Hoe zou jezelf je muziek omschrijven?

Onmogelijke folk.

Het is natuurlijk een cliché om te zeggen, maar ik hoor hier overduidelijk iemand die verliefd is op de jaren ’80.

Dat is natuurlijk, goed en slecht hee. Als je mijn leeftijd bekijkt dan zijn de eighties natuurlijk het tijdperk waarbij ik muziek begon te ontdekken. In die periode had ik het voorrecht om fantastische muziek te leren kennen, en dan heb ik het niet over die typische radiodingetjes. Nadien begon ik mij voor allerlei andere stijlen te interesseren, maar ik zie niet in waarom ik mij eigenlijk zou moeten schamen om te zeggen dat ik van die periode houd.

Ooit hebben ze de eighties afgebroken, nu is het plots goed….

Ja maar, mij interesseert het geen zier wat hip is enniet. Ik weet ook wel dat nu bepaalde personen het als een gimmick beschouwen omdat het nieuw is voor hun. Ik heb het altijd zo jammer gevonden dat er vele mensen zijn die vinden dat elektronische muziek vernieuwend of futuristisch moet klinken. Persoonlijk heb ik steeds gevonden dat de vernieuwingen in de electronische scene gestorven zijn rond de jaren ’90 en die termen zijn de dag van vandaag totaal irrelevant geworden, tenzij je natuurlijk een holbewoner bent want dan klinkt alles uit de jaren ’80 als nieuw, hee.

Dit gezegd zijnde vind ik dat je de geluiden die 20/30 jaar geleden als futuristisch werden aanzien, in een ander perspectief kan plaatsen. Je zou zeggen dat het geluiden zijn van een mislukte utopie. Eigenlijk is het net dat beeld dat me zo fascineert. Je hebt die geluiden van die analoge synthesizers met de bijbehorende drummachines en weet je…in mijn oren klinkt dit echt als folkmuziek.

Ik zie het ook niet echt als een retroding : ik leef vandaag, en niet gisteren, ik zie het alleen als een soort van folkmuziek. Reeds meer dan 15 jaar heb ik op zo’n manier gewerkt en de manier waarop ik mijn songs zie loopt niet echt parallel met de nieuwste ontwikkelingen van Apple.

Hoe kwam jij in contact met Wierd Records?

Het was eigenlijk per mail dat Pieter Schoolwerth van Wierd met mij in contact kwam. Zover ik het me nog herinner had hij wat materiaal van Arnaud Lazlaud gehoord, en kwam zo bij Automelodi terecht. Hij vernam later dat ik nog steeds bezig was met Automelodi en hij nodigde me uit voor de wekelijkse Wierd Party in New York en zo zijn we beginnen samenwerken.

Automelodi komt van Canada, bestaat er zoiets als een Canadese minimal synth-scene?

Puur vanuit Montreal bekeken zou ik niet direct gaan beweren dat er hier een actieve minimal synth scene is, maar in zijn geheel zijn er de laatste jaren toch heel wat bands uit Canada bijgekomen. Maar van een scene of zelfs evenementen is er helemaal geen sprake. Zoiets als de wekelijkse Wierd Nacht in New York helpt wel om de artiesten te verenigen.

Ik vind Automelodi een geweldig mooie naam, hoe kwam je er op?

Enkele jaren geleden begon ik te experimenteren waar het concept bestond uit meer automatisme in de muziek te brengen. Ook al zijn er nummers op de cd te horen waar we dagen aan gezwoegd hebben, werden de meeste nummers opgenomen in een mum van 2,3 uur tijd. Dat is voor mij bijna een obsessie geworden : je kan het vergelijken als iemand die droomt, plotse ideeën en zo wil ik dat mijn brein ook werkt als het op composities aankomt.

Echt nieuw in de scene ben je nu ook weer niet, kun je wat over je verleden vertellen?

