Wie denkt dat London enkel de thuishaven is van gehypte groepjes, heeft zeker nog nooit gehoord van groepen als The Mariana Hollow.

Deze vriendjes van The Eden House weten verdomd goed hoe ze traditionele goth, poppy metal en stevige rock moeten mengen en daardoor is hun debuut meer dan het beluisteren waard.

Wij trokken naar Adam en Richie om te weten wie The Mariana Hollow zijn.

Om het met de legendarische woorden van de heer Jambers te beginnen : wie zijn ze, wat doen ze, wat drijft hun?

Kun je even wat uitleg geven over die groepsnaam?

Richie : Eigenlijk hebben we er eeuwen over gedaan om een goede naam te vinden voor onze groep. We wisten dat we iets speciaals wilden, iets dat onze muziek omvatte. Ergens moest het iets met de zee te maken hebben omdat onze muziek nogal overeenstemmingen heeft met stilte, storm, kalmte…alles wat de zee maar kan zijn.

Vanaf het moment dat we de naam The Mariana Hollow hoorden, wisten we dat het dat moest zijn. The Mariana Hollow is de Marianentrog en dat is met zijn 11 km het diepste punt ter wereld in de oceaan.

Niet dat het nu zo belangrijk is, maar ik kom maar niet beslissen of jullie goth, metal of alternatieve pop waren…

Adam : Misschien is het gewoon alle drie? Dat somt eigenlijk alles mooi samen waar we zelf naar luisteren…

Richie : Eigenlijk weten we zelf niet in welk hokje we nu passen. Wij schrijven gewoon het soort muziek dat wij willen : episch, emotioneel en met een zekere kracht die je probeert te overheersen.

De gitaren gaven mij dat goddelijke gevoel dat ik bij bands als Fields Of The Nephilim of All About Eve ervaar…

Adam : Eerlijk gezegd ken ik die groepen niet zo goed maar het is steeds tof om met zulke namen vergeleken te worden. Ik hou ook ontzettend veel van Danny’s of Richie’s gitarenspel…ik vind het altijd ongelooflijk interessant om te horen hoe de mensen denken dat we klinken.

Richie : Wij hebben nooit echt die groepen als inspiratie gebruikt maar ik ga akkoord dat er veel overeenkomst is tussen ons en hun als het op emoties aankomt. Mensen die van hen houden zullen zeker ook ons een kans willen gunnen.

Jullie komen uit het hippe Londen. Toen ik naar Londen ging een paar maanden geleden ging, zag ik dat het gothgebeuren in Camden niet meer dan een toeristische attractie geworden was…

Adam : Voor onze muziek zelf zie ik daar niet zo’n probleem voor. Wij houden echt van met wat we bezig zijn en alles lijkt erop dat het beter en beter aan het worden is, zeker op het vlak van samen spelen. London is inderdaad hip maar veel te cool en dat leidt tot veel groepen die eigenlijk niet geven om de essentie namelijk. het schrijven van goede nummers.

Ergens is dat ongelooflijk dat zoiets kan in zo’n grote stad, maar het is een feit. Wij vinden het toch belangrijker om goed te zijn in plaats van ons bezig te gaan houden met dat coole aspect. Ook al weten we dat we met onze muziek het gothpubliek kunnen bereiken is dat niet het enige publiek waar we op gericht zijn, met onze muziek willen we zo veel mogelijk mensen bereiken.

Jullie zijn een nieuwe groep maar jullie konden wel Chris Sheldon overtuigen, iemand die toch reeds samengewerkt heeft met mensen als Skunk Anansie of Foo Fighters.

Adam : Het was eigenlijk door onze bassist Scott die geheel toevallig op Chris botste en het zag er naar uit dat Chris ons wel zag zitten.

Eigenlijk zouden we die vraag moeten laten beantwoorden door Scott of Danny want die zien Scott regelmatig. Die twee zijn wat ouder en hebben ook een pak meer ervaring als wij. Ik weet nu ook niet wat Scott zo aantrok in ons maar wat er ook van zij, we hebben wel de man kunnen strikken die samengewerkt heeft met Biffy Clyro.

Ik weet niet hoe jullie hier zullen op reageren, maar ik dacht dat jullie niet zeer Brits klonken…

Adam : Klinken wij niet Brits? Soms vind ik onze vocals een beetje er over maar wat de gitaren betreft kom je uit bij groepen als Black Sabbath, Opeth, Paradise Lost of Anathema…dat zijn toch Britten?

