Faith And The Muse begon reeds in 1993. We zijn ondertussen in 2010, dat betekent een levensduur van 17 jaar wat voor een ‘rock band’ bijna een eeuwigheid lijkt. Kun je iets meer kwijt over de zowel de negatieve als positieve ervaringen als muzikant in die 17 jaar?

Monica: Moeilijk om zeggen, het is in elk geval een fantastische trip en vooral we leefden en leven ons leven zoals we dat willen en wensen. We zijn heel dankbaar dat onze fans al die tijd van ons en hetgeen we doen zijn blijven houden.

William: Het meest opmerkelijke feit was voor mij toch wel de release van ons meest recente album, na een afwezigheid van 6 jaar en vooral toch nog altijd zoveel emotioneel en tot tranen toe bewogen mensen te ontmoeten op onze toer… Eigenlijk lijkt het alsof er al die tijd eigenlijk niks is veranderd.

Wat is eigenlijk de meest voorname motivatie om na al die jaren nog altijd met alternatieve muziek bezig te zijn. Jullie zijn beiden al meer dan 20 jaar actief met muziek bezig toch?

Monica: Faith And The Muse was voor mij zoiets als een derde begin. Ik startte begin jaren ’80 in de punk scene om zo meer in de ‘dark scene’ terecht te komen met m’n band Strange Boutique. Nadien kwam dan Faith And The Muse als m’n derde levensweg zeg maar…

William: Hetzelfde geldt zowat voor mij. We waren in eerste instantie punks en dat beïnvloedt ons nog altijd in hetgeen we doen vandaag. Punkmentaliteit is een attitude een weten waarom je de dingen doet zoals je ze doet en precies dat maakt dat het plaatje mooi klopt. (Noot van de redactie William Faith verdiende onder andere ook z’n sporen in Wreckage, Christian Death, Shadow Project en Mephisto Walz)

In de alternatieve pers worden jullie als goth band gelabeld. Zijn jullie het daar eigenlijk wel mee eens?

Monica:Actueel is er meer een consensus onder heel wat journalisten dat Faith And The Muse z’n tijd verspeeld in de goth scene… Wat heb jij daarover te zeggen!

William: Of we een goth band zijn? Natuurlijk. Maar ik heb altijd gezegd dat we niet zomaar of alleen maar een goth band zijn. Faith And The Muse is meer dan wat onder het goth label valt. Voor mij is het muziek, kunst waar je ofwel van houdt ofwel niet ongeacht het label dat er op wordt gekleefd.

Nu we het toch over de goth scene hebben… in welk mater verschilt deze van de scene van meer dan 20 jaar geleden. Is een begrip als gothic nog wel even relevant als toen het voor het eerst ingang vond in de jaren ’80?

Monica: Ik weet het niet zeker, het is zo ongeveer zoals in de punk scene. Voor mij betekende het als tiener allemaal veel meer. Vandaag zie ik ‘punks’ opgekleed in uniformen omdat het mode is, de rebellie van weleer is soms ver te zoeken. Als ik af en toe naar goth kijk worden de kostuums die ik begin jaren ’90 eigenhandig maakte tegenwoordig en masse in India geproduceerd. In elke speelgoedwinkel vind je tegenwoordig gothic poppetjes. Doet het er vandaag nog wel toe wat een genre is… Wij doen gewoon wat we doen en al de rest volgt en valt als puzzelstukjes in elkaar.

William: De huidige genre definitie is tegenwoordig veel strikter dan in de jaren ’80 of ’90 vind ik, en ik vind het persoonlijk jammer om dit te constateren. De jaren ’80 en ’90 waren een fantastische periode en er werd een brede ‘goth’ definitie gehanteerd. Alles van Christian Death tot Cocteau Twins of van Nick Cave tot The Sisters Of Mercy of via Dead Can Dance langs Diamanda Galàs tot bij Death In June alles vegeteerde mooi onder dezelfde paraplu. Persoonlijk vond ik dat fantastisch. Maar rond ’99 hoorde je opeens keuzes te maken je was voor ebm of voor de future pop of je heulde mee met de death rock revival. Er was plots geen gemeenschappelijk raakvlak meer. Ik draag geen gasmaskers en ik vind dat de death rock revival wel wat interessante zaken opleverde maar aan de andere kant heb ik die in zijn originele vorm al een keertje doorgemaakt. Voor mij als muzikant is het veel interessanter om nieuwe hybride stijlen te ontwikkelen en deze naar een breed publiek uit te dragen. Dat pionieren is voor mij ook waar het in de echte goth scene op z’n best allemaal om ging, dus ik doe koppig verder in die traditie!

Kun je ons iets meer uitleg geven bij volgend quote die ik op de website vond? “Faith And The Muse's purpose is clear. While sequestering us inside the mythical and mystical environment of their Otherworldly music, they bring to light the real elements that are true within all of us: a quiet and perfect human connection that has guided our hearts throughout history, yet in this world, is commonly lost.”

William: Simpel gesteld, wij spreken zelden over echte topics of thema’s maar we streven naar het tijdloze en het ware in ons werk en ik probeer de mensen altijd te herinneren aan die dingen die er echt toe doen in het leven.

