekend omwille van zijn specifiek karakter wat hem de nodige vrienden en vijanden bezorgde, maar hij is vooral een artiest die op iedere plaat anders wil klinken. Het was misschien daardoor dat België nooit volledig in de armen lag van le bête noire, soms sprong hij op de Manchestertrein wat tot een half fiasco als “Marianne” leidde en soms had je iets als “Love is colder than death”, een album die ondergetekende maar al te graag in zijn graf wil meenemen.

Sommige dingen betekenen niks in het leven, andere dingen schrijf je op in een notitieboekje waar je dag in dag uit naar kijkt, een gesprek met één van mijn helden (Jo is er één) schrijf je in dat boekje. Dank aan zij die dit mogelijk maakten, en in de eerste plaats aan Jo voor dit toch wel speciaal en vooral openhartig gesprek.

Als ik goed kan tellen Jo, zitten jullie al zo’n 26 jaar in het vak, dat is een klein mensenleven. Hoe zou je die periode bekijken?

Hoogtes en laagtes zoals in ieder mensenleven, plezier en frustratie, een lach en een traan.

Zoals je ondertussen wel weet is Poesie Noire één van mijn favoriete groepen, maar ergens heb ik altijd het gevoel gehad dat jullie misbegrepen zijn door zowat de hele Belgische pers.

We hebben inderdaad nooit echt steun gehad van de Belgische media. Het was ook moeilijk om ons te labelen en daar zit het probleem denk ik, ze begrepen ons niet. Maar ja de steun uit het buitenland maakt veel goed.

Ergens is er natuurlijk de EBM-link, maar los van dat heb ik Poesie Noire nooit als Belgisch ervaren en heb ik vaak het gevoel gehad dat jullie eigenlijk in het verkeerde land geboren zijn.

We zijn anders wel fier dat we uit België komen hoor. Onze muziek had dan ook nergens anders kunnen ontstaan. We hadden wel ambities maar die leken vaak te hoog gegrepen.

Wat ze ook mogen zeggen van Poesie Noire jullie kunnen trots zijn dat jullie zowat alles uitgeprobeerd hebben. Van welke dingen heb je spijt, over welke zaken ben je werkelijk trots?

Onze beste albums zijn “Love is Colder than Death” & “Tetra” en het nieuwe album “Sense of Purpose” past daar perfect tussen in. Ik heb spijt dat mijn vernieuwingsdrang, mijn proberen mezelf telkens weer uit te vinden geleid heeft tot productionele miskleunen à la "Marianne", "Tabula Rasa",... maar je kan de aard van het beest niet veranderen.De aandachtschreeuw of misschien wel de kijk eens wat we allemaal kunnen, dat zou ik nooit meer doen, die nefaste zoektocht naar een ruimer publiek.

Ook wat je leven betreft heb je toch een “wild leven” gehad, ik bedoel maar Jo : op toernee met Sisters Of Mercy en zo. Ben je je daar op die momenten echt van bewust?

Ja ik heb op het podium, eronder en erachter geleefd en heb heel veel leuke dingen meegemaakt. Ik werkte ooit als assistant stage manager op Werchter en daar heb ik heel leuke herinneringen aan Underworld, Radiohead en Massive Attack. Toevallig behoren ze ook nog steeds tot mijn favoriete groepen. Ik ben ook veel assholes tegengekomen maar ze zijn het niet waard om te vernoemen en ik realiseer me ook dat ik zelf nogal arrogant en eigenwijs was.

De grote ommekeer kwam er met “Love is Colder than Death”, dat is een album die met gemak in mijn Top 10 aller tijden geraakt en veruit het mooiste, intiemste wat jullie ooit hebben gemaakt.

We herinneren ons een Duits tijdschrift dat schreef: als ze hier niet mee doorbreken zullen ze het nooit doen. Niet dus. Onze teksten werden besproken op Amerikaanse universiteiten, er werden vergelijkingen gemaakt met het beste werk van Lou Reed & Leonard Cohen en dat van The Cure en daar kunnen we alleen maar fier op zijn, want dat zijn onze heroes.

"Love is Colder than Death" is voor ons een Belgische klassieker. Spijtig dat weinig mensen dat ook vinden maar je weet maar nooit. Als we één album integraal opnieuw hadden willen mixen dan was het "Love Is Colder Than Death" wel, maar ja de master tapes zijn verdwenen.

