LTM Recordings is zonder meer één van de meest interessante labels voor al wie zijn hart verpand heeft aan minimalistische pop of de cold wave beweging uit de jaren ’80. Want met een grote regelmaat brengt LTM knap verzorgde reissues op de markt van materiaal dat je normaal alleen maar op E-Bay aantreft aan onbetaalbare prijzen of releases die destijds enkel maar op één of ander cassetje door een enkeling zijn opgenomen. Dark Entries mocht deze fijne mens interviewen om te weten te komen hoe dat nu allemaal in zijn werk gaat…

Dag James, LTM kan enkel maar het werk zijn van een gepassioneerd muziekliefhebber..

Tegenwoordig beschouw ik mij meer en meer als een historicus of archivist. Zolang je het woord curator maar niet gebruikt. Maar het is juist dat de muziek van 1978 tot begin / midden jaren ’80 een zeer speciale betekenis voor mij heeft. Ik ben geboren in 1966 dus in 1980 was ik serieus geïnteresseerd in de muziek en maakte kennis met groepen als Joy Division en Wire, maar ook de arty undergroundgroepen zoals Josef K, Section 25 of Crispy Ambulance.

Door de Factory Benelux-connectie maakte ik al gauw kennis met groepen als The Names of Minny Pops. Daarna volgden Les Disques Du Crepuscule en de hele scene in Brussel, vooral Tuxedomoon. Als je mij vraagt waar ik vandaag naar luister in de auto is dat Lady Gaga, The Whip en School of Seven Bells.

Dus niet echt de stijl van een typische Brit….

Dat was misschien wel zo in de jaren ’80 of ’90 maar door het internet zie je dat groepen als Berntholer, Marine of Isolation Ward plots een internationale fanbasis beginnen te krijgen, ook al hebben die groepen slechts een handvol singles uitgebracht. Ik heb altijd wel een boontje gehad voor Europese dingen want zo ben ik in 1987 naar Brussel verhuisd toen ik mijn universitaire studies beëindigde. Ik was net zoals Ernest Hemingway in Parijs in de jaren ’20….

Je kan de Britse mensen die Les Disques Du Crepuscule kennen op één hand tellen…

Niet waar, ook al heeft dat label niet hetzelfde profiel als Factory of 4-AD. Het is ook een label dat niet echt de verzamelaars aanspreekt, dat is juist.

Hoe ging LTM eigenlijk van start?

Eerst had ik een fanzine, daarna tapes, singletjes en zo ging ik over naar lp’s (William Burroughs, Crispy Ambulance, een paar compilaties.), dat was allemaal tussen 1982 en 1985. In die dagen was het nog Rough Trade Distribution die de meeste dingen financieerde.Daarna ben ik in 1987 in Brussel gaan werken voor Crepuscule en later bij PIAS. Daarna speelde ik nog een tijdje advocaat en LTM is eigenlijk sinds 2001 een full time job beginnen worden. Het is wel nooit de bedoeling geweest om nieuwe groepen te ontdekken want daarvoor heb je andere mensen met betere oren.

En voor je het wist werd je het label dat cd’s heruitbracht van onvindbare vinylplaten.

Zo vlug ging dat ook niet! Toen de cd markt voor indielabels leefbaar werd, was ik vanaf 1989/1990 één van de eerste die me bezig hield met reissues die cdboekjes voorzag van allerlei notities. In die tijd werkte ik nog bij PIAS en er waren een heleboel mensen die dachten dat ik mijn tijd zat te verprutsen.

Ik heb dat nooit begrepen, weet je. Een cd heeft je de mogelijkheid tot digitale mastering, je kan meer nummers op een cd zetten, de produktiekosten liggen veel lager wat het ook leefbaarder maakt en op de koop toe heb je een betere geluidskwaliteit. Die huidige trend om terug te keren naar vinyl is iets waar ik niks van snap, trouwens die vinylpersingen op 180 gram zijn al lang niet meer wat ze geweest zijn.

Over die labels gesproken, James, die zitten te klagen dat het crisis is. Voelt een label als LTM dat ook?

Ik moet toch ook zeggen dat die markt enigszins gekrompen is. En ik moet ook zien wat ik doe. Ik weet bijvoorbeeld dat mensen vragen voor de vinyl editie van mijn cd’s maar ik wil daar niet aan mee doen.Ik zie ook dat de jongeren vandaag geen cent willen uitgeven aan muziek. De mensen die in LTM geïnteresseerd zijn willen wel nog de fysische cd kopen zolang het maar mooi verpakt is en er een mooi boekje met tekst en uitleg bijzit.

Moest er ooit een dag komen dat muziek enkel downloaden is dan stop ik onmiddellijk met LTM want dat zou betekenen dat ik de beheerder ben van een databank in plaats van een platenmaatschappij. Maar ik zie dat niet zo gauw te gebeuren… Ik heb ook een hekel aan filesharing. Ik vind als je files downloadt en je vindt het goed en je luistert er meer dan één keer naar dat moet je het ook kopen.