Op het meest recente “:ankoku butoh:” prefereert de groep de Japanse filosofie terwijl op de eerste albums het nog vooral Keltische en Germaanse mythen waren die als inspiratie dienden… vanwaar deze kentering?

Monica: Eigenlijk is het allemaal hetzelfde, zowel het Keltische geloof als de Japanse Shinto wijsheden zijn gebaseerd op het goddelijke van dé natuur en het respect ervoor, dus ook voor het leven, dieren, de medemens… De mens(heid) staat niet in het centrum van het leven maar is maar een stukje van de cyclus van ‘het leven’.

Het meest aardse of wereldse nummers lijkt me “Sovereign”, dat het individu centraal stelt in de maatschappij of het systeem…? “It’s Your WorldTake It Back” (uit het inlegboekje bij “:ankoku butoh:”). Een overgebleven punkinvloed?

Monica: Eigenlijk gaat het hier weerom over hetzelfde, wees trouw aan jezelf. Jaag je dromen na en laat je niet door anderen ontmoedigen. Ik denk dat ik deze uitspraak al sinds m’n 15^de constant herhaal.

“Humanity is on the edge of collective suicide when not in peace with the past… “nature does not change…” zullen we (n)ooit in staat zijn om met onze toekomst om te gaan. Kan bovenstaande frase een conclusie zijn mbt de filosofie van Faith And The Muse, zoals hier vertaalt in jullie “Mercyground”.

William: Elke conclusie is in se een nieuw begin. We observeren en interpreteren, delen en becommentariëren. We laten het aan elk individu over om met zichzelf in het reine te komen en een oordeel te vellen.

“:ankuko butoh:” is weerom een wondermooi en fantastisch album geworden dat in onze review sectie een 9,9 kreeg om dat de perfectie niet bestaat. Het album is door heel wat genres beïnvloed doch deze lijken vlekkeloos samen te lopen in het geluid van Faith And The Muse.

Ik denk dat geen enkele andere band zo makkelijk weg geraakt met een diversiteit aan invloeden…

Monica: Bedankt voor deze vaststelling en de hoge score.

Zijn er in de (nabije toekomst) plannen voor opnames voor nieuw materiaal of andere artistieke projecten door één van jullie beiden?

William; Er zit altijd wel iets de pijplijn, maar het is nu wat kort dag. We laten het zeker weten als we iets meer concreets hebben.

Als je 3 nummers uit je eigen oeuvre mocht kiezen die om één of andere reden het meest voor je beteken welke zijn dit dan en waarom?

Monica: “Cantus” is één van mijn alltime favorieten van Faith And The Muse, maar ik heb er eigenlijk geen echte verklaring voor, het is gewoon een nummer dat zonder woorden echt sfeer schept. “Gone To Ground” omdat het een echt persoonlijk nummers is omtrent depressie en ik vind het de prefect weergave van een zangeres die in een pub op de achtergrond haar ding doet terwijl het cliënteel vrolijk aan de bar zit te drinken en te klinken. Een momentopname zeg maar. En tenslotte “In Dreams Of Mine” een nummer over m’n overleden poesje Tish die als een dochter was voor me en dat telkenmale grote delen van het publiek tot tranen toe beweegt. Eigenlijk gaat het nummer over een diepe band hebben met iemand die je verliest.

William: Op dit moment is “Sovereign” m’n favoriete nummer (maar morgen kan het dus iets anders zijn); ik hou ervan omdat het nummer er echt is uitgekomen zoals het in mijn hoofd zat en de tekst is ook een perfecte weergave van hetgeen ik wilde zeggen. Vandaag denk ik om één of andere reden ook aan “Shattered In Aspect”, ik hou van het de etherische sfeer in dit nummers. Ik denk dat ook “Annwyn, Beneath The Waves” tot m’n drie favorieten behoort. Ik vind het een zeer krachtig en groots nummer. Dit moeten vandaag zowat mijn drie favorieten zijn.

En nu dezelfde vraag maar voor drie songs van andere artiesten?

Monica: Ik zou gaan voor “Shiny White Car” van Viva Death, één van m’n favoriete songs al weet ik niet goed waarom maar het raakt me telkens weer recht in het hart. The Damned met hun meesterwerk “Curtain Call” zijn er ook zeker bij. En tot slot nog “Corpus Christi” van The Avengers, één van mijn favorieten uit mijn punk periode.

William; Nogmaals, dit verschilt van dag tot dag maar vandaag zijn het, “It’s Midnight” van The Rosedales, “Hang On” van The Sky Drops en “Ullyses” van Dead Can Dance.

Wat kan het publiek van Faith And The Muse verwachten op het Gothic Festival in juli?

Monica: Een volledig nieuwe show, met een volledige line up en een terugkeer naar een aantal oude Faith And the Muse klassiekers.

William: Echte muzikanten die vol overgave en passie op echte instrumenten spelen

The MercyGround / Faith And The Muse / William Faith / Monica Richards (music) / The Art Of Monica Richards / Gothic Festival