Ik wil eerlijk blijven, Jo, ik heb steeds problemen gehad met “Marianne”. Briljante songs maar ergens was er iets mis met dat album…ik bedoel maar het kon “Love is Colder than Death part 2” worden met zulke songs maar dat werd het niet.

We hebben nooit een sequel willen doen maar dat had wel gemoeten. Op die manier hadden we waarschijnlijk verder gestaan, maar ja Jo wilde Manchester stuff doen. Die drang om steeds als Belg de eerste te zijn met iets wat achteraf gezien silly bleek.

Belangrijk was ook dat Herman er niet meer bij was. Hij zou het draaglijk gemaakt hebben. Marianne was alleen maar betrokken in het schrijven van het merendeel van de teksten en wist ook niet dat het album aan haar opgedragen werd.

En dan is er de new beat…akkoord, als ik jou aanzie als één van de grondleggers van de new beat?

Sherman (Herman) en ik zijn waarschijnlijk de godfathers of gurus van dat genre, we hebben het alvast open gebroken en gehyped. Ik had alleen maar de ideeën en de gimmicks, hij deed het zware werk. Zijn technische bagage en uitvindersdrang heeft dan ook geleid tot de 'filterbank': een apparaat dat de muziek van vandaag meer beïnvloed heeft als de new beat ooit gedaan heeft.

Leuk was dat bij dit album de rollen volledig omgekeerd waren en hij tegen mij kon zeggen en nu moet dit veranderd worden en dit aangepast en dat heb je verkeerd gedaan. Herman en ik, dat is magie. Dat heb ik nooit met iemand anders ervaren buiten Marianne dan.

In de tijd een genre dat gehaat werd door veel alternatievelingen, waaronder ondergetekende, en nu jaren na datum zie je er het genie van in….

Kijk eindelijk was er een focus op België. De Engelse pers wist ons plotseling wonen het was ook de enige keer dat wij Belgen elkaar niet dood sabelden en aan dezelfde kar trokken. Want dat is het probleem van Belgische muziek en zijn business: we maken elkaar af voordat er iets gebeurt, we werken niet samen maar tegen elkaar en we komen niet samen naar buiten. Dat is het probleem een daarom betekent Belgische muziek internationaal zo weinig.

Het bewijst ook dat alleen de elektronische sector iets betekent heeft van Front tot 2 Many DJ’s zo zie ik dat. Kijk maar naar de Belgische wereldhits.

En nu is Poesie Noire terug. Om echt eerlijk te zijn : ik had het nooit, maar dan ook nooit verwacht….

Wij ook niet. Marianne en ik kochten een huis in een rustige omgeving. Het voelde zo goed dat ik plotseling terug aan het sporten was en muziek aan het maken was. Vergeet niet, de basis van het album is gemaakt op de laptop van het werk met zeer beperkte middelen, maar het geeft aan hoe democratisch het is om tegenwoordig met muziek maken te beginnen en voordat ik het wist was Marianne terug teksten aan het schrijven. Toen Herman aangaf mee te willen doen was het plaatje compleet. Eén jaar en heel wat investeringen later en veel gezwoeg, ik moest ook alles opnieuw leren gebruiken, software en hardware, maar de wil,de drang om er te geraken en om iets af te maken was er.

“ Sense of Purpose” heeft ook een gewenningsperiode nodig, niet?

Ik bekijk ons wel als een alternatieve pop groep hoor, maar het klopt. We hebben altijd zoveel layers in onze muziek gelegd en alle details worden pas geopenbaard als je er meerdere malen naar luistert maar je zal merken na meerdere beluisteringen dat er dingen in je hoofd blijven hangen en je niet meer los laten.

Een Dark Entries medewerker had het er over dat het mooi aansluit bij de huidige cyberelectro….

Ik zou niet weten wat cyberelectro is dus bewust sluiten we nergens bij aan. De missie was ook muziek te maken die niet leek op anderen maar natuurlijk wel onze invloeden laat horen, daar wilden we ook bewust niets aan veranderen. Ik heb ook veel samples gebruikt. Het zal wel niet lang duren eer iemand ons ervan beschuldigd dat we dit vandaar geripped hebben maar eerlijk gezegd we hebben er steeds ons eigen ding van gemaakt. Ik steek ook niet onder stoelen of banken dat ik de middelen die er aanwezig zijn op de markt gebruik.

In feite, volg jij al die dingen zelf?