Is dat eigenlijk simpel om al die labels te overtuigen om hun oude cd’s nu te mogen heruitbrengen?

Meestal werk ik rechtstreeks met de artiest zelf. Maar het is zeker goedkoper om met de labels zelf te werken omdat zij vandaag de dag niet meer geïnteresseerd zijn in fysische reissues of dingen die maar 'zo zo' verkopen.De reden waarom ik met veel dingen uit Manchester en Brussel werk is net omdat veel van die rechten de artiesten zelf toebehoren, dus de relatie is gemakkelijker en plezanter.

We hebben reeds begrepen dat jij een Factory-freak bent. Is het uw bedoeling om heel de catalogus van Factory te gaan heruitbrengen?

Neen, alhoewel Factory voor mij een kunststroom is die even belangrijk is als Bauhaus, ik bedoel : alles wat daarop is uitgebracht is, is al interessant op zich gewoon omdat het op Factory uitgebracht is.

Jij begon onlangs met het uitbrengen van de Auteur Labels-series. Welke komen er nog? Ik zou zeggen Sarah Records…

Ik droom er echt van om één uit te brengen van Sarah maar ze weigeren omdat ze vinden dat enkel Sarah Records zelf hun platen mag uitbrengen. Ik kan dat ergens begrijpen. Ik zou ook graag Industrial, Postcard and Fetish doen. Voor mij moet een label een eigen persoonlijkheid hebben, dus iets als Rough Trade zou te moeilijk zijn want dat label is te groot en veel te uiteenlopend van stijlen. Een paar mensen hebben ook al El gesugereerd maar ik heb dat label nooit echt serieus genomen.

Ik verwed er geld op dat jij zo’n gast was die alles verzamelde…

Vroeger, absoluut want ik was zo iemand die alles moest hebben. Als ik zot was van ’n groep of van ’n label dan moest ik alles hebben. Tussen haakjes : hoeveel geld heb jij ingezet?

Veel te weinig!!! Wat is uw favoriete label, het mijne is 4-AD…

Bij mij blijft het toch Factory, ik heb er zelfs een boek over geschreven :Shadowplayers (Aurum Press, 2010). 4-Ad was mij allemaal een beetje te kunstzinnig ook al blijf ik wel nog steeds mijn Colourbox en Cocteau Twins platen draaien.

Het ultieme auteurlabel moet wel ECM zijn denk ik ook al bezit ik geen enkel ding van dat label. Ik hou wel van Blue Note ook al ben ik niet zo’n jazz-jongen. Creation vind ik ook goed ook al bezit ik niet zo veel van hen…

Ik veronderstel dat je ook wel van België houdt….

Zeker, ik hou er echt van om naar Brussel te komen. Het is er nu veel beter dan toen ik daar tussen 1987 en 1991 woonde. Ooit kwam daar een agent in leren pak met een machinegeweer op me afgelopen omdat ik op de Kolenmarkt een pintje stond te drinken op het voetpad, in plaats van binnen in het cafe. Ik veronderstel dat je dit nu niet meer kan meemaken. Ik hou wel van Au Daringman (aka Chez Martine) op de Rue de Flandre.

Ik veronderstel dat je door LTM veel in contact komt met je idolen, een droom die waarheid wordt?

Ik veronderstel het, ook al begin ik nu niet onnozel te doen als ik de mensen van New Order tegenkom. Ik heb wel geweend toen Larry Cassidy van Section 25 in februari stierf. Het was ook wel fantastisch om vorig jaar in Amerika Savage Republic te ontmoeten.

Zijn er dingen die je wil uitbrengen maar waarvoor je geen toestemming krijgt?

Niet zoveel eigenlijk, maar wel Clock DVA. Ik zou het ook willen doen met Front 242 voor hun eerste twee lp’s, maar dat gaat nooit lukken. Ik zou ook graag iets doen met 23 Skidoo.

Uw favoriete plaat is…

Moeilijk om daar op te antwoorden en het verandert ieder jaar. “Night Air” van Blaine L. Reiniger heeft wel een zeer grote invloed op me gehad. Crepuscule heeft dat in 1983 uitgebracht en de hele atmosfeer van de plaat zorgde ervoor dat ik naar Brussel wou gaan. Die lp heeft echt op schitterende wijze de sfeer van deze grootstad weergegeven. Als ik het nu hoor, is het nog van grote emotionele betekenis! Maar ik ben zo’n sentimentele jongen dus…

Uw laatste woorden James…

Misschien kan jij het eens tegen die artiesten uitleggen? (lacht)

Ik kan het proberen, James….

Ik ga me nu ook niet inhouden om hier wat reclame voor mijn boek te maken, Shadowplayers. Het is de ultieme manier om alles te weten te komen over Factory Benelux, Crépuscule, Plan K en de Brusselse cold wave scene.

http://www.ltmrecordings.com/ltmhome.html