Ik begon met electronische muziek ergens in het begin van de jaren ’90, ik deed dat met verschillende taperecorders…zo van het ene geluid naar het ander overgaan. IK begon stilletjes aan zelf mijn eigen studio te bouwen en een paar jaar later begon ik dingen op te nemen onder de naam Arnaud Lazlaud. Ik moet er wel bij zeggen dat je in die tijd heel wat meer geduld aan de dag moest leggen als je bezig was met electronische muziek want dan was alles gebaseerd op hardware. Om echt eerlijk te zijn ben ik het een beetje beu geworden om over mijn verleden te praten, ik voel mij daar een beetje oud door!

In mijn review heb ik gezegd dat je muziek op Taxi Girl en de begindagen van Etienne Daho leek….

Ik heb dus echt geen problemen met die vergelijkingen hee! Ik apprecieer echt Taxi Girl en die duiken vaak op in mijn DJ-set. Wat Etienne Daho betreft, ik weet dat dit een mainstream artiest is en ik moet opletten wat ik zeg : maar neen…zijn eerste werk is echt zeer goed. Het is eigenlijk wel een beetje raar dat je dat zegt want Daho heeft echt mijn kindertijd bepaald en dat was zo het soort artiesten die er net niet over was. Weliswaar was Etienne Daho mainstream pop maar die had ook zo van die new wave-invloeden…

Automelodi is dat ook een groep die je live kan zien?

Vanaf het moment dat wij Automelodi opgericht hebben, zijn wij live beginnen spelen. Dat was dus vanaf 2006 met Mauricio op gitaar, Guillaume op drums en synths. Ik (Xavier Paradis) zong, speelde synths en hield de electronische drums in het oog. Sindsien kun je ons regelmatig op een podium ien.

Waar haal jij zelf je inspiratie, in de 80’s of in nog iets anders?

Zoals je wel kan vermoeden heb ik een boontje voor muziek die gemaakt is eind jaren ’70, begin jaren ’80. Wat mezelf betreft ga ik dat niet onder stoelen of banken steken, net alsof het zou lijken dat ik er mij moet voor schamen of zo. Anderzijds wil ik nu ook niet het soort artiest zijn die blindelings die periode gaat beginnen naapen zonder daar iets van mezelf in te brengen. Ook deins ik er niet voor terug om iets van een ander tijdperk in te brengen. Ik schrik er niet voor om bepaalde stijlen door elkaar te zwieren ook al zullen sommigen dat als een anachronisme beschouwen. Als je het puur op de structuur van een nummer houdt dan kan het me niet schelen uit welk jaar dat komt ; 1962, 1982 of 2042.

Ik heb begrepen dat jij een grote fan bent van Serge Gainsbourg…dat is toevallig één van mijn helden.

Tja, iemand die post-moderne Franse nummers schrijft zoals ik kan toch moeilijk aan Serge Gainsbourg voorbijgaan. Ik heb zijn muziek leren kennen toen ik 11 was, dat was in een park eigenlijk…daar stond een straatmuziek op accordeon “Le poinçonneur de lilas” te spelen, op tamelijk dramatische wijze moet ik zeggen. Dat heeft me echt aangegrepen en later ook, met Serge zelf, dat iemand in 1958 met zo weinig middelen mensen me zo diep kon raken. Eigenlijk doe ik hetzelfde maar mijn accordeon is een analoge synthesizer.

Ik ben jaloers op je dat je Xavier Paradis noemt!

Niemand gelooft dat dus hee, dat Xavier Paradis op mijn paspoort staat. Vooral de Amerikanen denken dat dat mijn artiestennaam is, maar om u te kalmeren : genetisch gezien heb ik niks met Vanessa te maken.

Wat is uw favoriete plaat aller tijden…

Toen ik 14 was had ik een ongelooflijke droom toen ik een fantastische 12”inch op mijn platendraaier. Ik heb er geen flauw benul meer van wie de uitvoerder was, zelfs de naam van het nummer weet ik niet meer. Het was een rare naam, iets zoals Stretch-Etira of zo. Die plaat had zo’n fantastische basslijn en ik ben er nog steeds op zoek achter….

Een Dark Entries-journalist zal het oplossen voor u : “Why did you do it” van Stretch.

Zeg ons waarom lezers moeten luisteren naar Automelodi…

Omdat ze gewoon moeten!

En kom niet zagen dat u de cd niet vindt want die ligt gewoon bij Wool-E.