Er zijn wel Amerikaanse geluiden te horen maar die hebben niet zo’n grote impact op mij. Misschien wat de percussie betreft, maar geen mens die hem iets aan trekt van drummers of bassisten (schiet in de lach).

Onlangs zag ik The Eden House aan het werk en nu blijkt dat jullie elkaar goed lijken te kennen…

Adam : Inderdaad, het optreden in de Scala was voor ons het eerste “grote” optreden en dat was als voorprogramma van The Eden House. Fantastische mensen en het soort muzikanten die helemaal voor hun muziek leven. Binnenkort spelen we weer met hun en het is fantastisch om vergeleken te worden met muzikanten van zulks een niveau.

Jullie muziek vind ik puur escapisme…

Adam : Dat is een zeer interessante opmerking. Buiten de groep zijn de meeste van ons volop bezig met sci-fi en fantasy, en we zijn echt gefascineerd door alles wat te maken heeft met het immateriële. Wij houden echt van dramatische dingen, zo van die dingen waar de haren overeind komen van te staan, niet alleen qua muziek. Ergens zijn zowel onze muziek als onze teksten hierdoor geïnspireerd, en het is wel tof dat je dit hoorde.

Moet ik je muziek dan als donker bestempelen, of eerder hoopgevend?

Adam : Gaan we beide antwoorden, Richie?

Richie : Ja, dat is een goed idee, Adam want ik hou er wel van dat onze muziek de beide kanten van het muntstuk ziet. Ergens werkt onze muziek op een catharsisachtige wijze en wij schrijven vanuit de donkere hoek waar iedereen wel eens in vertoeft, maar ik zou ons nooit als een negatieve groep gaan bestempelen.

Voor ons staat eerlijkheid op de eerste plaats : het moet uit het hart komen! Ik vind zelf dat de vocalen van Rebecca zeer open zijn, poetisch en ik vind dat zij haar job meer dan naar behoren maakt.

Ik vroeg het me onlangs nog eens af : wat betekent muziek voor u?

Adam : Wat een interessante vraag. Tja, hoe ouder ik word hoe meer ik me bezig hou met muziek. Opeens wordt het een andere belevenis om naar dingen te luisteren, op veel manieren. Soms klinkt iets dat ik vroeger goed vond plots zeer slecht omdat je door je eigen vooruitgang beseft dat hetgeen waar je naar luistert niets voorstelt.

Anderzijds ga je op zoek naar inspiratie in bepaalde bronnen waar je anders nooit geraakte, of gewoon dingen die volledig buiten het kader liggen van wat je doet. Je bekijkt ook muziek uit een totaal ander perspectief, metal is daar een mooi voorbeeld van.

Op het moment is er maar weinig muziek waar ik me met kan vereenzelvigen, of muziek die me echt wegmaait.Het geeft misschien te maken met het feit dat ik een oude vent aan het worden ben. Maar muziek dat betekent zoveel : je eigen identiteit, je vriendenkring, je idealen…en tja, ook dat verandert naarmate je ouder wordt.

Ik weet dat het moeilijk is voor zo’n kleine groep, maar iets op het oog om naar hier te komen spelen?

Adam : In ons hoofd natuurlijk wel, maar op dit moment moet ik je teleurstellen…

We gaan afronden met uw favoriete plaat aller tijden!

Adam : Moeilijk om daar iets op te zeggen. Eigenlijk moet ik zeggen dat “Nevermind” van Nirvana mijn leven sterk verandert heeft, maar nu ben ik volledig in de ban van “Puzzle” van Biffy Clyro omdat die riffs zo sterk zijn. Het is hard en tegelijkertijd komt het fragiel over…pfff, dat is eigenlijk serieuze pretentieuze praat! Bij Dark Entries geen journalist nodig?

Laat maar, en jij Richie?

Richie : Ik vind het ook een moeilijke vraag. Er zijn een heleboel platen waar ik nooit genoeg zal van krijgen. “And justice for all” van Metallica is zo’n plaat die mij echt inspireerde. Door deze plaat begon ik zelf ook plots zin te krijgen om een groepje te beginnen, en eigenlijk pakt die plaat me nog steeds zo erg als vroeger.

De riffs zijn precies gespeeld en zwaar, de zang van Hetfield is ongelooflijk en dat middenstuk in “To live is to die” is nog steeds één van de mooiste stukjes uit de muziekgeschiedenis. Nadien was het een pak minder waar zij mee af kwamen…

Het is uw mening, al wat ik er kan toevoegen is dat ik een boontje heb voor the Mariana Hollow!

www.themarianahollow.com

Foto's van James Laidlaw.