End Of Green zijn in Duitsland al lang geen onbekende meer en waarschijnlijk zal hun nieuwste “High hopes in low places” dat succes alleen maar doen toenemen. Dit is gothmetal van het Amerikaanse soort, ook al is hun thuisbasis Duitsland, en toch is het nooit te gortig. In België kent geen mens ze, en dus gingen wij eens kijken waarom ze bij onze Duitse medemens zo populair zijn.
Wij spraken met de gitarist en deze mens gaat door het leven als Sad Sir.
Hoe zou je uw muziek omschrijven?
Wij zijn de bastaardzonen van de alternatieve scene, goth, metal en rock ’n roll.
Van mijn part mag je het “slecht weer”-muziek noemen, mij kan het allemaal niet schelen.
In Duitsland zijn jullie populair maar hier betekenen jullie eigenlijk niks…
Inderdaad, maar we zijn ook nog maar twee keer bij jullie langs geweest, ik denk toch dat het twee keer was. De reden waarom we zo populair zijn in Duitsland is omdat we ginder echt wel veel spelen.
Maar eigenlijk is dat toch raar? Ik bedoel, politiek gezien is Europa één land maar we komen niet te weten wat er zich in ons buurland cultureel afspeelt, en omgekeerd ook niet.
Zo moeilijk is dat niet hoor. Het heeft gewoon te maken dat men ons niet wil uitnodigen. Van het moment dat wij een uitnodiging in die richting krijgen, zullen wij de eerste zijn om de grens over te steken.
Jullie zijn Duits, maar hebben geen Duitse sound…
En dat we daar fier op zijn, ja! We zijn door verschillende stijlen beïnvloedt, maar behalve de Krautrock zit daar geen enkele Duitse bij. Als je er over nadenkt zijn wij eigenlijk een internationale groep, hee?
Er zitten veel stijlen verwerkt in jullie laatste album “High hopes in low places”.
Is dat iets wat je speciaal wou of is dat allemaal vanzelf gekomen?
Eigenlijk is onze stijl altijd een beetje een mix van alles geweest, en dat merk je in de groep. Het zit in onze natuur om niet aan één genre vast te zitten. Trouwens, wij zijn vrij om te doen en te laten in onze muziek wat wij willen. Eerst een post-punknummertje en daarna wat metal? Ja, dat zijn wij mijnheer….
Jullie zijn er ook niet bang voor om commercieel uit de hoek te komen…
Absoluut niet. Alhoewel ik vind niet dat wij commercieel klinken hoor. Slipknot verkopen miljoenen cd’s maar geen mens die het in zijn kop zal halen om dat commercieel te noemen en aangezien ik zelf platen verkoop : geloof me, daar kun je geld met verdienen!
Maar commercieel of niet, bij mij gaat het er om of ik iets goed vind of niet.
Maar als je het echt wil weten : neen, we zijn er niet bang van….
De zanger noemt Michelle Darkness en uw teksten zijn zwart. Ben je werkelijk zo’n doemdenker of is dat een deel van de show?
Neen mijnheer, wij zijn echte doemdenkers. Maar net als iedere zwartkijker hebben wij ook een gevoel voor donkere humor en cynisme.
Of om het anders te stellen : zoveel verschillen wij niet van andere mensen hoor….
Alleen hebben wij de neiging om dat een beetje meer te tonen.
En d’er zullen mensen zijn die zeggen :ocharme, je leeft maar één keer…
Laat ze zeggen, maar ze hebben wel gelijk dat we maar één keer leven tenzij er iemand rondloopt die kan bewijzen dat het niet zo is.
En omdat ik maar één keer leef haat ik iedereen die dat leven om zeep helpt.
Iemand zei me ooit dat je schoonheid enkel kan herkennen als je ook het lelijke hebt gezien.
Met al mijn respect voor u, dat is dus onnozele bullshit. Wie heeft dat nu gezegd? En zeg mij eens, wat is schoonheid?
Lente dat vind ik nu eens schoon zie, maar kijk er zijn zo veel andere die zeggen dat de zomer mooi is en ik kan ze nooit ongelijk geven.
Kunst moet je raken, muziek die je niet raakt is niets waard.
Maar ja, muziek die ik niets waard vind is dan weer goed voor anderen.
Zou jij alles doen om een ster te worden?
Neen mijnheer, er bestaat zoiets als zelfrespect.
Uw favoriete plaat aller tijden is…
Heb ik niet! Ik heb wel verschillende platen voor verschillende gemoedstoestanden waarin ik verkeer. Tegenwoordig luister ik naar “From the lion’s mouth” van The Sound.
Die plaat heeft mij al zo veel uit de problemen geholpen en ik ben de mens die mij die plaat schonk eeuwig dankbaar, die mens heet Kerker en dat is onze gitarist.
Jullie afscheidswoorden zijn…
Depressie is niet zomaar een hip woordje. Bedankt voor de interesse in onze groep, we appreciëren dit echt hoor…
www.silverdust.de
|