We volgen heel veel dingen, kopen 5 cd’s per week (deed iedereen dat maar). Mijn favoriete groepen van vandaag hebben ook allemaal 80’s links The Editors, Muse, The Killers, Isobel Campbell, Underworld dat soort dingen . Geen groepen die hetzelfde doen als er in de 80’s al veel beter gedaan is. Dan grijp ik wel terug naar Yello, Fad Gadget, The Sound, Front, The Cure…

Wordt “The sense of Purpose” een internationale come back? Ik bedoel, ga je ook terug op toernee in andere landen?

Nee buiten Sinner’s Day plannen we voorlopig geen andere optredens en zeker niet internationaal. Daar hebben we met onze drukke bezigheden ook geen behoeft aan. Het is wel een eer om op Sinner’s Day te mogen aantreden samen met Echo & The Bunnymen, The Psychedelic Furs en Peter Murphy en wetend dat op die zelfde planken verleden jaar Anne Clark en Human League stonden. Damn, we geloven het nog steeds niet.

Jullie nieuwe cd “Sense of Purpose” verwijst naar Adrian Borland…

Adrian Borland en The Sound hebben nooit gekregen wat ze verdienden. Hun doorbraak is er ook nooit gekomen, maar "From the Lion’s Mouth" is een van de beste albums ooit gemaakt. Wat Adrian muzikaal en tekstueel te vertellen had, is zo fantastisch.

Dat is het probleem met de jeugd van vandaag: ze hebben geen muzikale background meer, ze kopen of downloaden allemaal hetzelfde zonder op zoek te gaan naar waar het vandaan komt. En spijtig genoeg wordt er niet meer naar teksten geluisterd. Hopelijk dat wij dat een klein beetje kunnen veranderen dan zijn we in onze opzet geslaagd!

Het zal wel typisch Jo Casters zijn veronderstel ik, maar in het gegeven van de tijd (the eighties die terug zijn) konden jullie het een pak makkelijker maken door gewoon op de trein van de 80’s revival te springen…

Inderdaad typisch, maar het is zo gemakkelijk om een cliché van anderen te zijn of om een stijl te copieren of om iets te doen wat perfect in een vakje past. Onze plaat is daar een reactie op. We zijn terug muziek beginnen maken omdat er zeer weinig betekenisvolle groepen zijn die teksten belangrijk vinden. Wij of beter Marianne heeft echt iets te vertellen en er zit zo weinig mysterie in muziek van vandaag.

Geloof jij zelf nog in de muziekindustrie?

Ik geloof heel erg in de muziekindustrie en in de full cd, maar de industrie heeft nooit naar de pulse van de straat geluisterd en is arrogant verder blijven doorbomen denkende dat we alles wel verkocht kregen als we het maar hard zouden marketen. Niet dus.

Vandaar dat we ook ons eigen label Body Electric opgericht hebben en de 2 begin letters zijn niet toevallig. We willen ook graag, als dit album lukt en geen financiële kater wordt, albums van anderen uitbrengen en compilaties die in ons genre passen. Krijg ook net te horen dat iemand ons album op vinyl wil uitbrengen. Dat is schitterend, want daar durf ik echt niet meer in investeren.

Toen ik zeer jong was durfde ik wel eens in de spiegel staan en denken dat ik Jo Casters was… Heb jij ooit zulke dingen gehad, in de zin van mensen verafgoden?

Fad Gadget, Robert Smith, Andrew Eldritch.

Deze vraag krijgt iedereen op zijn bord. Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom.

Niet een album maar velen waar we zonder niet zouden kunnen leven; Leftfield, Yello, Fad Gadget, The Sound, The Cure, Eno & Byrn, Underworld…

Poesie Noire staat op Sinner’s Day, wat mogen we verwachten?

Veel oud werk, onze klassiekers zeg maar en een paar nieuwe nummers.

Uw laatste boodschap aan de Dark Entries-lezers is…..

Blijf alternatieve nieuwe muziek en artiesten ondersteunen en koop regelmatig een cd! Want als jullie dat niet doen voorspel ik dat we alleen nog maar opgezadeld worden met commerciële mastodont projecten en dus absolute quatsch.

En koop allen de cd van Poesie Noire “Sense of Purpose” natuurlijk.

“Sense of purpose" is hier te beluisteren., voorbestellingen van het album kun je doen op deze link en wie de cd koopt bij Free Record Shop krijgt een gunstiger tarief indien hij een ticket van Sinner’s Day kan voorleggen.

Poesie Noire